ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΕΣ ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΟΙ

Στις 15 Δεκεμβρίου, οι εργαζόμενοι της Ελλάδας, με τη γενική πανελλαδική απεργία του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα και με τα μαζικά συλλαλητήρια στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας, διαδήλωσαν ειρηνικά την αντίθεσή τους στην κυβερνητική πολιτική του Μνημονίου. Την πολιτική που εκπληρώνει κάθε απαίτηση του ΣΕΒ μεγαλώνει την κοινωνική αδικία, οδηγεί τις λαϊκές τάξεις στη φτώχεια και καταστρέφει τον παραγωγικό ιστό της κοινωνίας και το μέλλον της νεολαίας. Ξεχωριστή και ελπιδοφόρα η αγωνιστική συμμετοχή των νέων ανθρώπων, μαθητών, σπουδαστών, ανέργων και εργαζομένων.
Αυτή τη μεγαλειώδη κινητοποίηση φοβήθηκε η κυβέρνηση. Εφάρμοσε προκλητικά ένα σχέδιο μαζικής αστυνομικής καταστολής –ακόμα και προληπτικής– με σκοπό να διαλύσει τη μαζική εναντίον της παλλαϊκή διαμαρτυρία, να την μετατρέψει σε ασύνδετα πεδία συγκρούσεων διαδηλωτών και αστυνομίας και, με τη βοήθεια ορισμένων Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, να την απαξιώσει.
Στην προσπάθεια αυτή η ελληνική αστυνομία χρησιμοποίησε τους γνωστούς αγνώστους. Τους ασφαλίτες δηλαδή με πολιτικά και κουκούλες. Τους ανθρώπους που οι ίδιοι κάνουν επεισόδια στις μαζικές λαϊκές συγκεντρώσεις και στην συνέχεια κάνουν συλλήψεις. Αυτοί κατά κύριο λόγο λοιπόν είναι οι γνωστοί “μπαχαλάκηδες”
Να τους χαίρεται ο υπουργός δημόσιας τάξης καιι η κυβέρνηση της οποίας τις εντολές εκτελούν.
Καμαρώστε τους σε ώρα δράσης …..

ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΗ ΧΩΡΑ, ΑΝΟΧΥΡΩΤΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ......

Του Στάθη*

Με την πρώτη μπαταριά τα κεφάλαια την έκαναν για το εξωτερικό. Οι εργάτες που, κατά τα άλλα, δεν έχουν πατρίδα, έμειναν εδώ - στις «πεζούλες τους», αμήχανοι, κουτσουρεμένοι, αιχμάλωτοι των δυνάμεων Κατοχής. Οι νέοι σκέφτονται να μεταναστεύσουν (από) στις καφετέριες, στα ξένα, μέσα τους...

Κι ο Ρήτωρ -his master 's voice- ομιλεί και ομιλεί, φτύνει λέξεις και φτύνει στις λέξεις και ομιλεί και ομιλεί, ένας βόμβος που προσπαθεί να σκεπάσει τη βοή των επερχομένων...

Εδώ και πολλά χρόνια ζούμε στην Ελλάδα με ψέματα. Μύθους, επαναλαμβανόμενα κλισέ και στερεότυπα. Διαρκή υποδόρια προπαγάνδα. Παραμύθα.

Πολλά από τα «κατά συνθήκην ψεύδη» στον τόπο αυτόν έγιναν κοινός τόπος, καθιερώθηκαν, εξελίχθηκαν στο πιο αποτελεσματικό κι αποτρόπαιο όπλο κατά του λαού.

Ο περίφημος δημόσιος τομέας. Θεωρείται στην Ελλάδα υπερτροφικός! Ψεύδος. Αναλόγως του πληθυσμού της, η Ελλάδα έχει δημόσιο τομέα μικρότερο από της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Βρετανίας, της Ιταλίας και πολλών άλλων χωρών.

