Η αριστερά και οι παλιές αρρώστιες της....

Στον πιστό αναγνώστη μου , πάροχο πιστοποιητικών αριστεροφροσύνης

Κόκκινε Γαρύφαλλε

Στη μυθολογία της αριστεράς υπάρχουν βασιλόπουλα, δράκοι, καλοί άρχοντες, κακοί σφετεριστές, Κοκκινοσκουφίτσες και Κοντορεβιθούληδες. Συνήθως οι καλοί του παραμυθιού είναι οι «δικοί μας», οι οποίοι πολεμούν τον δράκο, αντιστέκονται στους κακούς και τολμούν να σηκώσουν ανάστημα στις αδικίες και στους άδικους. Κακοί είναι οι άλλοι, αν και πρέπει να πούμε ότι στη σύγχρονη εκδοχή της η μυθολογία κάνει κάποιες παραχωρήσεις: οι άλλοι, αλλά όχι και όλοι οι άλλοι.
Η μυθολογία αυτή στηρίζει μεταξύ άλλων και το λεγόμενο ηθικό πλεονέκτημα της ιστορικής παράταξης. Ένα ηθικό πλεονέκτημα που έχει λιγότερο να κάνει με την πολιτική επιδίωξη μια δικαιότερης κοινωνίας, η στράτευση στην οποία έχει ασφαλώς την ηθική της διάσταση, και περισσότερο με μια μονόπλευρη αφήγηση του χτες και ολίγον του σήμερα. Οι νεκροί, οι ήρωες, οι μάχες, οι φυλακές και οι εξορίες, η αφοσίωση και η ανιδιοτέλεια, όλα συγκροτούν ένα συγκινησιακό πεδίο το οποίο ασκεί τον πολιτικό μαγνητισμό του σε παλιούς και νέους. Ένα πολιτικό και ηθικό κεφάλαιο που ακόμα και σήμερα αποδίδει. Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα έχει οργανωθεί και αξιοποιείται συνειδητά και ανιστόρητα σαν κανονική τράπεζα όπου το κατατεθειμένο παρελθόν εκβιάζεται να αποδώσει κέρδη στο παρόν…
Η αλήθεια είναι ότι η ηθική του σκοπού (όλη η εξουσία στους ξεβράκωτους) αλλά και η ηθική του καθημερινού αγώνα για την υπεράσπιση των κολασμένων της γης έδωσε -κι αυτό δεν μπορεί να το παραγράψει κανείς- στο κομμουνιστικό κίνημα, κύρια δύναμη της αριστεράς στη χώρα μας τον περασμένο αιώνα, μοναδικά χαρακτηριστικά ανιδιοτέλειας και αυτοθυσίας, που η ιστορία έμελλε δυστυχώς να στραγγίξει μέχρι τελευταίας σταγόνας αίματος. Δεν υπάρχει προηγούμενο που η πίστη στην ηθική του σκοπού να ξεπερνάει σε προσωπικό επίπεδο και σε τόσο μαζική κλίμακα τον φόβο του θανάτου, των βασανιστηρίων, της φυλακής, του διωγμού. Οι πρώτοι Χριστιανοί ίσως, που κι αυτοί όμως, όπως είπε ο Νίκος Μπελογιάννης στην απολογία του, θυσιάζονταν πιστεύοντας σε μια δεύτερη αιώνια ζωή, σε αντίθεση με τους κομμουνιστές που έδιναν τη μια και μοναδική ζωή τους.
Εντούτοις και δυστυχώς: Ούτε η ηθική του σκοπού, ούτε η πρωτοφανής αποφασιστικότητα, ούτε οι στρατιές των μαρτύρων, δεν οδήγησαν στη νίκη. Η αριστερά παραμένει μια πολιτική δύναμη με επιρροή εντελώς δυσανάλογη με το κόστος αίματος και αφοσίωσης που έχει καταβάλει. Για να αποδειχτεί ότι δεν είναι αρκετό να πιστεύει και να θυσιάζεται κανείς. Στην πολιτική χρειάζεται και σωστή πολιτική.
