Σε άνοδο Πολιτισμός και Τουρισμός

Άντζελα Γκερέκου ,Υφυπουργός Πολιτισμού & Τουρισμού

Αναμένεται ραγδαία άνοδος της τουριστικής κίνησης στη χώρα μας για το έτος 2010
Αλλά και στον Πολιτισμό τα πράγματα θα πάνε εξίσου καλά .Θα γίνει στην κυριολεξία ΑΝΟΡΘΩΣΗ (των πολιτιστικών πραγμάτων βέβαια).

OΛΑ ΤΡΙΓΥΡΩ ΑΛΛΑΖΟΥΝΕ ΚΑΙ ΟΛΟ ΤΑ ΙΔΙΑ ΜΕΝΟΥΝ…..

Σαμαράς - Παπανδρέου...

Συμφοιτητές και συγκάτοικοι το '70...

Aπό το http://greece-salonika.blogspot.com/

Εγκρίθηκε η πρόταση του ομίλου ΙΤΑ

Με την τρίτη προσπάθεια, εγκρίθηκε τελικά η πρόταση του ομίλου ΙΤΑ από το Δημοτικό Συμβούλιο Νιγρίτας. Η κ. Μαρίνα Ζουρνατζή που στην προηγούμενη συνεδρίαση είχε δηλώσει παρούσα, αυτή τη φορά άλλαξε στάση και ψήφισε υπέρ της πρότασης. Ακόμη η δημοτική σύμβουλος κ. Παναγιώτα Μέρου που απουσίαζε από την προηγούμενη συνεδρίαση, αυτή τη φορά συμμετείχε στην συνεδρίαση ήταν και ψήφισε ς υπέρ της πρότασης. Έτσι, λοιπόν, τα δεδομένα άλλαξαν και εγκρίθηκε η υπογραφή μνημονίου ανάμεσα στο Δήμο Νιγρίτας και τον όμιλο ΙΤΑ για την αξιοποίηση του γεωθερμικού πεδίου.

Θεωρώ κατ’ αρχήν θετική αυτή την εξέλιξη με την προϋπόθεση πάντοτε να προστατευτούν και τα συμφέροντα των μικρότερων επενδυτών που ήδη εμπράκτως είχαν εκδηλώσει την πρόθεσή τους να δραστηριοποιηθούν στην περιοχή.

Περιμένω τις εξελίξεις . Βρισκόμαστε άλλωστε μόλις στην Αρχή…..

JOKER

Και για τις εκλογές (Βουλευτικές ,νομαρχιακές , επιμελητηριακές, δημοτικές, ΓΣΕΒΕ, σωματείου κρεοπωλών,, σωματείου γκαραζιέρηδων , σωματείου παντοπωλών, σωματείου εμπόρων, βιοτεχνών κ.λ.π κ.λ.π.) κρατάμε JOKER.

The lion reunion christian

Buena Vista Social Club -Ry Cooder

“Chan Chan”

"Η μουσική είναι ένα κυνήγι θησαυρού. Σκάβεις και σκάβεις και μερικές φορές βρίσκεις κάτι. Στην Κούβα η μουσική τρέχει σαν ποτάμι. Σε φροντίζει και ξαναχτίζει τον εαυτό σου γυρνώντας τα μέσα έξω".

Κάτσε καλά….

Ο αρχιτεκτονας δεν υπολογισε τον ηλιο...

ΦΡΟΥΔΕΣ ΕΛΠΙΔΕΣ

ΑΠΟΡΩ ΠΩΣ ΘΑ ΞΕΜΠΛΕΞΩ ΄..

Στον σημερινό τοπικό τύπο της Νιγρίτας , διάβασα επιστολές δυο κορυφαίων στελεχών του πολιτικού προσωπικού του Δήμου Νιγρίτας που αφορούσαν στο ίδιο ζήτημα , δηλαδή  στην προοπτική αξιοποίησης της γεωθερμίας . Δεν έγινα σοφότερος με τα επιχειρήματά τους.Σηκώνω ψηλά τα χέρια ….

Οι "μεθ' ημών" και οι "καθ' ημών"

Το γεωθερμικό πεδίο Θερμών Νιγρίτας είναι ένα γεωθερμικό πεδίο χαμηλής ενθαλπίας και αποτελεί το πρώτο από τα πεδία της λεκάνης Στρυμόνα του νομού Σερρών που ερευνήθηκε. Σύμφωνα με έκθεσή του Ι.Γ.Μ.Ε. (Καρυδάκης 1983) το γεωθερμικό πεδίο κρίθηκε είναι οικονομικά αξιοποιήσιμο για άμεσες χρήσεις (θερμοκήπια, θέρμανση κατοικιών, ιχθυοκαλλιέργειες κ.ά.).

Οι υφιστάμενες χρήσεις του γεωθερμικού πεδίου αφορούν κυρίως σε αγροτικές χρήσεις και συγκεκριμένα ανάπτυξη θερμοκηπίων, στα οποία καλλιεργούνται κηπευτικά, φύκια (Spirulina),κλπ. Παλαιότερα επί δημαρχίας του αξέχαστου Σάκη Κασιακόγια , δημιουργήθηκε από την ΔΕΚΟΠΑ του Δήμου Νιγρίτας πιλοτική μονάδα 30 στρεμμάτων θέρμανσης εδάφους για καλλιέργεια σπαραγγιών. Το εγχείρημα εγκαταλείφθηκε από τους επόμενους Δημάρχους. Επίσης υπάρχουν ιαματικά λουτρά του ΕΟΤ, τα οποία λειτουργούν μόνο κατά τη θερινή περίοδο

Είναι δεδομένη λοιπόν η δυνατότητα αξιοποίησης του πεδίου Θερμών Νιγρίτας με την εφαρμογή σε σειρά θέρμανσης θερμοκηπίων και τηλεκλιματισμού (θέρμανση-ψύξη) τμήματος του πολεοδομικού συγκροτήματος Νιγρίτας με χρήση αντλιών θερμότητας.

Σήμερα διαμορφώνονται προϋποθέσεις για την αξιοποίηση του γεωθερμικού πεδίου που όλοι συμφωνούν ότι είναι κομβικής σημασίας για την ανάπτυξη της περιοχής. Η Τ.Α. καλείται να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο στην διαδικασία αυτή. Αυτό άλλωστε ήταν αίτημα δεκαετιών.

Κι εμείς εδώ τι κάνουμε; Γινόμαστε μάρτυρες μιας κακόγουστης παράστασης που παίζεται για πολλοστή φορά στο Δήμο Νιγρίτας. Μια υπόθεση που θα έπρεπε να ενώνει,διχάζει. Περίγελος και πάλι ολόκληρης της σερραϊκής κοινωνίας (και όχι μόνο). Καυγάδες και διαξιφισμοί  βρισιές και προπηλακισμοί.Προσωπικά εκτιμώ ότι η λύση βρίσκεται κάπου στη μέση. Και ο ισχυρός οικονομικά επενδυτής να υποστηριχθεί και οι ντόπιοι παραγωγοί να βοηθηθούν. Η επιλογή αυτή είναι αυτονόητη και δεδομένη. Και όμως. Αντί η δημοτική αρχή να αναλάβει πρωτοβουλίες για σύνθεση των απόψεων και εκπόνηση ενός αναπτυξιακού πλάνου βλέπουμε στελέχη της (προεξάρχουσας της κ. Μήκα ), να κάνουν το παπαγαλάκι την ντουντούκα και τον ντήλερ του κ. Γερασίμου. Ακούμε απίστευτες προσωπικές επιθέσεις (απατεώνας , αφερέγγυος, ασυνεπής ,ψεύτης) προς ανθρώπους που ¨τόλμησαν¨ να εκδηλώσουν επενδυτικό ενδιαφέρον για την περιοχή. Στο λυκόφως της θητείας τους μια έντιμη και αξιοπρεπή οδό έχουν να ακολουθήσουν. Να αφήσουν τους παλληκαρισμούς (που ούτως ή άλλως αριθμητικά δεν τους παίρνουν) και να διαμορφώσουν μέσα στο δημοτικό συμβούλιο μια ενωτική θέση προς όφελος της τοπικής κοινωνίας. Δεν τους χωρίζουν δα με την αντιπολίτευση αβυσσαλέες πολιτικές ή ιδεολογικές διαφορές. Παιδάκια της ίδιας ε-ΝΔ-εούς μανούλας είναι. Μη την στεναχωρούν κι’ άλλο σε μια στιγμή μάλιστα που αντιμετωπίζει τόσα βάσανα.