Λέγεται ότι στην Ελλάδα το κράτος είναι σπάταλο. Ψεύδος. Τα δύο κυβερνητικά κόμματα είναι σπάταλα. Αυτά έκαναν το κράτος αντιλαϊκό και αντιπαραγωγικό. Αυτά οργάνωσαν τις ρεμούλες στα νοσοκομεία, αυτά οργίασαν με τη σπατάλη, με τις μίζες, με τις υπεξαιρέσεις, αυτά έκαναν το κράτος άσυλο ανιάτων πρασινοφρουρών και γαλάζιων τρωκτικών.

Λέγεται ότι η ιδιωτική πρωτοβουλία είναι πιο παραγωγική και, τρομάρα της, ανταγωνιστική. Ψεύδος. Υπήρξε κυρίως κρατικοδίαιτη. Πρωταθλητής στη φοροδιαφυγή. Ανίκανη να αναπτύξει την παραγωγικότητα της χώρας, μανούλα στην αρπαχτή. Υπήρξε και είναι ο κυρίως εχθρός τού επιχειρείν.

Λέγεται ότι, έξω, τα καλά Πανεπιστήμια είναι ιδιωτικά. Ψεύδος. Σε όλη την Ευρώπη να υπάρχουν το πολύ δέκα τέτοια πανεπιστήμια. Κι αυτά τρίτης εθνικής.
Όμως, ακόμα και δημόσια τα Πανεπιστήμια, πολλά απ' αυτά, εκεί στην ξένη ζητάνε δίδακτρα. Επίσης πολλά είναι συνδεδεμένα με εταιρείες. Απ' αυτήν την άποψη τα δικά μας είναι καλύτερα (αν τα απογειώναμε). Αλλά κι αυτό θέλουμε να το χαλάσουμε -διότι η ευρωλιγουρίαση μας κατάντησε να νομίζουμε για καλύτερο το χειρότερο, καθώς και να μην αξιοποιούμε τα τυχόν πλεονεκτήματά μας προς το καλύτερο.

Λέγεται ότι οι Ελληνες είναι φυγόπονοι, τεμπέληδες και -κατά τον πρωθυπουργό- «διεφθαρμένοι». Ψεύδος! Είναι από τους πιο σκληρά εργαζόμενους Ευρωπαίους. Και από τους πιο χαμηλά αμειβόμενους.

Κατηγορούνται οι Ελληνες εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα ότι είναι υψηλόμισθοι. Ψεύδος. Υψηλόμισθοι είναι οι κομματικοί εγκάθετοι, τα γκόλντεν μπόις και οι εργατοπατέρες των συντεχνιών που τα παίρνουν από δέκα μεριές. Αντιθέτως ένας καθηγητής τη βγάζει με 1.300 - 1.500 ευρώ (και τα επιδόματα μέσα) καθαρά, ένας οδηγός λεωφορείου με άλλα τόσα, ένας γιατρός του ΕΣΥ στα 40 του με λίγα παραπάνω, ενώ οι στρατιωτικοί μετράνε και το δίφραγκο.

Κάθε λίγο και λιγάκι όταν οι κυβερνήσεις προγράφουν έναν κλάδο, αμολάνε μελάνι για «μέσους όρους μισθών» επιπέδου «ρετιρέ». Και η κοινωνία «μασάει».

Όπως όμως κάθε φορά, αλλά μάλλον αργά, αποδεικνύεται ότι τέτοιους μισθούς (στο πολλαπλάσιο - και από πέντε μεριές) λαμβάνουν οι συκοφάντες - ακριβώς εκείνα τα παπαγαλάκια που κατηγορούν τους πάντες
-εργάτες, συνταξιούχους, γέροντες, πιτσιρικάδες- ότι δεν τους «αντέχει η οικονομία».

Μιλούν εναντίον του κράτους αυτοί που το απομυζούν. Μιλούν υπέρ του ανταγωνισμού τα τραστ και τα μονοπώλια. Μιλούν για σοσιαλισμό αυτοί που καταργούν τις συλλογικές συμβάσεις. Μιλούν για πατρίδα αυτοί που υποθήκευσαν όχι μόνον την περιουσία της, αλλά και την ύπαρξή της. Μιλούν για εθνική ανεξαρτησία οι σμπίροι της Γκόλντμαν Σακς, οι γκαουλάιτερ της Τρόικας, οι κάπο των τραπεζών.