Εντούτοις και δυστυχώς επίσης: Τα υπόγεια του τελικού σκοπού, της οργανωμένης αφοσίωσης, της ηθικής επιδίωξης για μια πιο δίκαιη κοινωνία, είναι γεμάτα σκελετούς ανθρώπων και ιδεών. Πώς και γιατί ιδέες, άνθρωποι, προθέσεις, τσαλαπατήθηκαν εν ονόματι ενός ηθικού σκοπού, που γέννησε κανόνες και φύλακες της ηθικής του καθαρότητας, είναι λίγο - πολύ γνωστό, αν και παίρνει πολλή συζήτηση ακόμα. Συνέβη πάντως. Δεν τα κατάφερε η αριστερά και στα του οίκου της τόσο καλά όσο η μυθολογία της υποστηρίζει και δεν είναι ανάγκη να προσφεύγει κανείς στον Μανόλη Αναγνωστάκη ή στην Έλλη Παπά για να το διαπιστώσει.
Πιθανόν όλα αυτά να έχουν τη σημασία τους ακόμα και σήμερα, που ορισμένοι υποθέτουν ότι καθαρίζουν με τους παλιούς σκελετούς φορτώνοντάς τους ωραία-ωραία στους παλιούς γενικώς, ή στο ΚΚΕ, ή σε όσους προέρχονται από αυτό, ή στο κακό το ριζικό μας. Οι παλιοί λογαριασμοί δεν πληρώνονται δυστυχώς όσο εύκολα φαντάζονται. Να θυμίσουμε τους Λαμπράκηδες, τη γενιά του Πολυτεχνείου, τους Κνίτες, τους Ρηγάδες και πώς έφαγαν τα μούτρα τους, με τις καλύτερες προθέσεις, μέσα και απέναντι σε μηχανισμούς, εδραιωμένα κομματικά καθεστώτα, διασπάσεις, διασυρμούς και φραξιονισμούς;
Τίποτα βέβαια δεν πάει χαμένο. Όλες οι μικρές και μεγάλες μάχες για να απαλλαγεί η αριστερά από παλιές αρρώστιες και να βάλει περισσότερο οξυγόνο στα δωμάτιά της δεν πήγαν στον βρόντο. Αν άντεχε κάπως περισσότερο την αλήθεια στη θέση της μυθολογίας της μάλιστα, όλοι θα μπορούσαν να είναι πιο αισιόδοξοι. Όπως και αν είχε λείψει, ξεριζωθεί, εξαφανιστεί, τελείως και ολοκληρωτικά και τελεσίδικα μια τουλάχιστον αρρώστια που περνάει από γενιά σε γενιά: η εμπάθεια, η συκοφάντηση, η καταρράκωση, η καταδίκη, η γελοιοποίηση και τελικώς η ηθική απαξίωση ανθρώπων που έτυχε να βρίσκονται απέναντι στον ίδιο χώρο…

Το θράσος περισσεύει…….

Διάβασα την προηγούμενη εβδομάδα στον τοπικό τύπο την ανοιχτή επιστολή του κ. Νίκου Βλαδίκα (τ. Δήμαρχου) προς την κ. Μήκα Αγγελική Δήμαρχο Νιγρίτας. Στην επιστολή διατυπώνονταν ορισμένα ερωτήματα αναφορικά με τον τρόπο λειτουργίας της Δ.Ε.Υ.Α. Νιγρίτας και προβάλλονταν ενστάσεις που αφορούσαν σε ζητήματα οικονομικής διαχείρισης. Περίμενα να ακούσω με ενδιαφέρον την απάντηση, της κατά τα άλλα άκρως επικοινωνιακής, κ. Μήκα. Αντ΄αυτής διάβασα σε μεγάλη καταχώρηση σε 2 τοπικές εφημερίδες την « πρωτότυπη φράση»
Το θράσος περισσεύει….
