Στην αρχή, ήρθανε για τους κομμουνιστές.
Δεν μίλησα, γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής.
Μετά ήρθαν για τους Εβραίους.
Πάλι δεν μίλησα, γιατί δεν ήμουν Εβραίος.
Μετά ήρθαν για τους εργάτες, τα μέλη των συνδικάτων.
Πάλι δεν μίλησα, γιατί δεν ήμουν σοσιαλιστής.
Στο τέλος όμως, όταν ήρθαν να πιάσουν εμένα, δεν είχε απομείνει κανένας για να μιλήσει….
Μπέρτολντ Μπρεχτ
Το κείμενο που ακολουθεί έχει στόχο να αντικρούσει 10 από τα πλέον δημοφιλή επιχειρήματα υπέρ της αποχής από την εκλογική διαδικασία. Θεωρώντας ότι στις 7 Ιουνίου διακυβεύεται ένα μεγάλο στοίχημα.
Δεν απέχω, συμμετέχω: 10 επιχειρήματα κατά της αποχής
1. Όλοι ίδιοι είναι και σιγά μην αλλάξει τίποτα.
Άρα ας ακολουθήσουμε το δρόμο της μοιρολατρίας κι ας ανεχθούμε τη διαφθορά, την ασυδοσία και την κοινωνική αδικία που μας ταλαιπωρούν τόσες δεκαετίες. Ας μην τολμήσουμε να κάνουμε τίποτα, γιατί είμαστε αδύναμοι, φοβισμένοι και απογοητευμένοι. Ας περιμένουμε παθητικά το επόμενο σκάνδαλο, το επόμενο ξεπούλημα, το επόμενο θύμα. Κι ας αρκεστούμε στο να γκρινιάζουμε μεταξύ μας, κατηγορώντας όλους τους άλλους που σκέφτονται ακριβώς όπως εμείς. Μ’ αυτόν τον τρόπο, τουλάχιστον θα είμαστε σίγουροι ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Ποτέ. 2. Δεν θέλω να στηρίξω αυτό το πολιτικό σύστημα.
Η δυνατότητα ψήφου δεν στηρίζει το υπάρχον πολιτικό σύστημα, εκτός κι αν σκοπεύεις να επιλέξεις ένα από τα δύο κόμματα που παραδοσιακά εναλλάσσονται στην εξουσία. Αντιθέτως, η αποχή συντηρεί τις μέχρι τώρα ισορροπίες και ευνοεί τις παρατάξεις που έχουν χτίσει τη δύναμη τους στην πελατειακή λογική και την οπαδική νοοτροπία. Αν θέλεις λοιπόν να δεις τον δικομματισμό να θριαμβεύει για άλλη μια φορά, πήγαινε για μπάνιο. Διαφορετικά, κάνε την παρουσία σου αισθητή με την ψήφο σου και άλλαξε το πολιτικό τοπίο. Με λίγη καλή τύχη, ίσως καταφέρουμε να δούμε κάποια στιγμή και απλή αναλογική στις βουλευτικές εκλογές. Η ευκαιρία υπάρχει, στο χέρι μας είναι αν θα την αφήσουμε να πάει χαμένη.
3. Δεν υπάρχει κανένα πολιτικό κόμμα με το οποίο ταυτίζομαι απόλυτα.
Υπάρχουν δεκάδες πολιτικά κόμματα που καλύπτουν ένα τεράστιο εύρος ιδεολογίας και μεθοδολογίας. Ακόμα κι αν δεν υπάρχει κάποιο που να θεωρείς ιδανικό, σίγουρα υπάρχει κάποιο με το οποίο συμφωνείς περισσότερο. Μπες στον κόπο να ψάξεις τις θέσεις τους αναλυτικά, ιδίως αυτές που αναφέρονται σε θέματα που σε αφορούν άμεσα. Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι πρέπει να επιλέξεις να ανήκεις κάπου, ούτε ότι θα πρέπει να εμπιστευτείς τα πάντα σε πρόσωπα που δεν μπορείς να ελέγξεις. Συμμετέχοντας σε εσωκομματικές διαδικασίες ή απλά ασκώντας πιέσεις σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, έχεις τη δυνατότητα να συνδιαμορφώσεις το κόμμα της επιλογής σου προς την επιθυμητή κατεύθυνση. Και φυσικά, έχεις κάθε δικαίωμα να το απορρίψεις στις επόμενες εκλογές και να προτιμήσεις κάποιο άλλο.
4. Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να συμμετέχεις πέρα από το να επισκέπτεσαι την κάλπη κάθε τέσσερα χρόνια.
Και ποιος είπε ότι το ένα αναιρεί το άλλο; Από πού κι ως πού η συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία αποκλείει τη συμμετοχή σε άλλου είδους δράσεις; Ή μήπως αν κάποιος πάει και ψηφίσει γίνεται αυτομάτως κομματικό στρατιωτάκι και του απαγορεύεται να στηρίζει δραστηριότητες που δεν εγκρίνει η ηγεσία της παράταξης του; Αυτά είναι αστεία πράγματα, όπως αστείο είναι και να νομίζει κανείς ότι όλες οι πορείες, όλες οι συνελεύσεις και όλες οι συλλογικές διεκδικήσεις μαζί μπορούν να υποκαταστήσουν το δημοκρατικό δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι. Το να αφιερώνει κάποιος χρόνο και ενέργεια από τη ζωή του για να ασχοληθεί με την πολιτική και μετά να φοβάται να πάει στις εκλογές να ψηφίσει ισοδυναμεί με κλωτσιά σε μία καρδάρα γεμάτη γάλα. 5. Η συνειδητή αποχή είναι πολιτική θέση.
Αόριστη και αόρατη, στο ίδιο ακριβώς τσουβάλι με την αποχή της άγνοιας και της αδιαφορίας. Χωρίς δυνατότητα να εκφράσει δημόσιο λόγο στο ευρύ κοινό. Χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση να προβεί σε αποτελεσματικές κοινωνικές δράσεις. Χωρίς εκπροσώπηση στη Βουλή, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στην τοπική αυτοδιοίκηση, στα μέσα και στα θεσμικά όργανα. Και χωρίς πιθανότητα να παρέμβει στο εσωτερικό των πολιτικών παρατάξεων για να αλλάξει τις δομές και τη νοοτροπία τους. Ουσιαστικά, η “συνειδητή” αποχή το μόνο που κάνει είναι να φιμώνει την ιδεολογία από την οποία προέρχεται, επιτρέποντας να διαιωνίζονται τα αρνητικά στερεότυπα που προσάπτουν στον αντιεξουσιαστικό χώρο όλοι όσοι έχουν συμφέρον από τη δαιμονοποίηση του.
6. Είμαι οπαδός της αμεσοδημοκρατίας και δεν πιστεύω σε εκπροσώπους.
Ωραία, και πώς ακριβώς θα φτάσουμε κάποια στιγμή στην ουτοπία της αμεσοδημοκρατίας; Με επανάσταση; Ας είμαστε σοβαροί… Μέχρι να το επιτρέψουν οι τεχνολογικές και κοινωνικές εξελίξεις θα είμαστε αναγκασμένοι να συμβιβαζόμαστε σε εκδοχές του σημερινού μοντέλου. Με εκπροσώπους που – σε έναν ιδανικό κόσμο – θα έχουν τις ικανότητες και το ήθος να διαχειριστούν περίπλοκα ζητήματα που καμία μαζική συνέλευση δεν μπορεί να λύσει. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε την κλίμακα για την οποία συζητάμε. Η Ελλάδα έχει κάπου έντεκα εκατομμύρια πολίτες, η Ευρωπαϊκή Ένωση μισό δισεκατομμύριο. Χωρίς εκπροσώπους και φορείς δεν είναι εφικτό να λειτουργήσει το σύστημα. Και για να γίνει το σύστημα πιο δίκαιο και πιο αποτελεσματικό είναι απαραίτητες οι εκλογές. Η προοπτική να μην υπάρχει καθόλου σύστημα είναι απλά αφελής, εκτός αν κάποιος ονειρεύεται μία Ευρώπη που θα αποτελείται από εκατομμύρια ολιγομελή και αυτόνομα κοινόβια. Τελευταία φορά που συνέβη κάτι ανάλογο πάντως ήταν λίγο μετά την εποχή των παγετώνων. 7. Καλύτερα να κάνουμε εκλογική απεργία για να ρίξουμε το σύστημα.