Και γίνονται πιστευτοί. Διότι το δηλητήριο των κλισέ και των ψευδών έχει πιάσει φλέβα από καιρό.

Τα ψεύτικα τα λόγια τα μικρά.

Εκείνων των ραγιάδων και των γραισκύλων (συνωστισμός ραγιάδων και γραισκύλων) που πιπίλισαν το μυαλό των απλών εναντίον του πολιτισμού τους, της παράδοσής τους, του αυτοσεβασμού τους.

Εκείνων των κομπλεξικών που οδήγησαν τους Ελληνες στα πιο βαθιά κόμπλεξ απέναντι στους Δυτικούς, στην τελική μας λοβοτομή.

Ψέματα παντού! για τα πάντα! Δημιουργική λογιστική, σκάνδαλα, ψέματα για τα ελλείμματα, το χρέος, τα δάνεια, ψέματα για τα «λεφτά που υπάρχουν», ψέματα.
Ψεύδη. Μόλις έναν μήνα πριν ο Παπανδρέου ο Ψευτοθόδωρος δεσμευόταν ότι δεν θα μειωθούν οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα. Τους αλάλιασε.

Πολύ ψέμα!

Ομως, γιατί με τόση ευκολία ψεύδονται; (με όσην άλλωστε και κλέβουν!) - ή μήπως δεν έκλεψαν με το Χρηματιστήριο, τα Ομόλογα, τη Ζήμενς και τόσα άλλα;
Διότι ανάμεσα στα κατά συνθήκην ψεύδη που κυριάρχησαν τόσον καιρό ή μάλλον κατά τη διατεταγμένη προπαγάνδα διαρκείας, εθεωρείτο ηθικολογία να απαιτεί κανείς τη σύνδεση (ή τη μη αποσύνδεση) της ηθικής απ' την πολιτική.

Κι έτσι ένα μάτσο νάνοι κι ένα κάρο χρυσοκάνθαροι λέγε - λέγε - λέγε έπεισαν το λαό πλην Λακεδαιμονίων πως η ζωή είναι ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι μας αρπάξουνε.

Τώρα ο 2οός Αιώνας καθαιρείται και οι κατακτήσεις των λαών αναιρούνται.
Ουδέποτε άλλοτε στην ανθρώπινη ιστορία οι λαοί είχαν τα δικαιώματα που κατέκτησαν κατά τη διάρκεια του τρομερού «Αιώνα των Ακρων». Τώρα, ως φαίνεται, οι αστοί επαναφέρουν τα πράγματα στη «θεϊκή τους τάξη» - στις κοινωνίες της καλύβης και του Παλατίου...

*Δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία, 15.ΧΙΙ.2010

Η δυνατή φωνή του Λαού

Στις πρόσφατες Δημοτικές εκλογές δυναμική, για μια ακόμη φορά, ήταν η παρουσία του συμπολίτη μας γνωστού συνδικαλιστή αγρότη κ. Παπλιάκα Διογένη. Ο άνθρωπος που γκρέμισε κυριολεκτικά την Μπατζελή από τον υπουργικό θώκο, έδωσε την μάχη του στο ψηφοδέλτιο και στο πλευρό του Χάμπου Γιαμακίδη. Δεν εξελέγη…. Πολλές φορές οι δημότες δεν αναγνωρίζουν τις πραγματικές αξίες .Η αλήθεια βέβαια είναι ότι και ο Διογένης μας μπέρδεψε λίγο. Μια υποψήφιος με το ΚΚΕ ,μια με τον Βλαδίκα (Ν.Δ.) τώρα με τον Χάμπο Γιαμακίδη (ΠΑΣΟΚ-ΤΖΕΛΕΠΗ). Δεν πειράζει…. Επιστρέφει δριμύτερος στους αγώνες της αγροτιάς ,φύλακας άγγελος της γέφυρας του Στρυμόνα στην περιοχή των Ν. Κερδυλλίων. Τον χάνει η αυτοδιοίκηση τον κερδίζει η φτωχή αγροτιά . Με τη νηφάλια συμπεριφορά του την χαμηλών τόνων λειτουργία του με τη διαλεκτική του και τη δύναμη των επιχειρημάτων του ο δικός μας Διογένης θα βρεθεί και πάλι στην πρώτη γραμμή του αγώνα για τα δίκαια του αγροτικού κόσμου.