Επειδή τα γραμματάκια μου δεν είναι πολλά και σίγουρα δεν διαθέτω τα άπειρα πτυχία της Δημάρχου, οφείλω να πω ότι δεν καταλαβαίνω……
Τίνος το θράσος περισσεύει και για ποιο λόγο;
Υπάρχει τελικά ή δεν υπάρχει πρόβλημα έστω τυπικής νομιμότητας στον τρόπο λειτουργίας της Δ.Ε.Υ.Α. Νιγρίτας;
Δικαιούνται οι πολίτες –δημότες να γνωρίζουν τι ακριβώς συμβαίνει εν προκειμένω ή ο δημόσιος διάλογος θα γίνεται με υπονοούμενα γνωστά μόνο στους πρωταγωνιστές του..
Η εμπειρία έχει δείξει στον δήμο αυτό ότι η απόσταση από τα δημαρχείο μέχρι την αίθουσα συνεδριάσεων της ολομέλειας του ελεγκτικού συνεδρίου και τις αίθουσες των ποινικών δικαστηρίων δεν είναι μεγάλη. Κανείς εκ των σημερινών αρχόντων δεν διδάσκεται από την εμπειρία αυτή ;

Και κάτι τελευταίο. Με αυτό το πολιτικό προσωπικό που διαθέτει σήμερα ο Δήμος Νιγρίτας , εκτός συνταρακτικού απρόοπτου, ο Δήμαρχος του νέου διευρυμένου δήμου( που θα προκύψει από την εφαρμογή του Καλλικράτη) δεν θα είναι από την περιοχή μας. Γιατί αν πρόκειται να βιώσουμε συμπεριφορές ανάλογες αυτών των τελευταίων χρόνων καλώς δεν θα είναι……….

ούτε αλλάζουνε ούτε βουλιάζουνε οι γαλλικές φρεγάτες ...

Το δίλημμα «βούτυρο ή κανόνια» ήταν πάντα ένα ατυχές δίλημμα। Είναι για όλους προφανές ότι για να έχεις βούτυρο πρέπει να διαθέτεις κανόνια...........Προφανές για όλους, όχι απαραιτήτως και για τις εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις! Αίτινες υπήρξαν όλες βούτυρο στα κανόνια των άλλων - Αγγλων, Γάλλων, Γερμανών, Αμερικανών, Ρώσων· από όλους αγοράζουμε κανόνια και σε όλους χρωστάμε για βούτυρο. Οσο για το ΔΝΤ δεν συνιστά πλέον απειλή! Το κάλεσε ο ίδιος ο Γιωργάκης...
Την «ψυχολογική στήριξη» της Ευρώπης ζήτησε ο κ. Γιώργος Α. Παπανδρέου - να δεις που στο τέλος θα μας πάνε και στον γιατρό, στον ψυχίατρο δηλαδή, διότι στην «εντατική» μάς είχε πάει από μόνος του ο γιος του Ανδρέα, όταν διαπίστωνε ότι «η χώρα είναι σε κώμα», ανοίγοντας τον ασκό του Αιόλου, μέσα απ' τον οποίον ξεμπούκαραν και μας την έπεσαν χρηματιστές και κερδοσκόποι, τοκογλύφοι και τράπεζες, οίκοι αξιολόγησης και πάσης φύσεως ωμοφάγοι τε και πτωματοφάγοι...
Ομως είναι πράγματι η Ελλάδα ένα μέλλον πτώμα σε κώμα; είναι ήδη χρεωκοπημένηή πέπρωται να χρεωκοπήσει οσονούπω; είναι η Ελλάδα ο αδύνατος κρίκος της Ευρωζώνης; χειρότερο απ' τα «pigs»;

Μάλλον όχι!
Όπως γράφει χθες στο «Εθνος» ο εκλεκτός συνάδελφος κ. Γιώργος Δελαστίκ, σύμφωνα με τα στοιχεία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου το συνολικό χρέος της Ελλάδας είναι στο ύψος του 179% του ΑΕΠ. Πολύ κοντά δηλαδή στον μέσον όρο της Ευρωπαϊκής Ενωσης που είναι 175%!
Αν δούμε το συνολικό χρέος (το σύνολο δηλαδή του ποσού που έχουν δανεισθεί κράτος, επιχειρήσεις και ιδιώτες) θα δούμε ότι η Ολλανδία χρωστάει το 234% του ΑΕΠ της (εν σχέσει με το 175% της Ψωροκώσταινας), η Ιρλανδία το 222%, το Βέλγιο το 219%, η Ισπανία το 207%, η Ιταλία το 197% και ούτω καθ' εξής!