Αυτό δεν έχει γίνει ποτέ και πουθενά, κι ούτε πρόκειται. Μάλιστα, όσες φορές επιχειρήθηκε συντονισμένα είχε καταστροφικά αποτελέσματα. Όπως και να ‘χει, είτε το ποσοστό αποχής στις ευρωεκλογές φτάσει το 30% είτε το ξεπεράσει, σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να φτάσει στο σημείο να ακυρώσει την όλη διαδικασία. Ακόμα κι αν μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο στο μέλλον όμως, το μόνο που θα συνέβαινε θα ήταν να εκλείψει ο κοινοβουλευτισμός, ανοίγοντας το δρόμο σε αυτόκλητους “σωτήρες” να αντικαταστήσουν το δημοκρατικό πολίτευμα με τη δικτατορία της αρεσκείας τους. Θέλεις να συμβάλλεις σε μία τέτοια προοπτική;
8. Αν υπήρχε ενωμένη και ισχυρή αριστερά θα πήγαινα να ψηφίσω.
Και πώς ακριβώς περιμένεις να υπάρξει όσο δεν ψηφίζεις; Σα να μην έφτανε το ανοιχτό τραύμα της μακρόχρονης διάσπασης, από τη στιγμή που αποφασίζεις να απέχεις συντηρείς τα μικροπολιτικά παιχνίδια, την ηττοπάθεια, την οπισθοδρόμηση, την πόλωση, τον παλαιοκομματισμό και τη μίζερη καθαρολογία των ευκαιριακών μικρομάγαζων. Το χειρότερο όμως είναι ότι άθελα σου ενισχύεις όλα τα κόμματα που βρίσκονται στον ιδεολογικό αντίποδα όσων πιστεύεις. Αν θέλεις μια καλύτερη και ενωμένη αριστερά λοιπόν, δεν έχεις παρά να ψηφίσεις το κομμάτι που θεωρείς περισσότερο υγιές και να βοηθήσεις να αναδειχτούν τα πρόσωπα που εμπιστεύεσαι περισσότερο. Κι αν δεν μπορείς να αποφασίσεις ποια αριστερά θέλεις, τουλάχιστον ψήφισε κάποιο μικρό και ανώδυνο κομμάτι της ώστε να αυξήσεις τη συνολική δυναμική της.
9. Αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο θα ήταν παράνομες.
Κι αν η αποχή μπορούσε να απειλήσει το κατεστημένο δεν θα την συνιστούσαν τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης. Από την Αυριανή μέχρι τον Πρετεντέρη, κι από τον Παπαχελά μέχρι το Άλτερ, η καθεστωτική προπαγάνδα επιμένει να προωθεί την αποχή ως μορφή διαμαρτυρίας κατά του πολιτικού συστήματος. “Πηγαίνετε για μπάνιο”, “εκμεταλλευτείτε το τριήμερο”, “μαυρίστε τους κάνοντας ηλιοθεραπεία”. Οι στυλοβάτες της διαπλοκής γνωρίζουν πολύ καλά ότι κάθε χαμένη ψήφος συντηρεί τα ποσοστά των δύο μεγάλων κομμάτων. Θα τους κάνεις τη χάρη;
10. Δεν πιστεύω στην δημοκρατία.
Το μόνο σύστημα στο οποίο δεν έχουν οι πολίτες δικαίωμα ψήφου είναι η δικτατορία – του χουντικού, του μονάρχη ή του προλεταριάτου। Ακόμα και στην αναρχία, η έννοια της αμεσοδημοκρατίας στηρίζεται στις ομόφωνες αποφάσεις ενός συνόλου. Λυπάμαι που σου το λέω λοιπόν, αλλά αν δεν πιστεύεις στη δημοκρατία, όποια λέξη και να χρησιμοποιείς για να περιγράψεις τον εαυτό σου, είναι καιρός να παραδεχτείς ότι είσαι απλά άλλος ένας φασίστας.