Αντ΄αυτής….και υπεράνω όλων

Στον γνωστό ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΗ τοπικό πολιτικό μεγαλοπαράγοντα αφιερώνω ένα αγαπημένο τραγούδι.

Τρελέ τσιγγάνε ,τραγούδι που αναφέρεται σε έναν νέο που πάει να γίνει αντάρτης

Στίχοι: Ιωάννα Γεωργακοπούλο και Βασίλης Τσιτσάνης

Μουσική: Βασίλης Τσιτσάνης και Ιωάννα Γεωργακοπούλου

Πρώτη εκτέλεση: Ιωάννα Γεωργακοπούλου & Στελλάκης Περπινιάδης ( Ντουέτο )

Τρελέ τσιγγάνε, για πού τραβάς
μέσα στη νύχτα μόνος πού πας
ο χωρισμός σου είναι καημός
μες στην καρδιά μου παντοτινός

Τι φεύγεις μόνος και βιαστικός
σα να 'σουν ξένος περαστικός
σκλάβα σου μ΄ έχεις παντοτινά
πάρε κι εμένα στα μακρινά

Τρελέ τσιγγάνε τι με κοιτάς
έρημη μόνη με παρατάς
πάμε τσιγγάνε, πριν την αυγή
θα 'ρθω μαζί σου και όπου βγει.

Νά 'χα δυο ζωές

Στίχοι: Μιχάλης Γκανάς

Μουσική: Παναγιώτης Καλαντζόπουλος

Ερμηνεία: Γιώτα Νέγκα

Να 'μουν χαρά να μοιραστώ

και λύπη να σκορπίσω

κι ένα βουνό ψηλό βουνό

τον ουρανό ν' αγγίξω

Να 'μουν αλλού να 'μουν αλλιώς

να 'ξερα τι γυρεύω

και σαν τραγούδι σιγανό

στα χείλη σου ν' ανέβω

Να 'χα δυο ζωές

από την αρχή να ξαν' αρχίσω

αχ καημέ

κι όλα μου τα λάθη να τα σβήσω

Να 'χα δυο ζωές

όλα μου τα πάθη να τα ζήσω

αχ καημέ

κι από την αρχή να ξαν' αρχίσω

Να 'μουν εσύ να 'σουν εγώ

να 'ξερα τι γυρεύω

και σαν τραγούδι σιγανό

στα χείλη σου ν' ανέβω

Να 'χα δυο ζωές...

Έφυγε η Έλλη Παππά

Την τελευταία της πνοή άφησε προχθές τα ξημερώματα, σε ηλικία 89 ετών μια εμβληματική προσωπικότητα της Αριστεράς, σύμβολο αγώνα και αντίστασης η Έλλη Παππά .
Σύντροφος του Νίκου Μπελογιάννη, του "ανθρώπου με το γαρύφαλο", μέλος της ΕΑΜικής Αντίστασης και του ΚΚΕ, τα μετεμφυλιακά χρόνια καταδικάσθηκε μαζί του σε θάνατο, από το στρατοδικείο.
Η Έλλη Ιωαννίδη της ιστορίας, η Έλλη Παππά, δημοσιογράφος και συγγραφέας, η μαχήτρια της Αριστεράς, αντιπροσωπεύει έναν ολόκληρο κόσμο που «βούτηξε βαθιά στα νερά» του 20ου αιώνα.
Αποχαιρέτησε τον αιώνα της, για να συναντήσει τον 21ο, με την ίδια κριτική συγκροτημένη σκέψη που την χαρακτήριζε και την διαφοροποιούσε από πολλούς της γενιάς της. Στόχος της, όπως η ίδια έλεγε, «η κάθαρση της μαρξιστικής σκέψης από τις σταλινικές στρεβλώσεις».
Πραγματοποίησε μελέτες για την αρχαία ελληνική φιλοσοφία, όπως «Ο Πλάτωνας στην εποχή μας» και η «Σπουδή στο θέμα της Ελευθερίας - Η έννοια της ελευθερίας στον προσωκρατικό υλισμό», και μελέτες για τον μαρξισμό και τον λενινισμό, όπως ο «Μύθος και ιδεολογία στη ρωσική επανάσταση -οδοιπορικό από το ρωσικό αγροτικό λαϊκισμό στο λαϊκισμό του Στάλιν» και «Ο Λένιν χωρίς λογοκρισία και εκτός μαυσωλείου».
Οι μαρτυρίες της σε χειρόγραφα από τη φυλακή, διηγήματα και θεατρικά που επίσης έγραψε έγκλειστη στις φυλακές Αβέρωφ πάνω από μια δεκαετία, δημοσιευμένα και αδημοσίευτα άρθρα της στον παράνομο Τύπο του ΚΚΕ, στις εφημερίδες και στα περιοδικά της μεταπολίτευσης όπου εργάστηκε, αναδεικνύουν το ανήσυχο πνεύμα της.
Ο μύθος της προσωπικής της ιστορίας ξεκίνησε από πολύ νωρίς. Γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1920. Μεγάλωσε στον Πειραιά, τέλειωσε το γυμνάσιο της Κοκκινιάς, σπούδασε φιλοσοφία και νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και στην Γαλλική Ακαδημία της Αθήνας.
«Γεννήθηκα στην Σμύρνη, παραμονή της καταστροφής, πέμπτο παιδί, αθέλητο και παραπεταμένο», γράφει αυτοβιογραφούμενη. «Η μάνα μου αρνήθηκε να με θρέψει», δήλωσε. «Δεν ήμουν παιδί, ήμουν άλλο πράμα και με πέταξε. Επέζησα χάρη στη μεγαλύτερη αδελφή της μητέρας μου. Η καταστροφή έφερε την οικογένεια στον Πειραιά. Την υγεία μου την ανέλαβε η θάλασσα του Πειραιά και την αγωγή μου τα αλητάκια του Πειραιά. Όλα έδειχναν ότι η προλεταριακή μου συνείδηση ήταν εξασφαλισμένη. Τότε μπήκαν στη ζωή μου τα μεγαλύτερα παιδιά της οικογένειας, ο Γιώργος, που έγινε ασυρματιστής, και ο «άγγελος της ζωής μου», η Διδώ (Σωτηρίου), που ζούσε με την πλούσια αντιδραστική θεία, αδελφή του πατέρα μας. Από τη σκληρή δουλειά του ο Γιώργος, από μια έμφυτη συνείδηση η Διδώ, από κοντά κι η μάνα μας, είχαν γίνει και οι τρεις κομμουνιστές».
Η Ελλη Παππά ήταν ήδη από τα γυμνασιακά της χρόνια οργανωμένη σε αντιδικτατορική ομάδα και μετά, στην κατοχή, προσχώρησε στο ΕΑΜ και στο Κ.Κ.Ε.
Διέτρεξε όλo τον εμφύλιο και έως τη σύλληψή της, το 1950, δούλεψε για τα παράνομα έντυπα, σε στενή συνεργασία με διαπρεπείς αριστερούς διανοούμενους και κυρίως, στους παράνομους μηχανισμούς του Κ.Κ.Ε.
Καταδικάστηκε κι εκείνη σε θάνατο, στη δίκη Μπελογιάννη, αλλά η ποινή της δεν εκτελέστηκε, γιατί ο γιος που απέκτησε από τον Νίκο Μπελογιάννη, και που είχε στο μεταξύ γεννηθεί στη φυλακή, ήταν μόλις επτά μηνών.
«Απελευθέρωση, Δεκεμβριανά, προσπάθειες ανασυγκρότησης της Αριστεράς και της Δημοκρατίας, οι πρώτες εκλογές, ο ερχομός του Μπελογιάννη και του μεγάλου έρωτα», έγραψε η ίδια.
Αποφυλακίστηκε από τις φυλακές Αβέρωφ το 1963, δούλεψε στη σύνταξη της «Δημοκρατικής Αλλαγής» και σε τέσσερα χρόνια η απριλιανή χούντα την εξόρισε στη Γυάρο. Αποφυλακίστηκε σε ενάμιση χρόνο, γιατί είχε αρρωστήσει σοβαρά. Η Σοβιετική Ένωση την προσκαλεί να τη φιλοξενήσει με τον γιο της, αλλά η ίδια αρνείται γιατί είχε διαφωνήσει με την εισβολή των στρατιωτικών τανκ στην, τότε, Τσεχοσλοβακία.
Μέχρι την πτώση της δικτατορίας δεν εργάστηκε σε εφημερίδες της εποχής, αλλά σε εγκυκλοπαίδειες και περιοδικά και αργότερα στην εφημερίδα «Μακεδονία», με ψευδώνυμο.
Στη μεταπολίτευση, η Έλλη Παππά συνοψίζει την επανασύνδεσή της με το ΚΚΕ, ως εξής: «η επανένωση της Αριστεράς ξεκίνησε με καλούς οιωνούς και είχε οικτρό τέλος. Αποχώρησα από το ΚΚΕ, πράγμα που και η ηγεσία του επιθυμούσε».
Η μνήμη, η ζωή και το έργο της, είναι περιουσία και παράδειγμα για όλους τους αριστερούς, για όλους τους έλληνες.