Σε αποκλειστικότητα σήμερα σας αποκαλύπτω εικόνες της προεκλογικής του δραστηριότητας.

ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΛΗΣΤΩΝ ΤΟ ΠΑΣΟΚ

ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Σε αδίστακτη πολιτική συμμορία ληστών στην υπηρεσία των πιο επιθετικών κύκλων του κεφαλαίου αναδεικνύεται η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου – του πιο μισητού πολιτικού καθάρματος που κυβέρνησε ποτέ την Ελλάδα. Τέτοιο μίσος εναντίον των εργαζομένων δεν είχαν δείξει ούτε οι φασίστες δικτάτορες που κατά καιρούς κατέλαβαν πραξικοπηματικά την εξουσία στη χώρα. Οι αλλεπάλληλοι αντεργατικοί νόμοι που προωθεί ο Γ. Παπανδρέου του εξασφαλίζουν αβίαστα την πρώτη θέση στη λίστα των πιο μισητών υπηρετών του κεφαλαίου σε όλη την ελληνική ιστορία.

Πρόκειται για τόσο αχαλίνωτο αντεργατικό όργιο που ακόμη και το ΔΝΤ θεωρεί πως είναι ...δυσφήμιση για την απάνθρωπη εικόνα του παγκοσμίως να εμφανίζεται ότι ταυτίζεται με την πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου!!! Όπου βρεθεί κι όπου σταθεί το τελευταίο διάστημα, ο γκαουλάιτερ του ΔΝΤ στην Αθήνα Πολ Τόμσεν διακηρύσσει δημοσίως, σε κάθε ομιλία του, ότι το ΔΝΤ δεν ζήτησε ποτέ από την κυβέρνηση Παπανδρέου να μειώσει τους μισθούς των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα! Δεν έχει ξαναγίνει αυτό πουθενά στον κόσμο: Να βγαίνει το ΔΝΤ από ...αριστερά(!!!) σε κάποια κυβέρνηση – και μάλιστα η κυβέρνηση αυτή να είναι του λεχρίτη του... προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς! Είναι όντως εξαιρετικά δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου έφτασε μέχρι του σημείου να δώσει το δικαίωμα στον κάθε ιδιώτη εργοδότη να μειώνει όσο θέλει (!) τους μισθούς των εργαζομένων του, με προσωρινό κατώτατο φράγμα μόνο τα 740 ευρώ μεικτά του ελάχιστου μισθού, που καθορίζει η εθνική συλλογική σύμβαση εργασίας.

Αυτό σημαίνει δηλαδή ότι η κάθε μεγάλη επιχείρηση που απασχολεί στη χώρα μας π.χ. μηχανικούς ή γιατρούς με 30 ή και περισσότερα χρόνια προϋπηρεσίας και τους αμείβει με 2.300 ή 3.000 ευρώ ή και περισσότερα, έχει το δικαίωμα από τον Γ. Παπανδρέου να τους μειώσει το μισθό και να τους ρίξει ακόμη και στα... 740 ευρώ! Εννοείται ότι η τεράστια μάζα των εργαζομένων που δουλεύει με 1.000 ή 1.500 ή 2.000 ευρώ μεικτά ταχύτατα θα βουλιάξει προς τα 740 ευρώ! Μεικτά, για να μην ξεχνιόμαστε. Στην περίπτωση του ιδιωτικού τομέα, όπως είναι ευνόητο, δεν υπάρχει ούτε καν το πρόσχημα ότι τα κέρδη από τη μείωση των μισθών πάνε στα κρατικά ταμεία και από εκεί στους ξένους τοκογλύφους που δανείζουν την κυβέρνηση. Στην περίπτωση των ιδιωτών όλα τα λεφτά που εξοικονομούνται από τη μείωση των μισθών πάνε ολόκληρα στην τσέπη του εργοδότη – και χάνονται κι από πάνω τεράστια ποσά που αντιστοιχούν στις ασφαλιστικές εισφορές των ποσών που περικόπτονται από τους μισθούς και θα πήγαιναν στα ασφαλιστικά ταμεία, ενώ χάνει και απευθείας το κράτος φορολογικά έσοδα εξαιτίας των μισθών που περικόπτονται και που είναι τα μόνα σίγουρα φορολογικά έσοδα, αφού κόβονται απευθείας από την πηγή χωρίς να ερωτηθούν οι εργαζόμενοι.