Ελαβα και δημοσιεύω ευχαρίστως την απάντηση του τ.Δήμαρχου κ.Νίκου Βλαδίκα σε προηγούμενη ανάρτηση μου.Θεωρώ (αν και διαφωνώ σε αρκετά σημεία) εξαιρετικα ενδιαφέροντες τους προβληματισμούς του. Με εντυπωσιάζει το γεγονός ότι ένας άνθρωπος προερχόμενος από τη συντηρητική παράταξη συνδιαλέγεται με επιχειρήματα και νηφάλια καταθέτει τις απόψεις του, για την Αριστερά,στις οποιες σύντομα θα απαντήσω.
Αγαπητέ Τριαντάφυλλε
Πολύ σωστά διέγνωσες, ότι με προβληματίζει η σχέση της αριστεράς με το ρομαντισμό, όχι ως κινητήριας δύναμης παραγωγής πολιτικής, αλλά ως μήτρας διαμόρφωσης της πολιτικής. Όσο για τα σχόλια σου, ήμουν σίγουρος ότι θα είχαν βάση αρκούντως λυρική, ώστε να είναι συνεπή με τις πεποιθήσεις σου, οι οποίες πίστεψε με, πολύ εύκολα προκύπτουν, από τα γραφόμενα και τις παραινέσεις σου.
Η απάντηση μου αυτή δεν έρχεται ως ανάγκη να κάνω τον έξυπνο, αλλά γιατί με κεντρίζει η ιδέα να συμβάλλω σε ένα δημόσιο διάλογο, που γίνεται σε θεωρητικό επίπεδο, κάτι που πιστεύω ότι λείπει από τη σύγχρονη μίζερη πολιτική καθημερινότητα. Πρέπει νομίζω να συμφωνήσουμε, ότι ο ρομαντισμός είναι μία μήτρα διαμόρφωσης συμπεριφοράς, που ελάχιστα αλλοιώνει τις παρορμήσεις που την προκαλούν. Με την έννοια αυτή μπορούμε να πούμε, ότι η ρομαντική συμπεριφορά είναι μία πολύ ατόφια, πολύ γνήσια έκφραση των ενστίκτων και των παρορμήσεων μας. Το ερώτημα όμως που τίθεται είναι το εξής : η ρομαντική πολιτική συμπεριφορά, είναι μία χρήσιμη και αποτελεσματική πολιτική συμπεριφορά, κρινόμενη μάλιστα με βάση τις εμπειρίες που μέχρι σήμερα έχουμε συσσωρεύσει και λαμβάνοντας υπ’ όψιν το βιοτικό και πολιτιστικό επίπεδο που έχουμε διασφαλίσει;
Είναι γεγονός ότι ο άνθρωπος έχει την τάση να θέλει να απαλλαγεί από ότι τον εμποδίζει η απλά τον ενοχλεί στην άσκηση των δραστηριοτήτων του. Για παράδειγμα η δημοτική μας αρχή έκοψε τα δύο από τα τρία δένδρα της υπερυψωμένης τσιμεντένιας κεντρικής μας πλατείας(το πεύκο και την ιτιά) γιατί θεώρησε προφανώς ότι την ενοχλούσαν. Δε διαθέτει φαίνεται την αναγκαία νοητική επάρκεια, ώστε να προχωρήσει σε δεύτερες σκέψεις, που θα έθεταν το ερώτημα : μήπως πρέπει να τροποποιήσουμε τις δράσεις μας, ώστε να είναι συμβατές με τα τόσο πολύτιμα σε ένα τσιμεντένιο περιβάλλον δένδρα: (Μία διευκρίνιση για να μην παρεξηγηθώ : με το παράδειγμα αυτό δεν έχω την πρόθεση να ταυτίσω το κόψιμο των δένδρων με το ρομαντισμό. Κάτι τέτοιο θα ήταν τουλάχιστον ανόητο. Απλά προσπαθώ να επισημάνω, ότι πολλές φορές οι ενστικτώδεις, οι γνήσιες συμπεριφορές έχουν ολέθρια αποτελέσματα.) Η ρομαντική συμπεριφορά, ως μία γνήσια έκφραση των παρορμήσεων μας, είναι και έντονα ανατρεπτική. Από την άλλη μεριά η πολιτική, ως διαδικασία λήψης αποφάσεων, οφείλει να αντιμετωπίζει την ανατροπή, ως επιλογή, συγκρίνοντας την με όλες τις διαθέσιμες εναλλακτικές λύσεις. Νομίζω ότι δεν πρέπει να γενικεύουμε την περίπτωση των ναυτών, που μέσα σε μία τρικυμισμένη θάλασσα προσπαθούν να φθάσουν στην ξηρά, γιατί γι’αυτούς η ξηρά είναι αντικειμενικά η μόνη αποδεκτή επιλογή.