¨Ελπίδα Χορτερού. Κάτι παραπάνω από μία ομάδα.....

Όταν ο Θεός του ποδοσφαίρου έχει κέφια, τότε δημιουργεί ομάδες όπως η ¨Ελπίδα Χορτερού¨ .Στο Χορτερό Σερρών ,των 622 κατοίκων, ιδρύθηκε αυτή η ομάδα θρύλος, την περίοδο 1965-66 και τα χρώματα της είναι το πράσινο και το λευκό. Έμβλημα της ομάδος είναι ο Joker, λόγω της μεγάλης παράδοσης του Χορτερού στον τζόγο . Το καμάρι του χωριού, σε κάθε αγώνα προσφέρει θέαμα που όμοιό του δεν έχει υπάρξει. Φανταστικές ντρίμπλες, απίθανες επεμβάσεις, εκπληκτικοί συνδυασμοί που θυμίζουν Μπαρτσελόνα και φυσικά οι πιστοί φιλάθλοι που την ακολουθούν παντού, συμπληρώνουν το παζλ της πράσινης αρμάδας . Απολαύστε το αφιέρωμα στην Ελπίδα Χορτερού, που είναι κάτι παραπάνω από μία ομάδα...

O tempora o mores!!!!

Ντόρα Μπακογιάννη στηρίζουν για την προεδρία της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ , τόσο η ακομμάτιστη και αδέσμευτη δήμαρχος Νιγρίτας Αγγελική Μήκα , όσο και ο ανεξάρτητος πλέον Δημοτικός σύμβουλος και πρόεδρος της ΕΑΣ ΒΙΣΑΛΤΙΑΣ Παύλος Αραμπατζής.
Συμμαχητές και σύντροφοι στον αγώνα για επικράτηση της κόρης του Μητσοτάκη , θανάσιμοι εχθροί στα δημοτικά μας πράγματα…
O tempora o mores!
Σύμφωνα με εξακριβωμένες πληροφορίες, ήδη έχει εκδηλωθεί πρωτοβουλία της Μητσοτάκαινας για να τα βρουν τα δύο Ντοράκια.
Για τον φουκαριάρη το Δήμο Νιγρίτας …….

Η καθ' ημάς αριστερά. Αξιοπρεπής και ανιδιοτελής

Δύο γνωστά στελέχη της καθ' ημάς αριστεράς από τη Νιγρίτα έδωσαν στην πρώτη γραμμή τη μάχη ως υποψήφιοι βουλευτές στις εκλογές της 4ης Οκτώβρη 2009.

Η Τιμοθέα Ρακιτζή ως υποψήφια του ΚΚΕ και ο Μιχάλης Μπάρτζας ως υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ. Η Τιμοθέα μάλιστα με εξαιρετική παρουσία κατέλαβε την πρώτη θέση στο ψηφοδέλτια του ΚΚΕ και σχεδόν άγγιξε την βουλευτική έδρα.

Τα συγχαρητήριά μας και στους δύο.

Γιατί συμμετείχαν και αυτοί όπως εκατοντάδες πολίτες από ολόκληρη την Ελλάδα αγωνιστές και αγωνίστριες της Αριστεράς με ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑ και με μοναδικό γνώμονα να συμβάλουν σε μια κρίσιμη μάχη για την Αριστερά, σε μια κρίσιμη μάχη για την κοινωνία και κάτω από συνθήκες που ορισμένες φορές δεν είναι οι καλύτερες δυνατές. Χωρίς να προσδοκούν μετεκλογικά σε ανταλλάγματα. Οι υποψήφιοι της αριστεράς γνωρίζουν ότι μετεκλογικά ούτε περιφερειάρχες ,ούτε πρόεδροι νοσοκομείων ,ούτε κρατικοδίαιτα στελέχη διαφόρων δημόσιων οργανισμών θα γίνουν .

Έδωσαν την μάχη τους με αξιοπρέπεια και ανιδιοτέλεια χωρίς να διεκδικούν κάτι προσφέροντας από το χρόνο τους, για να μπουν στα ψηφοδέλτιά , συμβάλλοντας όμως σ΄ αυτή την πολύ σημαντική προσπάθεια, της αριστεράς συνολικά να βγει ενισχυμένη και ισχυρή στη Βουλή και τους αγώνες για την επόμενη ημέρα, που είναι μια δύσκολη μέρα για την ελληνική κοινωνία.

Έδωσαν μια μάχη με αίσθημα ευθύνης και για λογαριασμό της κοινωνίας που ασφυκτιά, για λογαριασμό της ξεχασμένης κοινωνίας, των χιλιάδων ανέργων, των χιλιάδων επισφαλώς εργαζόμενων, των νέων που σήμερα βυθίζονται στην αβεβαιότητα για το μέλλον.

Η δική μας αριστερά μας, η αριστερά του καθημερινού αγώνα, της ρήξης, της πάλης για κοινωνική δικαιοσύνη, ειρήνη, παιδεία, καθαρό πλανήτη, είναι εδώ .Υπάρχει από τότε που υπάρχει κι ο άνθρωπος, από τότε που υπάρχει κοινωνική αδικία, πόλεμος, αλλά και όραμα για καλύτερο αύριο.