Έχουμε να κάνουμε λοιπόν με αδίστακτους υπηρέτες των συμφερόντων του κεφαλαίου. Αυτή είναι η πραγματική φύση της κυβέρνησης Παπανδρέου, ο οποίος άλλωστε έχει έτοιμες τις βαλίτσες του να την κοπανήσει από την Ελλάδα μόλις δυσκολέψουν τα πράγματα. Ξέρει ότι αποκλείεται να εκλεγεί για δεύτερη τετραετία και ως εκ τούτου είναι εξαιρετικά επικίνδυνος πολιτικά. Ξεπουλάει τα πάντα στο κεφάλαιο, στους Αμερικάνους και στην ΕΕ με την πρώτη ευκαιρία, ελπίζοντας να τον ανταμείψουν με τη θέση του ΓΓ του ΟΗΕ για τις υπηρεσίες του. Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι κανένας δεν έχει βάλει ακόμη θέμα στη Σοσιαλιστική Διεθνή να τον καθαιρέσουν από πρόεδρο, αφού έχει αποδειχθεί με τη διακυβέρνησή του... ταλιμπάν του νεοφιλελευθερισμού, ώστε να πάψει τουλάχιστον για τα μάτια του κόσμου να αποτελεί «κινητό διασυρμό» της υποτιθέμενης σοσιαλδημοκρατίας. Έχει πλάτες ο Γιωργάκης - Τσολάκογλου που αποδεικνύεται «Ντίλινγκερ του κεφαλαίου»! Δεν είναι τυχαίο φυσικά που για την εκπλήρωση της αποστολής του τον έχουν πλαισιώσει με ένα οικονομικό επιτελείο οργάνων του διεθνούς κεφαλαίου. Ο Γ. Παπακωνσταντίνου ήταν υπάλληλος του ΟΟΣΑ στο Παρίσι επί εφτά χρόνια. Η Παναρίτη, αυτή η παντελώς άγνωστη και εξτρεμιστικά νεοφιλελεύθερη οικονομική σύμβουλος του Γ. Παπανδρέου που την τοποθέτησε βουλευτή επικρατείας χωρίς καν να γνωρίζονται(!), ήταν υπάλληλος του ΔΝΤ πριν μας την φέρουν. Ο Χριστοδούλου, ο υπεύθυνος του δημόσιου χρέους, ήταν υπάλληλος της Γκόλντμαν Ζαξ. Καταλαβαίνουμε δηλαδή στα χέρια ποιών ανθρώπων βρίσκεται η ελληνική οικονομία!

Αυτοί όμως την αποστολή τους εκπληρώνουν. Εμείς θα ξυπνήσουμε να τους διώξουμε με κλωτσιές και τις πέτρες ή θα τους αφήσουμε να μας γδάρουν ζωντανούς; Αυτό είναι το ζήτημα. Τα άλλα περιττεύουν. Αυτό πρέπει να το αποδείξουμε με τη συμμετοχή μας στις απεργιακές κινητοποιήσεις όλης αυτής της εβδομάδας και πάνω από όλα στη γενική απεργία της Τετάρτης. Εκεί θα κριθεί εμπράκτως αν η οργή που αισθάνεται ο κόσμος της εργασίας θα μετατραπεί σε λάβα που κάψει την κυβέρνηση ή θα εκφυλιστεί σε κατάθλιψη αδράνειας. Ελπίζουμε, ευχόμαστε και εργαζόμαστε για να συμβεί το πρώτο. Διαφορετικά, το μέλλον μας προβλέπεται πολύ ζοφερό. Αυτοί δεν έχουν έλεος.

* Δημοσιεύτηκε στη εφημερίδα "ΠΡΙΝ" την Κυριακή 12 Δεκεμβρίου