Είναι αλήθεια ότι στο περιβάλλον μας πολλά πράγματα και καταστάσεις (κατεστημένες και μη) μας ενοχλούν. Είναι επίσης αλήθεια ότι η πρώτη μας σκέψη είναι να απαλλαγούμε από όλα αυτά τα ενοχλητικά, ανατρέποντας τα. Η ανατροπή όμως σημαίνει διάλυση της υπάρχουσας ισορροπίας. Η ισορροπία πάλι είναι αναγκαία για την εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας. Ο σύγχρονος λοιπόν Ευρωπαίος, ο οποίος έχει κατακτήσει ένα υψηλό βιοτικό, γνωστικό και πολιτιστικό επίπεδο (ίσως όχι αρκετά ικανοποιητικό, αλλά σίγουρα υψηλό), οφείλει να θέτει το ερώτημα : ποια είναι η ισορροπία που θα διαδεχθεί αυτήν που θα διαλύσουμε; Αν δεν το κάνει, είναι σα να παίζει όλες του τις κατακτήσεις σε μία ζαριά. Ακόμη και για την τσαρική Ρωσία των αρχών του 20ου αιώνα, όπου η ανθρώπινη αθλιότητα καθιστούσε επιτακτική την αλλαγή, η πλειοψηφία των σύγχρονων Ρώσων (κρίνοντας βέβαια εκ του αποτελέσματος) πιστεύουν ότι μία διαδικασία βελτίωσης της τότε υπάρχουσας ισορροπίας, θα ήταν ωφελιμότερη από την ανατροπή. Και να σκεφθεί κανείς, ότι στην περίπτωση αυτή υπήρχε προδιαγεγραμμένη σε θεωρητικό επίπεδο η νέα ισορροπία. Ποια σχέση άραγε μπορεί να έχουν τα γκουλάγκ, οι ομαδικές δολοφονίες και η ωμή κρατική βία με την σοσιαλιστική κοινωνία, όπως περιγράφηκε από το Μαρξ; Αυτό και μόνο το παράδειγμα αποδεικνύει πόσο αναγκαίο είναι να τίθεται το ερώτημα, όχι μόνο για το ποια θα είναι η νέα ισορροπία, αλλά και ποιες είναι οι εγγυήσεις, ότι η νέα ισορροπία δε θα είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα αυτών που θα αναλάβουν να την εγκαθιδρύσουν.