Εσβησε η φωνή του τάνγκο και της ελευθερίας

«Η μουσική για μένα είναι το παν και όσο έχω φωνή δεν πρόκειται να σταματήσω για κανένα αντάλλαγμα του κόσμου» έλεγε. Την έλεγαν «la negra» ή «φωνή της σιωπηλής πλειοψηφίας». Φωνή θρύλος και φωνή όπλο εναντίον των δικτατοριών της Λατινικής Αμερικής, φωνή δωρική και μελωδική, φωνή εμβληματική. Η φωνή της Μερσέντες Σόσα σίγησε. Η μεγάλη κυρία της αργεντίνικης μουσικής πέθανε τα ξημερώματα της Κυριακής, στα 74 χρόνια της, σε νοσοκομείο του Μπουένος Άιρες όπου νοσηλευόταν τις τελευταίες 11 ημέρες.
Εύθραυστη ήταν η υγεία της τα τελευταία χρόνια, ωστόσο δεν έχανε το χιούμορ και την αγάπη της για τη ζωή. «Είμαι τυχερή, αλλά αυτό μου κόστισε πολύ» έλεγε με νόημα. Γεννημένη στο Τουκαμάν της Αργεντινής, άρχισε να τραγουδά μπροστά στο κοινό στα 15 της χρόνια, όταν κέρδισε το πρώτο βραβείο σε διαγωνισμού τραγουδιού που είχε διοργανώσει ένας ραδιοφωνικός σταθμός της πόλης της. Πάνω στη σκηνή έδινε τις μάχες της για τη μουσική και για όσα πίστευε. Πάνω στη σκηνή την συνέλαβαν οι άνδρες του δικτατορικού καθεστώτος της πατρίδας της. Μαχητική κομουνίστρια, προσέφερε τη φωνή της σε όλες εκείνες τις σιωπηλές μειοψηφίες της Νότιας Αμερικής και όπου γης, που καταδυναστεύονταν από δικτατορικά καθεστώτα. Υποστήριξε χωρίς να φοβηθεί τον δημοκρατικά εκλεγμένο πρόεδρο της Χιλής Σαλβαδόρ Αλιέντε. Απαγορευμένα τα τραγούδια της στη Χιλή. Με το τραγούδι της έκανε γνωστό σε όλο τον κόσμο το δράμα του λαού της στα χρόνια της τελευταίας και πιο σκληρής δικτατορίας στην Αργεντινή (1976 - 1982). Απαγορευμένα τα τραγούδια της στην πατρίδα της. Διώχθηκε από τη χούντα, συνελήφθη το 1976 και τελικά μετά τις απειλές που δεχόταν για τη ζωή της αναγκάστηκε το 1979 να εγκαταλείψει τη χώρα και να ζήσει εξόριστη στο Παρίσι και τη Μαδρίτη ώς το 1982. Με το τραγούδι της δεν άφηνε στιγμή να ξεχαστούν στη δύση οι «ξεχασμένοι» της Νοτίου Αμερικής, παράλληλα όμως έδωσε Τη δυνατότητα στους πολίτες της γης να γνωρίσουν τους μοναδικούς ήχους της αργεντίνικης και εν γένει της λατινοαμερικάνικης παραδοσιακής μουσικής.
Για περισσότερα από 40 χρόνια και με περισσότερους από 40 δίσκους υπηρέτησε τη μουσική και τις πεποιθήσεις της με πάθος। Με την ίδια θέρμη που υποστήριξε τις «σιωπηλές μειοψηφίες» τα χρόνια της νεότητας και της ωριμότητας της, στους ήρεμους πολιτικούς καιρούς των τελευταίων της χρόνων στήριξε τους νεότερους καλλιτέχνες της πατρίδας της «δανείζοντας» τους τα τραγούδια της προκειμένου να μεταδοθεί το αργεντίνικο μουσικό ιδίωμα και στις νεότερες γενιές μέσα από πιο σύγχρονα ακούσματα। Υπήρξε πρέσβειρα καλής θελήσεως της UNESCO, ενώ στην πολύχρονη καριέρα της συνεργάστηκε με γνωστούς καλλιτέχνες όπως ο Λουτσιάνο Παβαρότι, ο Στινγκ, η Τζοάν Μπαέζ κ.ά.


Y el canto de ustedes que es mi mismo canto,
Y el canto de todos que es mi propio canto.
Gracias a la vida que me ha dado
Me dio dos luceros, que cuando los abro,
Perfecto distingo lo negro del del blanco.
Y en el alto cielo su fondo estrellado
Y en las multitudes el hombre que yo amo

Gracias a la vida que me ha dado tanto
Me ha dado el oído que en todo su ancho
Graba noche y día, grillos y canarios,
Martillos, turbinas, ladridos, chubascos,
Y la voz tan tierna de mi bien amado

Gracias a la vida que me ha dado tanto
Me ha dado el sonido y el abecedario;
Con à l las palabras que pienso y declaro:
Madre, amigo, hermano, y luz alumbrando
La ruta del alma del que estoy amando

Gracias a la vida que me ha dado tanto
Me ha dado la marcha de mis pies cansados;
Con ellos anduve ciudades y charcos,
Playas y desiertos, montaÃnas y llanos,
Y la casa tuya, tu calle y tu patio

Gracias a la vida que me ha dado tanto
Me dio el corazón que agita su मार्को
Cuando miro el fruto del cerebro humano,
Cuando miro al bueno tan lejos del malo,
Cuando miro al fondo de tus ojos claros

Gracias a la vida que me ha dado tanto
Me ha dado la risa y me ha dado el llanto
Así yo distingo dicha de quebranto,
Los dos materiales que forman mi canto,
Gracias a la vida que me ha dado tanto

Ευχαριστώ τη ζωή που μου έδωσε τόσα πολλά
μου έδωσε δυο μάτια κι όταν τα μπόρεσα να ξεχωρίσω
το μαύρο από το και τ’ αστέρια στον απέραντο ουρανό
και στο πλήθος, τον άντρα που αγαπώ

Ευχαριστώ τη ζωή που μου έδωσε τόσα πολλά,
μου έδωσε ήχους και την αλφαβήτα
και μ αυτά τις λέξεις για να σκεφτώ, να το φωνάξω
Μητέρα, φίλε, αδελφέ και ασίγαστη φλόγα,
ο δρόμος για την ψυχή αυτού που αγαπώ

Ευχαριστώ τη ζωή που μου έδωσε τόσα πολλά
μου έδωσε τον ήχο και μέσα στην μεγαλοσύνη του
καταγράφει, μέρα και νύχτα, τους γρύλους και τα καναρίνια
σφυριά, κινητήρες, γαυγίσματα σκύλων, καταιγίδες
και τη φωνή την τόσο τρυφερή αυτού που αγαπώ

Ευχαριστώ τη ζωή που μου έδωσε τόσα πολλά
μου έδωσε τα βήματα στα κουρασμένα μου πόδια
με αυτά περπάτησα μέσα από πόλεις κι’ από λάσπη,
ακρογιαλιές και έρημους, βουνά και πεδιάδες
και το σπίτι σου, το δρόμο και την αυλή σου

Ευχαριστώ τη ζωή που μου έδωσε τόσα πολλά
Μου έδωσε το γέλιο, μου ‘δωσε το δάκρυ
κι έτσι ξεχωρίζω την καλή τύχη από την καταστροφή,
τα δυο υλικά που φτιάξανε το τραγούδι μου
και το τραγούδι το δικό σας που είναι και δικό μου
Ευχαριστώ τη ζωή που μου έδωσε τόσα πολλά

Θα βάλουμε μυαλό;

Ως οπαδός , επιτρέψτε μου να παραθέσω επιγραμματικά την πείρα μου από τα βάσανα της ομάδας μου. Γενικώς...
1Λέγεται πως η νίκη έχει πολλούς πατέρες, ενώ η ήττα είναι ορφανή. Έχω καταλάβει όμως, επίσης, ότι η νίκη παράγει πολλούς χρεώστες, ενώ η ήττα πολλούς πιστωτές. Συνήθως οι τελευταίοι (παίκτες, φίλαθλοι και αντιπολιτευόμενοι παράγοντες) εμφανίζονται μετά το στραπάτσο και απαιτούν κεφαλές επί πίνακι, κραδαίνοντας ακάλυπτες επιταγές και κουρέλια προσδοκιών. Πού είναι το πρωτάθλημα που τάξατε; Γιατί πατώσαμε; Ποιος φταίει που η ομάδα έχασε πάλι την ευκαιρία; Οπότε οι υπαίτιοι, ή φερόμενοι ως υπαίτιοι, αναζητούν τρόπους να σώσουν τουλάχιστον την κεφαλή τους...

