Τελικώς, βαρβαρότητα;

Πάντα όταν «αυτοί» μιλάνε για νόμο και τάξη μυρίζει ανθρώπινο κρέας. Κι αν ο ανταγωνισμός ανάμεσα στη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ (εδώ ο καλός διώκτης των μεταναστών-εδώ ο αληθινός διώκτης των μεταναστών-(εδώ τα καλά στρατόπεδα-εδώ τα ευρωπαϊκά στρατόπεδα-θα καθαρίσουμε τις γειτονιές-όχι, εμείς θα τις καθαρίσουμε, αυτοί τις έκαναν ξέφραγο αμπέλι) έχει και ένα άρωμα…
Vivartia, άρωμα εκπτώσεων σε αρχές και αξίες για να κερδίσουμε καμιά ψήφο, αυτό δεν μπορεί να σκεπάσει τη βαριά μυρωδιά. Κι όσοι βλέπουν μόνο το δέντρο του μικροκομματικού καυγά στην προκειμένη περίπτωση κινδυνεύουν να χάσουν το δάσος των διώξεων, της καταστολής, της αγριότητας και της παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων που ποτίζουν και τα δυο κόμματα εξουσίας. Και φυτρώνει ήδη στο κέντρο της Αθήνας με τις επιχειρήσεις-σκούπα, τις μαζικές συλλήψεις, τις νυχτερινές αγριότητες και την «επαναπροώθηση».
Το πράγμα είναι σαφές. Ότι χαρακτηρίστηκε δεξιά στροφή της κοινωνίας με το εκλογικό αποτέλεσμα, ή για να το κάνουμε πιο λιανά η μείωση της εκλογικής επιρροής της αριστεράς (στο σύνολό της, κι ας θυμώνει το ΚΚΕ) και η αντίστοιχη επιβράβευση της ακροδεξιάς, σφραγίζει εδώ και τώρα τις πολιτικές του δικομματικού άξονα. Κι αν η κοινωνία των νοικοκυραίων, των συντηρητικών και των «εγώ δεν είμαι ρατσιστής, αλλά…» ορέγεται νόμο και τάξη κατά των μεταναστών, είμαστε έτοιμοι να της δώσουμε μια καλή μερίδα κρέατος. Αν πίσω από τις νομοταξικές σαχλαμάρες του Καραμανλή και του Παπανδρέου υπάρχουν χιλιάδες ανθρώπινα δράματα, θύτες και θύματα, χρεοκοπημένες πολιτικές και ρημαγμένες ανθρώπινες υπάρξεις, πεινασμένα μικρά παιδιά και απελπισμένοι νέοι άνθρωποι, λίγο μας ενδιαφέρει. Στο κάτω-κάτω αυτοί ούτε πλένονται, ούτε ψηφίζουν..
Να ζητάς στις συνθήκες αυτές τον λογαριασμό από κείνους που πήγαν για μπάνιο (τα ρεμάλια!) αντί να ψηφίσουν, ή από κείνους που ψήφισαν τον Καρατζαφέρη «για να τιμωρήσουν τη Ν.Δ.» είναι προφανώς ανοησία. Αλλά αν αυτοί είχαν την φονική ανοησία να νομιμοποιήσουν εκ των προτέρων την αγριότητα, έχουμε κι εμείς το δικαίωμα να υποπέσουμε στην ανώδυνη ανοησία του θυμού: Τα ψηφίσατε στην κάλπη ή γυρίζοντας την πλάτη στις προειδοποιήσεις, λεβέντες μου, αυτά που γίνονται σήμερα κι αυτά που θα γίνουν αύριο. Εξ ονόματός σας τους μαζεύουν τώρα με τη σκούπα τους. Εξ ονόματός σας μπουκάρουν μεσάνυχτα και τους τσουβαλιάζουν από τα κρεβάτια τους στις κλούβες. Εξ ονόματός σας στήνονται στρατόπεδα για να «καθαρίσουν» οι γειτονιές. Και εξ ονόματος της δικιάς σας «κοινωνίας» εφαρμόζουν τη δικιά τους «επικοινωνία» του νόμου και του αστυνόμου.
Και κάτι άλλο, που δεν χρειάζεται πολύ μυαλό για να το καταλάβεις. Όσοι πιστεύουν ότι αυτή η «στροφή προς τα δεξιά» θα δείχνει τα δόντια και τη γροθιά της μόνο στους μετανάστες, ενώ σε μας τους υπόλοιπους, που έχουμε το προνόμιο της υπηκοότητας, θα τρατάρει χαμόγελα, είναι μακριά νυχτωμένοι. Πρόβα κάνουν στους μελαψούς και τους μαύρους και δεν το κρύβουν. Τα κινητά, η κουκούλα, το άσυλο, τα μέτρα τάξης για τις διαδηλώσεις, ο καυγάς για το νόμο και την τάξη μεταξύ Καραμανλή και Παπανδρέου, Μαρκογιαννάκη και Χρυσοχοΐδη, δεν αφήνει καμιά θέση για χαμόγελα και αυταπάτες.
Και λοιπόν; Ε, και λοιπόν, εδώ έχουμε να κάνουμε με την κλασική ιστορία. Οι αριστεροί, οι κομμουνιστές, οι Εβραίοι, οι ομοφυλόφιλοι, οι ταραξίες, το περιθώριο, οι ανανεωτικοί, οι πιο ανανεωτικοί, οι ρεφορμιστές, οι σοσιαλδημοκράτες, οι δημοκράτες, οι συνεπείς, οι λιγότερο συνεπείς, οι τροτσκιστές, οι αριστεριστές, οι χριστιανοί, οι μουσουλμάνοι και βέβαια οι απηνώς διωκόμενοι μετανάστες να σταθούν απέναντι στην «κοινωνία των νοικοκυραίων» και στους πολιτικούς εκφραστές της. Γι’ αυτό χρειάζεται η αριστερά, για να μαζεύει αυτό που οι κυρίαρχοι αποκαλούν κάθε καρυδιάς καρύδι, να οργανώνει αντιστάσεις και αντεπιθέσεις, να επιμένει στην αλληλεγγύη και στον ανθρωπισμό, να κρατάει αναμμένο το κεράκι της κοινωνίας των πολιτών.