Η πολιτική, ως διαδικασία λήψης αποφάσεων, οφείλει πρωτίστως να αξιολογεί τις κοινωνικές σχέσεις. Οι σχέσεις αυτές βέβαια είναι έντονα αντιφατικές. Αυτό όμως το γεγονός δεν πρέπει να μας προκαλεί σύγχυση και να μας απογοητεύει. Κάτι τέτοιο αποτελεί <<βούτυρο στο ψωμί>> των επιτήδειων δημαγωγών. Πρέπει να αντιλαμβανόμαστε, ότι η αντιφατικότητα των κοινωνικών σχέσεων δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ένα κέλυφος που κρύβει προσωρινά αυτό που μέλλει να συμβεί. (Αυτή την καθαρά διαλεκτική ιδέα την αποδεχόμαστε και πολλοί που δεν είμαστε μαρξιστές. Η διαφορά έγκειται στο γεγονός, ότι οι μαρξιστές πιστεύουν ότι έχει χαρακτήρα νομοτελειακό, ενώ οι μη μαρξιστές την προσεγγίζουν πιθανοκρατικά). Κρίνοντας σήμερα εκ του αποτελέσματος και άρα κρίνοντας με ασφάλεια, διαπιστώνουμε ότι αυτό που ήταν κρυμμένο κάτω από τις κοινωνικές σχέσεις, που συνέθεταν την ισορροπία της ρωσικής κοινωνίας των αρχών του 20ου αιώνα, δεν ήταν τίποτε άλλο από αυτό πουυπάρχει στη σημερινή Ρωσία και σε ολόκληρο το σύγχρονο κόσμο. Διαπιστώνουμε λοιπόν με έκπληξη, ότι ακόμη και αυτή η μεγάλη ανατροπή του 1917, αλλά και το πανίσχυρο σοβιετικό καθεστώς που προέκυψε δε μπόρεσαν να αλλοιώσουν, αλλά μόνο να καθυστερήσουν, για μερικές δεκαετίες, την εμφάνιση αυτού που έμελλε να συμβεί. Αυτό μπορεί να μας οδηγήσει στην εικασία (μήπως συμπέρασμα;), ότι η πορεία της κοινωνίας σηματοδοτείται από ένα βέλος που δείχνει στην εξέλιξη(βελτίωση του επιπέδου ζωής και διεύρυνση των ατομικών ελευθεριών, με παράλληλη συρρίκνωση των κάθε μορφής κοινωνικών περιθωρίων) και αυτό που μπορούν ουσιαστικά να πετύχουν οι όποιες ανθρώπινες παρεμβάσεις, δεν είναι η αλλαγή της κατεύθυνσης του βέλους, αλλά μόνο η επιτάχυνση ή η επιβράδυνση της πορείας. Αν αυτό είναι αληθές, η πολιτική για να είναι ρεαλιστική, οφείλει να το αξιολογεί δεόντως.
Που μας οδηγούν όλα αυτά; Αναμφισβήτητα στη σκέψη ότι οι παρορμήσεις μας και τα <<θέλω>> μας δε μπορούν να επηρεάσουν την κατεύθυνση της εξέλιξης, αλλά μόνο το ρυθμό της. Έτσι λοιπόν μπορεί να τεθεί στην πραγματική του βάση το ερώτημα : πόσο ρομαντισμό μπορεί να χωρέσει μία πολιτική που θέλει να είναι ρεαλιστική και τελικά χρήσιμη; Δυστυχώς για σένα ρομαντικέ Τριαντάφυλλε, το ρομαντισμό πρέπει να τον κρατάμε για την προσωπική μας ζωή (γιατί ίσως χωρίς αυτόν η ζωή μας δεν έχει μεγάλη αξία) και να μη τον μπερδεύουμε με την πολιτική. Είναι αναγκαίο να καταλαβαίνουμε, ότι σκοπός είναι η βελτίωση των κοινωνικών σχέσεων υπέρ του ανθρώπου, ενώ η πολιτική είναι μόνο το μέσο για τηνεπιτάχυνση της πορείας προς επίτευξη του σκοπού. Και είναι, νομίζω, ολέθριο λάθος, ο λόγος μαςνα προκαλεί σύγχυση σχετικά με το σκοπό και το μέσο. Το κακό είναι, ότι η πρόκληση τέτοιων μορφών σύγχυσης αποτελεί την πιο εύκολη αντιπολιτευτική πρακτική. Όσον αφορά τις δυνάμεις της αριστεράς, αν μπορέσουν να αποφύγουν τέτοιου είδους πειρασμούς και με δεδομένες τις περιβαλλοντικές και άλλες ανησυχίες τους, σε συνδυασμό μάλιστα με την αδιαφορία που δείχνουν τα κόμματα εξουσίας για τέτοια θέματα, θα μπορέσουν με ασφάλεια να οδηγηθούν σε μία πορεία, που θα τα μεταλλάσσει από φορείς αντίδρασης στο δικομματισμό, σε φορείς άσκησης εξουσίας. Αν βέβαια αυτό πραγματικά τις ενδιαφέρει.