2Η διαδικασία αυτή, όπως την έχουμε ζήσει πολλές φορές ως τώρα, αποκαλείται συζήτηση για τα αίτια της αποτυχίας.Η σχέση της με δικαστήριο, στο οποίο υπάρχουν κατηγορούμενοι, συνήγοροι και εισαγγελείς, είναι μόνο φαινομενική, διότι στην περίπτωση που εξετάζουμε οι εμπλεκόμενοι είναι και κατηγορούμενοι (για άλλους) και εισαγγελείς (για άλλους «άλλους») και συνήγοροι (για τον εαυτό τους και τους δικούς τους). Στις συνθήκες αυτές κάποιος την πληρώνει πάντα (ο βασικός μέτοχος, ο προπονητής, η διοίκηση, ο Χπαίκτης), αλλά πρωτάθλημα έχουμε να πάρουμε πολλά χρόνια.
3 Επαναλαμβανόμενη στο χρόνο, η διαδικασία έχει οδηγήσει σε εμπεδωμένες μεθόδους άμυνας και επίθεσης, στις οποίες οι παλιοί είναι ξεσκολισμένοι και οι νέοι μαθαίνουν γρήγορα. Πρώτον, οι κατηγορούμενοι εξαφανίζουν τη λέξη ήττα. Τη μετατρέπουν σε όχι θετικό αποτέλεσμα ή σε κάτι παρόμοιο. Δεύτερο, επικαλούνται τις δύσκολες συνθήκες του πρωταθλήματος, που δεν τις είχαν προφανώς υπόψη όταν υπέγραφαν τις επιταγές και διαφήμιζαν μεταγραφές παικταράδων (Αγγέλων της Εστίας και Μεγαλέξανδρων της Επίθεσης). Τρίτο, προσθέτουν τις λυσσώδεις επιθέσεις που δέχτηκαν από τις δυνάμεις του κατεστημένου. Και τέταρτο δείχνουν όσους δεν πάλεψαν αρκετά για το στόχο, γιατί προσδοκούν κάποια μεταγραφή σε μεγάλη ομάδα.
4 Η τελική κατάληξη είναι να μη βγαίνει άκρη ούτε για τις αιτίες ούτε για τους αιτίους. Όλοι να μένουν με το δίκιο τους, το πρωτάθλημα να πηγαίνει στους δυο μεγάλους κι εμείς να μπουκωνόμαστε οπαδικό πάθος . Αφού όμως δεν βάζουμε μυαλό, μήπως τελικά οι εμπειρίες μας είναι χρήσιμες σε κάποιους άλλους;

Τελικώς, βαρβαρότητα;

Πάντα όταν «αυτοί» μιλάνε για νόμο και τάξη μυρίζει ανθρώπινο κρέας. Κι αν ο ανταγωνισμός ανάμεσα στη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ (εδώ ο καλός διώκτης των μεταναστών-εδώ ο αληθινός διώκτης των μεταναστών-(εδώ τα καλά στρατόπεδα-εδώ τα ευρωπαϊκά στρατόπεδα-θα καθαρίσουμε τις γειτονιές-όχι, εμείς θα τις καθαρίσουμε, αυτοί τις έκαναν ξέφραγο αμπέλι) έχει και ένα άρωμα…
Vivartia, άρωμα εκπτώσεων σε αρχές και αξίες για να κερδίσουμε καμιά ψήφο, αυτό δεν μπορεί να σκεπάσει τη βαριά μυρωδιά. Κι όσοι βλέπουν μόνο το δέντρο του μικροκομματικού καυγά στην προκειμένη περίπτωση κινδυνεύουν να χάσουν το δάσος των διώξεων, της καταστολής, της αγριότητας και της παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων που ποτίζουν και τα δυο κόμματα εξουσίας. Και φυτρώνει ήδη στο κέντρο της Αθήνας με τις επιχειρήσεις-σκούπα, τις μαζικές συλλήψεις, τις νυχτερινές αγριότητες και την «επαναπροώθηση».
Το πράγμα είναι σαφές. Ότι χαρακτηρίστηκε δεξιά στροφή της κοινωνίας με το εκλογικό αποτέλεσμα, ή για να το κάνουμε πιο λιανά η μείωση της εκλογικής επιρροής της αριστεράς (στο σύνολό της, κι ας θυμώνει το ΚΚΕ) και η αντίστοιχη επιβράβευση της ακροδεξιάς, σφραγίζει εδώ και τώρα τις πολιτικές του δικομματικού άξονα. Κι αν η κοινωνία των νοικοκυραίων, των συντηρητικών και των «εγώ δεν είμαι ρατσιστής, αλλά…» ορέγεται νόμο και τάξη κατά των μεταναστών, είμαστε έτοιμοι να της δώσουμε μια καλή μερίδα κρέατος. Αν πίσω από τις νομοταξικές σαχλαμάρες του Καραμανλή και του Παπανδρέου υπάρχουν χιλιάδες ανθρώπινα δράματα, θύτες και θύματα, χρεοκοπημένες πολιτικές και ρημαγμένες ανθρώπινες υπάρξεις, πεινασμένα μικρά παιδιά και απελπισμένοι νέοι άνθρωποι, λίγο μας ενδιαφέρει. Στο κάτω-κάτω αυτοί ούτε πλένονται, ούτε ψηφίζουν..
Να ζητάς στις συνθήκες αυτές τον λογαριασμό από κείνους που πήγαν για μπάνιο (τα ρεμάλια!) αντί να ψηφίσουν, ή από κείνους που ψήφισαν τον Καρατζαφέρη «για να τιμωρήσουν τη Ν.Δ.» είναι προφανώς ανοησία. Αλλά αν αυτοί είχαν την φονική ανοησία να νομιμοποιήσουν εκ των προτέρων την αγριότητα, έχουμε κι εμείς το δικαίωμα να υποπέσουμε στην ανώδυνη ανοησία του θυμού: Τα ψηφίσατε στην κάλπη ή γυρίζοντας την πλάτη στις προειδοποιήσεις, λεβέντες μου, αυτά που γίνονται σήμερα κι αυτά που θα γίνουν αύριο. Εξ ονόματός σας τους μαζεύουν τώρα με τη σκούπα τους. Εξ ονόματός σας μπουκάρουν μεσάνυχτα και τους τσουβαλιάζουν από τα κρεβάτια τους στις κλούβες. Εξ ονόματός σας στήνονται στρατόπεδα για να «καθαρίσουν» οι γειτονιές. Και εξ ονόματος της δικιάς σας «κοινωνίας» εφαρμόζουν τη δικιά τους «επικοινωνία» του νόμου και του αστυνόμου.
Και κάτι άλλο, που δεν χρειάζεται πολύ μυαλό για να το καταλάβεις. Όσοι πιστεύουν ότι αυτή η «στροφή προς τα δεξιά» θα δείχνει τα δόντια και τη γροθιά της μόνο στους μετανάστες, ενώ σε μας τους υπόλοιπους, που έχουμε το προνόμιο της υπηκοότητας, θα τρατάρει χαμόγελα, είναι μακριά νυχτωμένοι. Πρόβα κάνουν στους μελαψούς και τους μαύρους και δεν το κρύβουν. Τα κινητά, η κουκούλα, το άσυλο, τα μέτρα τάξης για τις διαδηλώσεις, ο καυγάς για το νόμο και την τάξη μεταξύ Καραμανλή και Παπανδρέου, Μαρκογιαννάκη και Χρυσοχοΐδη, δεν αφήνει καμιά θέση για χαμόγελα και αυταπάτες.
Και λοιπόν; Ε, και λοιπόν, εδώ έχουμε να κάνουμε με την κλασική ιστορία. Οι αριστεροί, οι κομμουνιστές, οι Εβραίοι, οι ομοφυλόφιλοι, οι ταραξίες, το περιθώριο, οι ανανεωτικοί, οι πιο ανανεωτικοί, οι ρεφορμιστές, οι σοσιαλδημοκράτες, οι δημοκράτες, οι συνεπείς, οι λιγότερο συνεπείς, οι τροτσκιστές, οι αριστεριστές, οι χριστιανοί, οι μουσουλμάνοι και βέβαια οι απηνώς διωκόμενοι μετανάστες να σταθούν απέναντι στην «κοινωνία των νοικοκυραίων» και στους πολιτικούς εκφραστές της. Γι’ αυτό χρειάζεται η αριστερά, για να μαζεύει αυτό που οι κυρίαρχοι αποκαλούν κάθε καρυδιάς καρύδι, να οργανώνει αντιστάσεις και αντεπιθέσεις, να επιμένει στην αλληλεγγύη και στον ανθρωπισμό, να κρατάει αναμμένο το κεράκι της κοινωνίας των πολιτών.

