Η καθ' ημάς αριστερά. Αξιοπρεπής και ανιδιοτελής

Δύο γνωστά στελέχη της καθ' ημάς αριστεράς από τη Νιγρίτα έδωσαν στην πρώτη γραμμή τη μάχη ως υποψήφιοι βουλευτές στις εκλογές της 4ης Οκτώβρη 2009.

Η Τιμοθέα Ρακιτζή ως υποψήφια του ΚΚΕ και ο Μιχάλης Μπάρτζας ως υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ. Η Τιμοθέα μάλιστα με εξαιρετική παρουσία κατέλαβε την πρώτη θέση στο ψηφοδέλτια του ΚΚΕ και σχεδόν άγγιξε την βουλευτική έδρα.

Τα συγχαρητήριά μας και στους δύο.

Γιατί συμμετείχαν και αυτοί όπως εκατοντάδες πολίτες από ολόκληρη την Ελλάδα αγωνιστές και αγωνίστριες της Αριστεράς με ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑ και με μοναδικό γνώμονα να συμβάλουν σε μια κρίσιμη μάχη για την Αριστερά, σε μια κρίσιμη μάχη για την κοινωνία και κάτω από συνθήκες που ορισμένες φορές δεν είναι οι καλύτερες δυνατές. Χωρίς να προσδοκούν μετεκλογικά σε ανταλλάγματα. Οι υποψήφιοι της αριστεράς γνωρίζουν ότι μετεκλογικά ούτε περιφερειάρχες ,ούτε πρόεδροι νοσοκομείων ,ούτε κρατικοδίαιτα στελέχη διαφόρων δημόσιων οργανισμών θα γίνουν .

Έδωσαν την μάχη τους με αξιοπρέπεια και ανιδιοτέλεια χωρίς να διεκδικούν κάτι προσφέροντας από το χρόνο τους, για να μπουν στα ψηφοδέλτιά , συμβάλλοντας όμως σ΄ αυτή την πολύ σημαντική προσπάθεια, της αριστεράς συνολικά να βγει ενισχυμένη και ισχυρή στη Βουλή και τους αγώνες για την επόμενη ημέρα, που είναι μια δύσκολη μέρα για την ελληνική κοινωνία.

Έδωσαν μια μάχη με αίσθημα ευθύνης και για λογαριασμό της κοινωνίας που ασφυκτιά, για λογαριασμό της ξεχασμένης κοινωνίας, των χιλιάδων ανέργων, των χιλιάδων επισφαλώς εργαζόμενων, των νέων που σήμερα βυθίζονται στην αβεβαιότητα για το μέλλον.

Η δική μας αριστερά μας, η αριστερά του καθημερινού αγώνα, της ρήξης, της πάλης για κοινωνική δικαιοσύνη, ειρήνη, παιδεία, καθαρό πλανήτη, είναι εδώ .Υπάρχει από τότε που υπάρχει κι ο άνθρωπος, από τότε που υπάρχει κοινωνική αδικία, πόλεμος, αλλά και όραμα για καλύτερο αύριο.

Εσβησε η φωνή του τάνγκο και της ελευθερίας

«Η μουσική για μένα είναι το παν και όσο έχω φωνή δεν πρόκειται να σταματήσω για κανένα αντάλλαγμα του κόσμου» έλεγε. Την έλεγαν «la negra» ή «φωνή της σιωπηλής πλειοψηφίας». Φωνή θρύλος και φωνή όπλο εναντίον των δικτατοριών της Λατινικής Αμερικής, φωνή δωρική και μελωδική, φωνή εμβληματική. Η φωνή της Μερσέντες Σόσα σίγησε. Η μεγάλη κυρία της αργεντίνικης μουσικής πέθανε τα ξημερώματα της Κυριακής, στα 74 χρόνια της, σε νοσοκομείο του Μπουένος Άιρες όπου νοσηλευόταν τις τελευταίες 11 ημέρες.
Εύθραυστη ήταν η υγεία της τα τελευταία χρόνια, ωστόσο δεν έχανε το χιούμορ και την αγάπη της για τη ζωή. «Είμαι τυχερή, αλλά αυτό μου κόστισε πολύ» έλεγε με νόημα. Γεννημένη στο Τουκαμάν της Αργεντινής, άρχισε να τραγουδά μπροστά στο κοινό στα 15 της χρόνια, όταν κέρδισε το πρώτο βραβείο σε διαγωνισμού τραγουδιού που είχε διοργανώσει ένας ραδιοφωνικός σταθμός της πόλης της. Πάνω στη σκηνή έδινε τις μάχες της για τη μουσική και για όσα πίστευε. Πάνω στη σκηνή την συνέλαβαν οι άνδρες του δικτατορικού καθεστώτος της πατρίδας της. Μαχητική κομουνίστρια, προσέφερε τη φωνή της σε όλες εκείνες τις σιωπηλές μειοψηφίες της Νότιας Αμερικής και όπου γης, που καταδυναστεύονταν από δικτατορικά καθεστώτα. Υποστήριξε χωρίς να φοβηθεί τον δημοκρατικά εκλεγμένο πρόεδρο της Χιλής Σαλβαδόρ Αλιέντε. Απαγορευμένα τα τραγούδια της στη Χιλή. Με το τραγούδι της έκανε γνωστό σε όλο τον κόσμο το δράμα του λαού της στα χρόνια της τελευταίας και πιο σκληρής δικτατορίας στην Αργεντινή (1976 - 1982). Απαγορευμένα τα τραγούδια της στην πατρίδα της. Διώχθηκε από τη χούντα, συνελήφθη το 1976 και τελικά μετά τις απειλές που δεχόταν για τη ζωή της αναγκάστηκε το 1979 να εγκαταλείψει τη χώρα και να ζήσει εξόριστη στο Παρίσι και τη Μαδρίτη ώς το 1982. Με το τραγούδι της δεν άφηνε στιγμή να ξεχαστούν στη δύση οι «ξεχασμένοι» της Νοτίου Αμερικής, παράλληλα όμως έδωσε Τη δυνατότητα στους πολίτες της γης να γνωρίσουν τους μοναδικούς ήχους της αργεντίνικης και εν γένει της λατινοαμερικάνικης παραδοσιακής μουσικής.
Για περισσότερα από 40 χρόνια και με περισσότερους από 40 δίσκους υπηρέτησε τη μουσική και τις πεποιθήσεις της με πάθος। Με την ίδια θέρμη που υποστήριξε τις «σιωπηλές μειοψηφίες» τα χρόνια της νεότητας και της ωριμότητας της, στους ήρεμους πολιτικούς καιρούς των τελευταίων της χρόνων στήριξε τους νεότερους καλλιτέχνες της πατρίδας της «δανείζοντας» τους τα τραγούδια της προκειμένου να μεταδοθεί το αργεντίνικο μουσικό ιδίωμα και στις νεότερες γενιές μέσα από πιο σύγχρονα ακούσματα। Υπήρξε πρέσβειρα καλής θελήσεως της UNESCO, ενώ στην πολύχρονη καριέρα της συνεργάστηκε με γνωστούς καλλιτέχνες όπως ο Λουτσιάνο Παβαρότι, ο Στινγκ, η Τζοάν Μπαέζ κ.ά.