Αν μάλιστα απ' το συνολικό χρέος εξετάσουμε το εξωτερικό μέρος (αυτά δηλαδή που κάθε χώρα χρωστάει στους ξένους κι όχι και σε δικές της τράπεζες), η Ιρλανδία χρωστάει τους ξένους το 414% του ΑΕΠ της, η Πορτογαλία το 130%, ενώ η Ελλάδα το 89%! (Τα στοιχεία απ' την «Φρανκφούρτερ Αλγκεμάινε».)
Οσο για το έλλειμμα, για να μη σας παραθέσουμε πολλούς αριθμούς ας περιοριστούμε στην Ευρωζώνη με 6,6% για το 2010, στις ΗΠΑ με 10% και στην Ιαπωνία με 10,2% επίσης για το 2010. Ουδεμία απ' αυτές τις χώρες βρίσκεται σε κώμα! Ουδεμίας ο πρωθυπουργός ή πρόεδρος έχει καλέσει Γραφείο Κηδειών να τη θάψει. Μάλιστα προληπτικώς.
Στο ίδιο πνεύμα με δημοσίευμά τους και οι «New York Times» (όπως θα διαπιστώσετε στο ένθετό τού στην «Κ.Ε.» στις 14 Φεβρουαρίου) όταν συμπεραίνουν ότι: «Η αναλογία του δημοσίου χρέους ως προς το ΑΕΠ στην Ελλάδα δεν είναι υψηλότερη από εκείνη της Γερμανίας»!
Γιατί λοιπόν ο δικός μας, ο Γιωργάκης βγήκε σαν τον χότζα στο τζαμί κι άρχισε να σκούζει: ακούσατε - ακούσατε Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι και Ρουμάνοι, η Ελλάδα όπου να 'ναι τα τεζάρει! - γιατί;
Άσχετος ήταν, βλαξ, βουδούπας, ή βαλτός;
Δεν γνωρίζω τι απ' τα τρία, αλλά και τα τρία είναι χρήσιμα σε εκείνους που, κάνοντας αρχή με την ιδεολογική τρομοκρατία, θέλουν να επιβάλλουν στην Ελλάδα, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία πρώτα, την Ισπανία, την Ιταλία, τη Γαλλία ύστερα -σε όλη την Ένωση εν τέλει, ένα καθεστώς ζόφου, έναν εργασιακό «μεσαίωνα» που θα κρατήσει τους λαούς σκλάβους κι ακόμα πιο αποξενωμένους από τα κέντρα της εξουσίας. Προς τούτο πέντε είναι οι Ιππότες της Αποκαλύψεως, και οι πέντε ήδη καλπάζουν πάνω απ' τα κεφάλια των Ελλήνων: α) Οι περικοπές στις δημόσιες επενδύσεις, β) η αύξηση της φορολόγησης των εργαζομένων και της μεσαίας τάξης, γ) η κατάργηση των εργασιακών και κοινωνικών κεκτημένων, δ) η εξάρθρωση, διά της κυρίαρχης προπαγάνδας κάθε κοινωνικής αλληλεγγύης, ε) η χειραγώγηση των πολιτών διά της υπερχρέωσης στις τράπεζες. Ήδη τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής στην πραγματική οικονομία είναι ορατά: στα μικρομάγαζα, στις οικοδομές, στην ανεργία η οποία έκανε άλμα: έφθασε στο 10,6% από 7,8% πέρσι, μόνον μέσα σε έναν μήνα έχουμε 40.000 ανέργους επιπλέον (με τα επίσημα στοιχεία, ενώ στην πραγματικότητα η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη).
*****
Δεν ξέρω αν ο Γιωργάκης είναι κι ο ίδιος μια φούσκα (που Γιωργάκης είναι κι ο ίδιος μια φούσκα (που αργά ή γρήγορα θα σκάσει), αλλά πάνω απ' την Ελλάδα και πάνω απ' την Ευρώπη αρχίζει να πλανάται μια χρηματοπιστωτική δικτατορία
μια τιμοκρατική τυραννίδα των πεντακοσιομέδιμνων
μια ολιγαρχία των Δυνατών
μια εκ νέου τραγική Βαϊμάρη...