Καμιά ζωή δεν είναι λαθραία. Η μετανάστευση δεν είναι έγκλημα

" Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους, δεν διαμαρτυρήθηκα, γιατί δεν ήμουν Εβραίος . Όταν ήρθαν για τους κομμουνιστές δεν φώναξα, γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής. Όταν κατεδίωξαν τους τσιγγάνους, , δεν αντέδρασα, γιατί δεν ήμουν τσιγγάνος. Όταν έκλεισαν το στόμα των Ρωμαιοκαθολικών που αντιτάσσονταν στο φασισμό, δεν αντέδρασα γιατί δεν ήμουν καθολικός. Μετά ήρθαν να συλλάβουν εμένα ,αλλά δεν υπήρχε πια κανείς να αντισταθεί μαζί μου ... "
Μπέρτολτ Μπρεχτ

Λόγω της αντιμεταναστευτικής πολιτικής της χώρας μας και της ΕΕ έχει δημιουργηθεί μια ανθρωπιστική κρίση στο θέμα της μετανάστευσης, η οποία πυροδοτεί εκρηκτικές καταστάσεις σε γειτονιές των μεγάλων αστικών κέντρων.

Η αριστερά βρίσκεται μακριά από αυτή τη φοβική λογική. Τα κοινωνικά προβλήματα δεν αντιμετωπίζονται με κορώνες και μετάθεση ευθυνών, ούτε μέσω του κοινωνικού αυτοματισμού, αλλά με συγκεκριμένα μέτρα που θα ανακουφίζουν άμεσα τους πολίτες, θα δρομολογούν την αρμονική συνύπαρξη ελλήνων και μεταναστών και θα προωθούν νέες πολιτικές σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Και όμως, υπήρξαμε κι εμείς "Αλβανοί"