Και για να χαλαρώσουμε λίγο τελειώνοντας, σχετικά με το χρώμα του ρομαντισμού, λάβε σε παρακαλώ υπ’ όψιν, ότι είμαι από αυτούς, που βλέπουν τον Ολυμπιακό, ως αιώνιο εχθρό, γι’ αυτό μη με στενοχωρείς.
Πολύ απασχόλησαν τα ΜΜΕ το σύνθημα του Γιώργου «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» και οι πράσινοι παπαγάλοι της Ν.Δ. Τόσο πολύ, που κυκλοφόρησε κιόλας το πρώτο ανέκδοτο: Ξέρετε ποιο είναι το πραγματικό δίλημμα αυτών των εκλογών; Σοσιαλισμός ή παπαγάλοι!
Όσοι δεν θέλουν ούτε τον σοσιαλισμό του ΠΑΣΟΚ ούτε τους παπαγάλους του Καραμανλή, ωστόσο, δεν χρειάζεται και να τα βάψουν μαύρα μ’ αυτή τη μαύρη κωμωδία της βαρβαρότητας. Ο ένας ξεπατικώνει τη Ρόζα, ο άλλος ξεπατικώνει τις αμερικανιές της επικοινωνίας, ρίχνουν στην αγορά πράσινα άλογα και πράσινα πουλιά και την ίδια στιγμή, οι αθεόφοβοι, εμφανίζονται με πόζα υπευθυνότητας ο ένας και ριζοσπάστη ο άλλος. Διαψεύδουν διαψευδόμενοι, καταγγέλλουν ψεύδη ψευδόμενοι, ακκίζονται λοιδορούμενοι και δεν εννοούν να καταλάβουν ότι επισπεύδουν έτσι το τέλος της μικρής τους πόλης. Κι ένα αλάνθαστο σύμπτωμα κάθε κρίσης είναι ότι οι εμπλεκόμενοι σ’αυτή δεν βλέπουν τα δυσοίωνα σημάδια της.
Καλή στιγμή. Γιατί στην πολιτική υπάρχουν και στιγμές που το χειρότερο μπορεί να γίνει θερμοκοιτίδα του καλύτερου. Από την κατάπτωση των δύο μπορεί να ενισχυθούν εκείνες οι τάσεις και οι αντιστάσεις στην κοινωνία, που θέλουν άλλη πολιτική, άλλο πολιτικό σύστημα, άλλες αξίες και άλλες κοινωνικές συμμαχίες. Μια πολιτική κρίση, όσο δυσάρεστη κι οδυνηρή κι αν είναι, μπορεί να αποδειχτεί αφετηρία αλλαγών.
Δεν φτάνει όμως να εύχεται κανείς μια ξεγυρισμένη πολιτική κρίση. Ούτε είναι έξυπνο να περιμένει ότι θα πέσει από τον ουρανό η τιμωρία για τους εμπόρους του ναού και τους παρατρεχάμενους, με μόνο το χάλι που επέδειξαν προχθές με την κοινωνική αναλγησία, χθες με τα σκάνδαλα και σήμερα με την ιλαροτραγική τους αντιπαράθεση.
Ο ουρανός, ευτυχώς, δεν έχει καμιά σχέση με την πολιτική. Η πολιτική κρίση, για να ωριμάσει, να οδηγήσει σε εκρήξεις, να πάρει διαστάσεις κατάρρευσης του δικομματισμού, θέλει ένα χεράκι από κείνους που είναι έξω από αυτή. Και που μπορούν να πείσουν ότι κανένα χάος δεν θα υπάρξει αν πάει επιτέλους καλλιά του ένα σύστημα που εδώ και καιρό δαγκώνει την ουρά του.
Για να είναι πιο καθαρό: Η Παρακμή μπορεί να ανακυκλώνεται, να αναπαράγεται, να χοντραίνει με σκάνδαλα και εισαγγελείς, να ανεβοκατεβάζει παπαγάλους στην εξουσία, να γεννάει βαρβαρότητες στην πολιτική, να εναλλάσσει δράστες και τιμωρούς στα ΜΜΕ. Να ζει δηλαδή και να βασιλεύει μασουλώντας και τον ίδιο τον εαυτό της, όπως έγινε σχετικά πρόσφατα με την αντικατάσταση του παλιού ΠΑΣΟΚ από το νέο του Σημίτη και το ακόμα πιο νέο του Παπανδρέου και της παλιάς Ν.Δ. από τη νέα του Καραμανλή.