(Κέιμενο του Στάθη Σταυρόπουλου στην Ελευθεροτυπία της 12.2.2010

Όταν ο Καλλικράτης συνάντησε τον Παπανδρέου

Νομοθετική ρύθμιση εξάγγειλε η κυβέρνηση , επιδιώκοντας την “υπέρβαση του άκρατου συγκεντρωτισμού του ελληνικού κράτους” και με εργαλείο τη “νέα αρχιτεκτονική στην αυτοδιοίκηση και την αποκεντρωμένη διοίκηση”. Η πρωτοβουλία βαφτίστηκε “πρόγραμμα Καλλικράτης” και αναγγέλθηκε ότι οι εκλογές του Νοέμβρη 2010 θα γίνουν με τη νέα δομή, με σκοπό να εναρμονιστεί η χώρα “στο θεσμικό κεκτημένο του νομικού και πολιτικού πολιτισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης των Κρατών και των Περιφερειών”.Με την επιδιωκόμενη ρύθμιση θεσπίζονται τρεις βαθμίδες διοίκησης, οι δύο αιρετές -η περιφερειακή και η δημοτική αυτοδιοίκηση- και η τρίτη ως αποκεντρωμένη κρατική. Στο κείμενο δημόσιας διαβούλευσης αναφέρεται ότι η μεταρρύθμιση “σχεδιάστηκε με όρους μονιμότητας, με την επίγνωση ότι πρέπει να ξεπεραστούν οι προσωρινές λύσεις, που αναπαράγουν εκκρεμότητες” και “θεμελιώνεται σε τρεις άξονες, εντός του πλαισίου που ορίζει το Σύνταγμα, με στόχο τη δημιουργία επιτελικού κράτους με αποκεντρωμένα όργανα, εξοπλισμένα με αποφασιστικές αρμοδιότητες και με πόρους και προσωπικό”.
Στη θέση των 54 Νομαρχιακών Αυτοδιοικήσεων, οι οποίες καταργούνται, προβλέπεται η λειτουργία 13 Περιφερειακών Αυτοδιοικήσεων με αιρετό περιφερειακό συμβούλιο και άμεσα αιρετό περιφερειάρχη. Οι μονάδες των 1.034 σημερινών Δημοτικών Αυτοδιοικήσεων “δεν θα υπερβαίνουν τις 370” και στη θέση των σημερινών 13 Διοικητικών Περιφερειών “συγκροτούνται έως 7 Γενικές Διοικήσεις”.
Εύλογα δημιουργείται το ερώτημα. Έχουν άραγε αντληθεί συμπεράσματα από την εφαρμογή της προηγούμενης μεταρρύθμισης, που είχε ονομαστεί Καποδίστριας και διέθετε ανάλογα χαρακτηριστικά; Λογικά θα αναμενόταν να ανοίξει διάλογος και να εκτιμηθούν εάν και σε ποιο βαθμό απέδωσε θετικά ο προηγούμενος και σχετικά πρόσφατος δραστικός περιορισμός του αριθμού των Δήμων και, προκειμένου να προχωρήσει κανείς σε νέες συνενώσεις, εάν όντως “αποκτήθηκαν ισχυρές μονάδες τοπικής ανάπτυξης, οι οποίες εξελίχθηκαν σε αποτελεσματικούς διαχειριστές υπηρεσιών”.