Ισχυριστήκαμε πριν από δυο μήνες ότι οι Έλληνες μετανάστες στις ΗΠΑ αντιμετωπίστηκαν από τις αρχές, αλλά και τους παλιότερους κατοίκους της χώρας, με τρόπο ανάλογο προς εκείνο που υποδεχόμαστε κι εμείς σήμερα τους Αλβανούς μετανάστες. Δημοσιεύσαμε, μάλιστα, και κάποια στατιστικά στοιχεία για την εγκληματικότητα των συμπατριωτών μας εκείνης της εποχής, όπως προβάλλονται από τις επίσημες πηγές της περιόδου. Οι αντιδράσεις που προκάλεσαν τα δημοσιεύματά μας υπήρξαν πρωτοφανείς. Κανείς δεν ήθελε να πιστέψει τα ίδια τα ντοκουμέντα. Οι διαμαρτυρόμενοι δεν προέρχονταν μόνο από το χώρο της οργανωμένης ακροδεξιάς ή της κατ' επάγγελμα εθνικοφροσύνης. Ακόμα και καλοπροαίρετοι αναγνώστες που θεωρούν τους εαυτούς τους προοδευτικούς, διέγνωσαν στην αρθρογραφία μας αν όχι την υπέρτατη ύβρη, τουλάχιστον την υπερβολή και την αυθαιρεσία. Πώς είναι δυνατόν -μας λένε- να συγκρίνει κανείς τους Έλληνες που ως γνωστόν μεγαλούργησαν και εξακολουθούν να διαπρέπουν στο εξωτερικό, με τους ημιάγριους, απολίτιστους και επικίνδυνους Αλβανούς;
Επανερχόμαστε σήμερα στο θέμα αυτό με ένα εκπληκτικό ντοκουμέντο. Την ιστορία ενός πραγματικού πογκρόμ κατά των Ελλήνων μεταναστών που πραγματοποιήθηκε στη μικρή Σάουθ Ομαχα της πολιτείας Νεμπράσκα το 1909. Για την ιστορία αυτή έχει συγγράψει μονογραφία ο Ελληνοαμερικανός δάσκαλος και πανεπιστημιακός Τζον Μπίτζες, ο οποίος -όπως θα διαπιστώσετε στις σελίδες που ακολουθούν- είναι ένα αξιοσέβαστο πρόσωπο της τοπικής κοινωνίας, και κανείς δεν μπορεί να του προσάψει "αντιαμερικανική" προκατάληψη. Η μελέτη του υπήρξε προϊόν σκληρού μόχθου και επίπονης δουλειάς στα αρχεία των τοπικών εφημερίδων αλλά και των επίσημων αρχών. Η πρώτη μορφή αυτής της εργασίας δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Nebraska History το καλοκαίρι του 1970 και πήρε το βραβείο James Sellers.
Διαβάζοντας τη μελέτη του κ. Μπίτζες διαπιστώνουμε ότι στον Έλληνα μετανάστη απέδιδαν τότε οι αμερικανικές εφημερίδες όλα τα στερεότυπα που συνοδεύουν την εικόνα του Αλβανού στα σύγχρονα ελληνικά ΜΜΕ: οι Ελληνες είναι "βρόμικοι", "υπάνθρωποι", "απολίτιστοι", "άγριοι", επιρρεπείς στο έγκλημα.
Οι ανθελληνικές ταραχές στη Σάουθ Ομαχα σημειώθηκαν στις 21 Φεβρουαρίου του 1909, μετά από τη σύλληψη του Γιάννη Μασουρίδη ως ενόχου για τη δολοφονία του αστυνομικού Εντ Λόουρι. Οι εφημερίδες αμέσως μίλησαν για τον "Έλληνα δολοφόνο" και δημοσίευσαν την εμπρηστική ανθελληνική προκήρυξη που συνέταξε ο Τζόζεφ Μέρφι, ένας τοπικός πολιτικός παράγοντας. Σ' αυτή την προκήρυξη γινόταν λόγος για τους "βρομερούς Ελληνες που επιτίθενται στις γυναίκες μας και χτυπούν τους περαστικούς στο δρόμο, που διατηρούν χαρτοπαιχτικές λέσχες και κάθε λογής παρανομίες". Στο κλείσιμο της προκήρυξης γινόταν έκκληση για συνάντηση στο Δημαρχείο "όπου θα πάρουμε μέτρα για να διώξουμε τους Ελληνες από την πόλη μας." (εφημερίδες World Herald και Daily News, 20.2.1909).
Την επομένη το κύριο άρθρο της Herald αναφερόταν στον Μασουρίδη με τα ακόλουθα λόγια: "Ένας Έλληνας που στη γενέτειρά του δεν είχε ποτέ το προνόμιο να υψώσει το κεφάλι του προς τα πάνω (...) η μόνη του σκέψη ήταν να σκοτώσει, να σκοτώσει." Ο Μασουρίδης είχε έρθει στις ΗΠΑ από ένα χωριό της Καλαμάτας το 1906. Η αστυνομία τον είχε υπό παρακολούθηση, επειδή είχε συλληφθεί για παράνομο τζόγο. Στις 19 Φεβρουαρίου ο Λόουρι τον συνέλαβε μετά από καταγγελίες εις βάρος του, ότι είχε σχέσεις με μια ανήλικη (17χρονη) κοπέλα, που του έκανε μαθήματα αγγλικών. Τη στιγμή της σύλληψης ανταλλάχθηκαν πυροβολισμοί που κατέληξαν στον τραυματισμό του Μασουρίδη και το θάνατο του Λόουρι. Αμέσως συγκεντρώθηκαν μερικές εκατοντάδες κάτοικοι με σκοπό να λιντσάρουν τον Μασουρίδη. Με δυσκολία κατάφερε η αστυνομία να τον φυγαδεύσει σε ασθενοφόρο.
Η συγκέντρωση χιλίων κατοίκων την επομένη οδήγησε σε ανεξέλεγκτη βία εις βάρος των Ελλήνων. Με κραυγές "θάνατος στους Έλληνες" και "θυμηθείτε τον καημένο τον Λόουρι", το πλήθος όρμησε στην ελληνική συνοικία, την "Γκρίκ-τάουν" και επιτέθηκε στους ανύποπτους Έλληνες. Όσοι απ' αυτούς δεν κατάφεραν να διαφύγουν, έπεσαν στα χέρια των φανατισμένων Αμερικάνων και δάρθηκαν χωρίς έλεος. Στην απελπισία του κάποιος προσπάθησε να αμυνθεί με όπλο και τραυμάτισε ελαφρά δυο παιδιά. Τότε πλέον το πλήθος των επιτιθέμενων χωρίστηκε στα δυο και άρχισε τις λεηλασίες και τα σπασίματα σ' όλα τα μαγαζιά και τα σπίτια των Ελλήνων. Οι ταραχές συνεχίστηκαν όλη τη μέρα κάτω από τη σιωπηλή επιδοκιμασία κάποιων αστυνομικών και την αδυναμία των τοπικών αρχών. Επί έξι ώρες το πλήθος "με ρεβόλβερ, με κλομπ και με δαυλούς γύριζε στην πόλη, έπινε τα κλεμμένα ποτά, έκλεβε εμπορεύματα, χτυπούσε όποιον μπορούσε, μέχρι να τρέξει το αίμα από τις πληγές."
Περιγράφοντας την εικόνα που είχαν για τους Ελληνες οι παλιότεροι κάτοικοι της περιοχής, o Τζον Μπίτζες αναφέρεται στην εχθρότητα που προκλήθηκε από το γεγονός ότι οι Ελληνες δούλευαν με μικρότερα μεροκάματα και χρησιμοποιούνταν ως απεργοσπάστες. Τους κατηγορούσαν ακόμα ότι έφερναν στην Αμερική τις δικές τους άγριες συνήθειες, ότι ήταν βρόμικοι (εφόσον έκαναν πάντα τις βρόμικες δουλειές), ότι πολιτικολογούσαν στα δικά τους καφενεία και χαρτόπαιζαν. Οι ντόπιοι θεωρούσαν τη συμπεριφορά των Ελλήνων "ανήθικη" και "αντιαμερικάνικη". "Το σημείο που προκαλεί το ανθελληνικό στοιχείο", γράφει η Omaha Bee, "είναι ότι δουλεύουν φτηνά. Οτι ζουν ακόμα φθηνότερα, σε ομάδες. Οτι αδιαφορούν για τις μικρές λεπτομέρειες στις οποίες αποδίδουν μεγάλη σημασία οι Αμερικάνοι." Και ο εκδότης της Daily News πρόσθετε ότι "τα δωμάτιά τους είναι βρόμικα. Επιτίθενται στις γυναίκες. Μ' άλλα λόγια, με τη στάση τους εμφανίζονται ως επιθετικοί στα μάτια των περισσοτέρων κατοίκων της Σάουθ Ομαχα."
Μετά το τέλος των ταραχών η κοινότητα των Ελλήνων της περιοχής σκόρπισε σ'ολόκληρη την Αμερική. Από τις 2.000 μεταναστών που ζούσαν στη Σάουθ Ομαχα μέχρι εκείνο το μοιραίο Σάββατο το Φεβρουάριο του 1909, σε λίγους μήνες η απογραφή του 1910 κατέγραφε μόλις 59 άτομα. Η περίπτωση των ανθελληνικών ταραχών στη Σάουθ Ομαχα δεν είναι η μόνη εκείνης της περιόδου. Ο κ. Μπίτζες ανακάλυψε στην εφημερίδα Evening News of Roanoke στην πολιτεία της Βιρτζίνια αναφορά σε επιθέσεις όχλου εναντίον των καταλυμάτων Ελλήνων μεταναστών τον Ιούλιο του 1907. Και την ίδια βδομάδα με τα επεισόδια στη Σάουθ Ομαχα ξέσπασαν παρόμοιες βίαιες ταραχές σε δύο τουλάχιστον πόλεις, στο Κάνσας Σίτι της πολιτείας Κάνσας και στο Ντέιτον του Οχάιο.
Το τελευταίο μάθημα που παίρνουμε από την ιστορία αυτή είναι η τύχη της έρευνας του κ. Μπίτζες. Το 1991, ο Τζον Μπίτζες επανήλθε στο θέμα, συμπληρώνοντας με καινούργια στοιχεία την υπόθεση. Όμως τη νέα του μελέτη δεν δέχθηκε κανείς να τη δημοσιεύσει. Όπως μας εξήγησε ο ίδιος ο ερευνητής, η άρνηση των ακαδημαϊκών αρχών να προχωρήσουν στη δημοσίευση, οφειλόταν ακριβώς στο "ακανθώδες" αντικείμενό της. Οι σύγχρονοι Αμερικανοί θέλουν να "ξεχάσουν" το ρατσισμό εναντίον των μεταναστών στις αρχές του αιώνα, όπως ακριβώς και οι σύγχρονοι Έλληνες αρνούνται να πληροφορηθούν τις δύσκολες συνθήκες, κάτω από τις οποίες πραγματοποιήθηκε εκείνη η μετανάστευση.
(Ελευθεροτυπία, 14/6/1998

Η μετανάστευση θα αποτραπεί μόνο όταν αντιμετωπιστούν οι αιτίες που τη δημιουργούν (πόλεμος, φτώχεια, δικτατορίες, περιβαλλοντική καταστροφή) στις χώρες προέλευσης μεταναστών. Μέχρι τότε:

Να απελαθεί ο ρατσισμός και ο φασισμός, όχι της γης οι κολασμένοι.

"What A Wonderful World"

I see trees of green, red roses too
I see them bloom for me and you
And I think to myself what a wonderful world.

I see skies of blue and clouds of white
The bright blessed day, the dark sacred night
And I think to myself what a wonderful world.

The colors of the rainbow so pretty in the sky
Are also on the faces of people going by
I see friends shaking hands saying how do you do
They're really saying I love you.

I hear babies crying, I watch them grow
They'll learn much more than I'll never know
And I think to myself what a wonderful world
Yes I think to myself what a wonderful world.

The colors of the rainbow so pretty in the sky
Are also on the faces of people going by
I see friends shaking hands saying how do you do
They're really saying I love you.

I hear babies crying, I watch them grow
They'll learn much more than I'll never know
And I think to myself what a wonderful world
Yes I think to myself what a wonderful world.

Βλέπω δέντρα από πράσινο, κόκκινα τριαντάφυλλα επίσης

τα βλέπω να ανθίζουν για εμένα και εσένα

και σκέφτομαι τι θαυμάσιος κόσμος.

Βλέπω ουρανούς από μπλε και σύννεφα από άσπρο

η φωτεινή ευλογημένη ημέρα, η σκοτεινή ιερή νύχτα

και σκέφτομαι τι θαυμάσιος κόσμος.