Y el canto de ustedes que es mi mismo canto,
Y el canto de todos que es mi propio canto.
Gracias a la vida que me ha dado
Me dio dos luceros, que cuando los abro,
Perfecto distingo lo negro del del blanco.
Y en el alto cielo su fondo estrellado
Y en las multitudes el hombre que yo amo

Gracias a la vida que me ha dado tanto
Me ha dado el oído que en todo su ancho
Graba noche y día, grillos y canarios,
Martillos, turbinas, ladridos, chubascos,
Y la voz tan tierna de mi bien amado

Gracias a la vida que me ha dado tanto
Me ha dado el sonido y el abecedario;
Con à l las palabras que pienso y declaro:
Madre, amigo, hermano, y luz alumbrando
La ruta del alma del que estoy amando

Gracias a la vida que me ha dado tanto
Me ha dado la marcha de mis pies cansados;
Con ellos anduve ciudades y charcos,
Playas y desiertos, montaÃnas y llanos,
Y la casa tuya, tu calle y tu patio

Gracias a la vida que me ha dado tanto
Me dio el corazón que agita su मार्को
Cuando miro el fruto del cerebro humano,
Cuando miro al bueno tan lejos del malo,
Cuando miro al fondo de tus ojos claros

Gracias a la vida que me ha dado tanto
Me ha dado la risa y me ha dado el llanto
Así yo distingo dicha de quebranto,
Los dos materiales que forman mi canto,
Gracias a la vida que me ha dado tanto

Ευχαριστώ τη ζωή που μου έδωσε τόσα πολλά
μου έδωσε δυο μάτια κι όταν τα μπόρεσα να ξεχωρίσω
το μαύρο από το και τ’ αστέρια στον απέραντο ουρανό
και στο πλήθος, τον άντρα που αγαπώ

Ευχαριστώ τη ζωή που μου έδωσε τόσα πολλά,
μου έδωσε ήχους και την αλφαβήτα
και μ αυτά τις λέξεις για να σκεφτώ, να το φωνάξω
Μητέρα, φίλε, αδελφέ και ασίγαστη φλόγα,
ο δρόμος για την ψυχή αυτού που αγαπώ

Ευχαριστώ τη ζωή που μου έδωσε τόσα πολλά
μου έδωσε τον ήχο και μέσα στην μεγαλοσύνη του
καταγράφει, μέρα και νύχτα, τους γρύλους και τα καναρίνια
σφυριά, κινητήρες, γαυγίσματα σκύλων, καταιγίδες
και τη φωνή την τόσο τρυφερή αυτού που αγαπώ

Ευχαριστώ τη ζωή που μου έδωσε τόσα πολλά
μου έδωσε τα βήματα στα κουρασμένα μου πόδια
με αυτά περπάτησα μέσα από πόλεις κι’ από λάσπη,
ακρογιαλιές και έρημους, βουνά και πεδιάδες
και το σπίτι σου, το δρόμο και την αυλή σου

Ευχαριστώ τη ζωή που μου έδωσε τόσα πολλά
Μου έδωσε το γέλιο, μου ‘δωσε το δάκρυ
κι έτσι ξεχωρίζω την καλή τύχη από την καταστροφή,
τα δυο υλικά που φτιάξανε το τραγούδι μου
και το τραγούδι το δικό σας που είναι και δικό μου
Ευχαριστώ τη ζωή που μου έδωσε τόσα πολλά