Αλλά και ποιες εμπειρίες αντλήθηκαν από την επίσης σχετικά πρόσφατη θεαματική θεσμοθέτηση των “δημοκρατικών” αιρετών Νομαρχιακών Αυτοδιοικήσεων, οι οποίες τώρα με την ίδια ευκολία καταργούνται για να αντικατασταθούν από τις Περιφερειακές Αυτοδιοικήσεις; Τέλος, εάν καλώς έχουν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και τα μεγέθη των σημερινών δεκατριών περιφερειών, τότε για ποιον λόγο δεν ταυτίζονται ο αριθμός και τα όρια των νέων Περιφερειών με αυτά των Γενικών Διοικήσεων; Προφανώς για να συντηρούμε μονίμως εκκρεμότητες, ώστε σε κάποια χρόνια -εάν βολέψει- οι δεκατρείς Περιφέρειες να μετασχηματιστούν σε “έως επτά”. Όμως, επειδή η κυβέρνηση βιάζεται (!!!), προχωρεί ακάθεκτα ισχυριζόμενη ότι με αυτές τις ανώριμες ρυθμίσεις θα υπερβεί τον άκρατο συγκεντρωτισμό. Δεν λαμβάνει υπόψη της -ίσως και να μην θέλει- τα αυτονόητα, ότι η όποια νέα δομή οφείλει να υπερβεί τη σημερινή Ελλάδα της μιας και μοναδικής Περιφέρειας με κέντρο την Αθήνα, όπου λαμβάνονται όλες οι αποφάσεις από τη μοναδική αιρετή κεντρική κυβέρνηση.
Πώς λοιπόν θα αποκεντρωθεί η χώρα με, από την μια πλευρά, την Αττική των 4.000.000 κατοίκων και του συντριπτικού ποσοστού των δραστηριοτήτων και από την άλλη πλευρά την Περιφέρεια του Βορείου Αιγαίου των 200.000 ή αυτήν της Δυτικής Μακεδονίας των 300.000 κατοίκων; Η κυβέρνηση φαίνεται να αγνοεί ότι προηγούνται οι αποφάσεις για τη “νέα” οργάνωση των δικτύων της χώρας -του οικιστικού, των μεταφορικών και ενεργειακών υποδομών, της ανάδειξης και διαχείρισης του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος, κ.λπ. -και έπονται αυτές για τη διοικητική δομή, που τους αντιστοιχεί.
Αλήθεια πόσο τυχαία είναι η υπερπροβολή που έγινε από το Υπουργείο και πέρασε στον τύπο, της μείωσης των 6.000 ΝΠΔΔ σε 2.000;
Από την άλλη πλευρά πέρασε στα «ψιλά» ο πίνακας που δείχνει ότι ενώ στην Ε.Ε η Αυτοδιοίκηση διαχειρίζεται το 11,5% του ΑΕΠ, στην Ελλάδα το αντίστοιχο ποσοστό ειναι 2,7% του ΑΕΠ;
Γι’ αυτό πρέπει να γίνει μεταρρύθμιση;

Δεν πρόκειται για ουσιαστική αλλαγή για μεγάλες τομές που έχουμε ανάγκη.
Επιδιώκεται η λειτουργικότερη ανακατανομή αρμοδιοτήτων και πόρων έτσι ώστε το κεντρικό κράτος να διατηρήσει την παντοκρατορία του.
Η πραγματική ενίσχυση της Αυτοδιοίκησης αναβάλλεται έπ’ αόριστον.
Ο δε ουσιαστικός διάλογος συρρικνώνεται σε επικοινωνιακά τεχνάσματα μέσα από το διαδίκτυο και την προπαγάνδα των ΜΜΕ.
Καμία ουσιαστική συζήτηση, στις τοπικές κοινωνίες στα Δημοτικά Συμβούλια, στις ΤΕΔΚ, σε συνέδριο ουσιαστικό της ΚΕΔΚΕ.
Τίποτα από όλα αυτά.
Μετά το Πάσχα ο νόμος, που θα γεννήσει τις 13 Περιφέρειες, τις 7 Γενικές διοικήσεις τους 370 Δήμους. Τόσο απλά. Ή αλλαγή του δημόσιου τομέα μέσα σε δύο-τρεις μήνες!!!