Τα χρώματα του ουράνιου τόξου τόσο όμορφα στον ουρανό

υπάρχουν επίσης στα πρόσωπα των ανθρώπων που παιρνούν

βλέπω φίλους να ανταλλάσσουν χειραψία λέγοντας τι κάνεις

πραγματικά λένε σε αγαπάω.

Ακούω μωρά να κλαίνε, τα παρακολουθώ να μεγαλώνουν

θα μάθουν πολλά περισσότερα από όσα θα μάθω ποτέ

και σκέφτομαι τι θαυμάσιος κόσμος

ναι σκέφτομαι τι θαυμάσιος κόσμος.

Ο Λούις Ντάνιελ Άρμστρονγκ (4 Αυγούστου 1901 – 6 Ιουλίου 1971) (γνωστός και με τα προσωνύμια Satchmo ή Pops) ήταν Αμερικανός μουσικός της τζαζ. Υπήρξε μία χαρισματική προσωπικότητα και καινοτόμος ερμηνευτής, με πλούσια μουσικά προσόντα και σημαντική συνεισφορά στο είδος. Αποτελεί έναν από τους δημοφιλέστερους τζαζ μουσικούς του 20ού αιώνα. Διακρίθηκε αρχικά ως τρομπετίστας και αργότερα ως τραγουδιστής.
Στα πρώτα στάδια της εξέλιξής του, ο Άρμστρονγκ διακρίθηκε ως βιρτουόζος του κορνέτου και της τρομπέτας. Οι πιο σημαντικές από τις πρώτες του ηχογραφήσεις αναδείχθηκαν μέσα από τα μουσικά σχήματα των Hot Five & Hot Seven και οι αυτοσχεδιασμοί του Άρμστρονγκ σε αυτές, αποτελούν μέχρι σήμερα σημείο αναφοράς για την μελωδικότητά, τις καινοτομίες και τον εκλεπτυσμό τους. Είχε επίσης σημαντική συνεισφορά στην ανάδειξη του ρόλου τού σολίστα, συμβάλλοντας στην μετατροπή του είδους της τζαζ, από μία συλλογική κατά βάση μουσική, σε μία μορφή τέχνης με μεγάλα περιθώρια αυτόνομης έκφρασης του μουσικού.
Κατά τη διάρκεια της μουσικής του σταδιοδρομίας, συνεργάστηκε είτε ως τραγουδιστής είτε ως τρομπετίστας, με μερικούς από τους σημαντικότερους μουσικούς της τζαζ, μεταξύ αυτών ο Ντιούκ Έλινγκτον, η Έλλα Φιτζέραλντ, ο Μπινγκ Κρόσμπι, ο Φλέτσερ Χέντερσον και η Μπέσι Σμιθ. Με την Έλλα Φιτζέραλντ ηχογράφησε συνολικά τρεις δίσκους: Ella and Louis, Ella and Louis Again και Porgy and Bess. Οι τελευταίες σημαντικές του ηχογραφήσεις καταγράφονται στη δεκαετία του 1950 ενώ το μεγαλύτερο μέρος της ύστερης δισκογραφίας του χαρακτηρίζεται συνήθως από τους κριτικούς ως υπεραπλουστευτικό ή τυποποιημένο, αν και δεν του στέρησε την εμπορική απήχηση. Μία από τις τελευταίες επιτυχίες του Άρμστρονγκ υπήρξε η ερμηνεία του στο τραγούδι What a Wonderful World (1968), το οποίο παρέμεινε στην κορυφή των βρετανικών μουσικών καταλόγων για ένα μήνα, ενώ το 1987 χρησιμοποιήθηκε στην ταινία Good Morning, Vietnam και γνώρισε ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία.
Ο Λούις Άρμστρονγκ επηρεάστηκε από ένα ευρύ φάσμα μουσικών ειδών, πέρα από την τζαζ και το μπλουζ, τη λαϊκή λατινοαμερικανική παράδοση, τις κλασικές συμφωνίες και την όπερα και ενσωμάτωσε στοιχεία αυτών στις εμφανίσεις του.

Κόμμα και επιχειρήσεις

Γινόταν από παλιά μια συζήτηση στο ΚΚΕ, αν είναι πολιτικά ορθό από κομμουνιστική άποψη να έχουν τα Κ.Κ. επιχειρήσεις. Γιατί, έλεγαν οι αμφισβητίες, μια επιχείρηση στον καπιταλισμό, ακόμα και κομματική, δεν παύει να εκμεταλλεύεται εργαζόμενους. Να ιδιοποιείται υπεραξία. Να αναπαράγει την εκμετάλλευση. Να συναλλάσσεται με τον σκληρό χρηματοπιστωτικό πυρήνα του συστήματος, να αξιοποιεί προνόμια, να παίρνει επιδοτήσεις από την Ε.Ε. κι από το κράτος, να αντλεί δάνεια με χαμηλό επιτόκιο, να απολαμβάνει φοροαπαλλαγές κ.λπ.

Ναι, έλεγε ο επίσημος λόγος, σωστά όλα αυτά, αλλά τα κέρδη πηγαίνουν στη χρηματοδότηση του κόμματος της πρωτοπορίας και των αναγκών της ταξικής πάλης. Δεν μπαίνουν στις τσέπες κάποιου καπιταλιστή, αλλά ίσα-ίσα ενισχύουν τον αγώνα εναντίον του καπιταλισμού. Και η άποψη αυτή έχει επίσης τη λογική της. Ένα κόμμα έχει τόσο μεγαλύτερες δυνατότητες, όσο μεγαλύτερη οικονομική ανεξαρτησία διαθέτει. Ακόμα και η τιμιότητά του θωρακίζεται καλύτερα, αν διαθέτει τα απαραίτητα για την ύπαρξη και δράση του χρήματα.

Υπάρχει βέβαια ένα ζητηματάκι για ένα κόμμα που είναι κάθετο, απόλυτο, άτεγκτο απέναντι στις μεγάλες τουλάχιστον επιχειρήσεις και ταυτόχρονα ιδιοκτήτης μιας τουλάχιστον τέτοιας. Το πιο σοβαρό όμως είναι ότι, με την επιχειρηματική δραστηριότητα, ένα τέτοιο κάθετο, απόλυτο και άτεγκτο κόμμα καθίσταται ευάλωτο σε καχυποψίες, πολεμικές, σενάρια διπροσωπίας και υποκρισίας. Και τον τελευταίο καιρό είμαστε μάρτυρες μιας τέτοιας κατάστασης, με το ΚΚΕ στο επίκεντρο. Το οποίο δέχεται επιθέσεις, συχνά άδικες. Λες και ντρέπεται όμως που είναι κόμμα-ιδιοκτήτης, υπεραμύνεται της επιλογής του με επιθέσεις εναντίον δικαίων και αδίκων. Βάζοντας, ας πούμε, τον Πάγκαλο και τον Καρατζαφέρη στο ίδιο τσουβάλι με τον Τσίπρα.

Τι έκανε ο τελευταίος πρόσφατα και τον έριξαν με ανακοίνωσή τους στον βάλτο των λασπολόγων; Είπε ότι εμείς δεν έχουμε κομματικές επιχειρήσεις. Ε, δεν έχουν. Ενώ άλλα κόμματα, και όχι μόνο το ΚΚΕ, έχουν. Αν υποθέσουμε ότι υπήρχε εδώ ένας υπαινιγμός, ενισχυμένος και από τα συμφραζόμενα, γιατί προστρέχουν στην ένοχη λάσπη κι όχι στο στέρεο έδαφος της έντιμης κομματικής άποψης; Ναι, έχουμε καπιταλιστικές επιχειρήσεις, που υπηρετούν το κόμμα και άρα την κατάργηση του καπιταλισμού. Αλλιώς, αν έχουν ενοχές, τι θέλουν και μπλέκουν; Αξίζει το καπιταλιστικό κέρδος τέτοια πολιτικά μπερδέματα;;;