Πολιτικό δίδαγμα των δεκαετιών: δεν πρόκειται να υπάρξει κατεδάφιση του δικομματισμού αν κάποιες πολιτικές δυνάμεις δεν είναι σε θέση να εγγυηθούν με ρεαλισμό ότι το οικόπεδο που θα αδειάσει δεν θα καταπατηθεί, δεν θα γίνει εμπορικό κέντρο, θα αξιοποιηθεί με ασφάλεια για τον πολίτη προς όφελός του.
Κι εδώ επανέρχεται η ευκαιρία των ευρωεκλογών. Έχει μεγάλη, αποφασιστική σημασία να εκφραστεί στην κάλπη το σιχτίρισμα του πολίτη για την κατάπτωση, για το δούλεμα, για τα παπαγαλάκια. Αλλά όποιος αντιλαμβάνεται το πολιτικό μας Σήμερα σαν ένα Σήμερα Παρακμής και Κρίσης, θα ήταν αφελές να παραμείνει μόνο σ’ αυτό.
Το είδαμε να συμβαίνει και άλλες φορές, οι σιχτιριζόμενοι να δηλώνουν ότι έλαβαν το μήνυμα και να κάνουν την άλλη μέρα τα ίδια. Αν όμως η αριστερά βγει από αυτή την εκλογική μάχη ως μια σημαντική, πολύ σημαντική δύναμη, αυτό μπορεί να αποδειχτεί καταλυτικό για τον δικομματισμό της κατάπτωσης και τη γέννηση επιτέλους του νέου στην πολιτική ζωή…
Αν ακολουθήσουμε το πράσινο παπαγαλάκι των γαλάζιων σποτ, είναι σαν να ζούμε στον... παράδεισο! Όλα όσα βιώνουμε είναι φαντασιώσεις και αποκυήματα προπαγάνδας. Δεν τα φέρνουμε δύσκολα, το κράτος στέκει δίπλα μας αρωγός, η κυβέρνηση αντιμετωπίζει με πρόγραμμα και αποτελεσματικότητα τα επίχειρα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.
Μπορεί να συζητήθηκε το διαφημιστικό εύρημα με το παπαγαλάκι, αλλά οι πολίτες δεν διαθέτουν μνήμη χρυσόψαρου. Τα σκάνδαλα με το Βατοπέδι, τη Siemens και τον "Γερμανό" δεν είναι κρωξίματα φτερωτής προπαγάνδας. Οι δηλώσεις Παπαθανασίου ότι μετά τις ευρωεκλογές θα ληφθούν δυσάρεστες αποφάσεις δεν είναι αντιπολιτευτικές επινοήσεις.
Η επαπειλούμενη παρόξυνση της κρίσης μετά τις ευρωεκλογές δεν αντιμετωπίζεται με αοριστολογίες και προσφυγή σε ανιστόρητα συνθήματα, του τύπου "σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα".Η βαρβαρότητα είναι παρούσα, δεν περιορίζεται στα κυβερνητικά πεπραγμένα και ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως άλλο ένα επικοινωνιακό εφεύρημα. Οι συντηρητικές πολιτικές, που εφαρμόζονται χρόνια τώρα, έχουν την υπογραφή και του ΠΑΣΟΚ.
Η προεκλογική περίοδος βυθίζεται μέσα στην αποϊδεολογικοποιημένη αντιπαράθεση, κινείται μέσα στα κλουβιά των επικοινωνιολόγων, ανάμεσα στους παπαγάλους και τη στρουθοκάμηλο. Οι πολίτες έχουν τη δύναμη να στείλουν το μήνυμά τους, ότι δεν θέλουν να ζήσουν σε συνθήκες ζούγκλας. Να ψηφίσουν και να τους αψηφήσουν!
Αναρτήσεις