Ας κάποια επί μέρους στοιχεία της προτεινόμενης Νομοθετικής ρύθμισης
1. Ενώ μιλάει για αιρετή περιφέρεια (θετική πρόταση) δεν αναφέρει τίποτα συγκεκριμένο για τις αρμοδιότητες της, εκτός της μεταβίβασης των ΠΕΠ που όμως αποτελούσε υποχρέωση της χώρας μας απέναντι στην Ε.Ε., άρα δεν είναι επιλογή της κυβέρνησης. Επομένως εύλογα δημιουργείται η εντύπωση ότι οι αιρετές περιφέρειες θα είναι απλά διευρυμένες χωρικά και πληθυσμιακά Νομαρχιακές Αυτοδιοικήσεις.
2. Είναι εκδήλωση εμμονής στον συγκεντρωτισμό η δημιουργία 7 γενικών διοικήσεων που θα είναι το μακρύ χέρι του κράτους στην Αυτοδιοίκηση. Η πρόφαση ότι υπάρχουν αρμοδιότητες που πρέπει να ασκούνται από το κράτος αποκλειστικά δεν ισχύει βάσει του άρθρου 102 παρ. 1 του Συντάγματος. Άλλωστε γατί η χωροταξία – πολεοδομία είναι αμιγώς κρατική αρμοδιότητα ;
3. Αν μελετήσει κάποιος το κείμενο θα διαπιστώσει ότι τα μόνα συγκεκριμένα στοιχεία του παρατίθενται είναι οι 370 ΟΤΑ από 1034 , η προσδοκώμενη μείωση των οργανισμών) των Δήμων από 6.000 σε 2.000 και βέβαια η αναγγελία (αναλυτικά μάλιστα) καθιέρωσης ηλεκτρονικών διευκολύνσεων (κάρτα δημότη, ΑΤΜ, κλπ) για τους διοικούμενους. Ποιοι είναι οι ισχυροί ΟΤΑ;
Οι πληθυσμιακά και χωρικά μεγάλοι ή εκείνοι που έχουν την οργάνωση, την επιχειρησιακή επάρκεια, τις αναπτυξιακές δυνατότητες;
Γιατί άραγε από Δήμους με μ.ο πληθυσμού 10.000 να πάμε σε Ο.Τ.Α. με 30 και 40-50.000 κατοίκους;
Ούτε η ελληνική εμπειρία (οι πιο προβληματικοί Δήμοι είναι οι μεγάλοι), ούτε το ευρωπαϊκό παράδειγμα (μ.ο 5.500 περίπου κάτοικοι ανά Ο.Τ.Α .) μας οδηγούν σε μεγάλους Δήμους.
4. Πόροι Αυτοδιοίκησης Σκόπιμη ασάφεια, γενικόλογες αναφορές. Ενώ σωστά αναγράφεται το τραγικά χαμηλό ποσοστό (2,7 ΑΕΠ) που διαχειρίζεται η Αυτοδιοίκηση δεν γίνεται καμία συγκεκριμένη πρόταση για τους τρόπους αλλαγής αυτής της κατάστασης. Η αόριστη αναφορά σε ποσοστά ΦΠΑ και ακίνητη περιουσία δεν σημαίνουν τίποτα, πολύ περισσότερο που η πρακτική αυτής της κυβέρνησης είναι ήδη άσχημη αφού παρακρατήθηκαν 380 εκ. ευρώ το 2009, ενώ για το 2010 ο προϋπολογισμός προβλέπει καταρχήν μείωση 12% θεσμοθετημένων πόρων. Η εξαγγελία επιχειρησιακού προγράμματος στήριξης της μεταρρύθμισης ύψους 4 δις πάσχει σε μία λεπτομέρεια : Ποιος θα βάλει τα χρήματα !! Γιατί αν είναι από τους ήδη κουτσουρεμένους πόρους της Αυτοδιοίκησης να αφαιρεθούν αυτά τα χρήματα για να γίνει αναπτυξιακό πρόγραμμα (περίπτωση ΘΗΣΕΑ) τότε περιττεύει κάθε κουβέντα.
5. Το σύστημα διακυβέρνησης των αιρετών περιφερειών και νέων Δήμων είναι απόλυτα συγκεντρωτικό και «αρχηγοκεντρικό» (Δήμαρχος-Περιφερειάρχης). Δεν είναι μόνο ότι δεν καθιερώνει την απλή αναλογική, σύστημα που θα δημιουργούσε όλες εκείνες τις προϋποθέσεις για θεσμούς αυτοδιοικητικούς (ιδιαίτερα στην περιφέρεια), αλλά ενισχύει σοβαρά την εκτελεστική εξουσία σε βάρος των συλλογικών οργάνων (Δημοτικά Περιφερειακά Συμβούλια), ενώ αποδυναμώνεται η δυνατότητα λαϊκής συμμετοχής, παρά την πρόβλεψη για δυνατότητα επιτροπών διαβούλευσης. Είναι χαρακτηριστικό ότι το προβλεπόμενα τοπικά συμβούλια εκλέγονται με αμιγώς πλειοψηφικό σύστημα (ενιαίο ψηφοδέλτιο). Είναι σαφές ότι επιδιώκεται η δημιουργία μεγάλων αυτοδιοικητικών οργανισμών που θα διοικούνται με συγκεντρωτικό τρόπο και περιορισμένη λαϊκή συμμετοχή. Η αναπαραγωγή δηλαδή του δικομματικού μοντέλου στην Αυτοδιοίκηση. Είναι δεδομένο ότι αν αυτό το σχέδιο περάσει θα έχουμε τον Νοέμβριο 2010 ουσιαστικά εθνικές εκλογές (ιδιαίτερα στις 13 περιφέρειες) που ελάχιστη σχέση θα έχουν με την Αυτοδιοίκηση.Και δεν είναι μόνο αυτό.Η αρχιτεκτονική των νέων θεσμών παραπέμπει σε ομοσπονδιακά σχήματα.Θα έχουμε δηλαδή ομοσπονδία νομών όπου ο καθένας τους θα εκλέγει αυστηρά τους δικούς του συμβούλους και τον επικεφαλής περιφερειάρχη που θα είναι ο μόνος που θα έχει άμεση και καθολική από όλους τους ψηφοφόρους πολιτική νομιμοποίηση. Το ίδιο και με τους νέους Ο.Τ.Α.Επιπλέον οι Δήμοι, θεσμός λαϊκός με δυνατότητα άμεσης λαϊκής πρόσβασης θα μεταβληθούν σε μεγάλες, γιγαντιαίες σε πολλές περιπτώσεις, μονάδες που στην καλύτερη των περιπτώσεων θα λειτουργούν ως και απρόσωποι μηχανισμοί στην χειρότερη (το πιθανότερο) ως απόμακροι, δυσκίνητοι, γραφειοκρατικοί, αναποτελεσματικοί θεσμοί που δεν θα μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των Δημοτών τους.
Η συζήτηση για το σχέδιο «Καλλικράτης» δεν γίνεται εν .Η κυβέρνηση έχει δηλώσει κατ'επανάληψη ότι ο βασικός λόγος που προχωράει η στο σχέδιο αυτό είναι δημοσιονομικός. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο «Καλλικράτης» έχει περίοπτη θέση στο λεγόμενο «Πρόγραμμα σταθερότητας και ανάπτυξης». Ο τόπος όμως έχει ανάγκη από μια Αυτοδιοίκηση , λαϊκό και κοινωνικό θεσμό, με ενισχυμένο τον πολιτικό της ρόλο, ώστε να συμβάλλει στη συμμετοχή των πολιτών στις υποθέσεις που τους αφορούν, στη μείωση των τεράστιων κοινωνικών και περιφερειακών ανισοτήτων και στην καλύτερη εξυπηρέτηση των δημοτών.
Αναγκαία συνθήκη λοιπόν είναι ένα συνολικό, δημοκρατικό, πολιτικό σχέδιο ανακατανομής εξουσιών και πόρων υπέρ των αυτοδιοικητικών θεσμών.
Είναι προφανές λοιπόν ότι το σχέδιο «Καλλικράτης» είναι πολύ μακριά από τους όρους και προϋποθέσεις μιας γνήσιας μεταρρύθμισης. Είναι φανερό ότι το σχέδιο «Καλλικράτης» αντί σχέδιο μεταρρύθμισης υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να γίνει σχέδιο απορύθμισης της αυτοδιοίκησης και συνεπώς της εξυπηρέτησης των πολιτών.