"What A Wonderful World"

I see trees of green, red roses too
I see them bloom for me and you
And I think to myself what a wonderful world.

I see skies of blue and clouds of white
The bright blessed day, the dark sacred night
And I think to myself what a wonderful world.

The colors of the rainbow so pretty in the sky
Are also on the faces of people going by
I see friends shaking hands saying how do you do
They're really saying I love you.

I hear babies crying, I watch them grow
They'll learn much more than I'll never know
And I think to myself what a wonderful world
Yes I think to myself what a wonderful world.

The colors of the rainbow so pretty in the sky
Are also on the faces of people going by
I see friends shaking hands saying how do you do
They're really saying I love you.

I hear babies crying, I watch them grow
They'll learn much more than I'll never know
And I think to myself what a wonderful world
Yes I think to myself what a wonderful world.

Βλέπω δέντρα από πράσινο, κόκκινα τριαντάφυλλα επίσης

τα βλέπω να ανθίζουν για εμένα και εσένα

και σκέφτομαι τι θαυμάσιος κόσμος.

Βλέπω ουρανούς από μπλε και σύννεφα από άσπρο

η φωτεινή ευλογημένη ημέρα, η σκοτεινή ιερή νύχτα

και σκέφτομαι τι θαυμάσιος κόσμος.

Τα χρώματα του ουράνιου τόξου τόσο όμορφα στον ουρανό

υπάρχουν επίσης στα πρόσωπα των ανθρώπων που παιρνούν

βλέπω φίλους να ανταλλάσσουν χειραψία λέγοντας τι κάνεις

πραγματικά λένε σε αγαπάω.

Ακούω μωρά να κλαίνε, τα παρακολουθώ να μεγαλώνουν

θα μάθουν πολλά περισσότερα από όσα θα μάθω ποτέ

και σκέφτομαι τι θαυμάσιος κόσμος

ναι σκέφτομαι τι θαυμάσιος κόσμος.

Ο Λούις Ντάνιελ Άρμστρονγκ (4 Αυγούστου 1901 – 6 Ιουλίου 1971) (γνωστός και με τα προσωνύμια Satchmo ή Pops) ήταν Αμερικανός μουσικός της τζαζ. Υπήρξε μία χαρισματική προσωπικότητα και καινοτόμος ερμηνευτής, με πλούσια μουσικά προσόντα και σημαντική συνεισφορά στο είδος. Αποτελεί έναν από τους δημοφιλέστερους τζαζ μουσικούς του 20ού αιώνα. Διακρίθηκε αρχικά ως τρομπετίστας και αργότερα ως τραγουδιστής.
Στα πρώτα στάδια της εξέλιξής του, ο Άρμστρονγκ διακρίθηκε ως βιρτουόζος του κορνέτου και της τρομπέτας. Οι πιο σημαντικές από τις πρώτες του ηχογραφήσεις αναδείχθηκαν μέσα από τα μουσικά σχήματα των Hot Five & Hot Seven και οι αυτοσχεδιασμοί του Άρμστρονγκ σε αυτές, αποτελούν μέχρι σήμερα σημείο αναφοράς για την μελωδικότητά, τις καινοτομίες και τον εκλεπτυσμό τους. Είχε επίσης σημαντική συνεισφορά στην ανάδειξη του ρόλου τού σολίστα, συμβάλλοντας στην μετατροπή του είδους της τζαζ, από μία συλλογική κατά βάση μουσική, σε μία μορφή τέχνης με μεγάλα περιθώρια αυτόνομης έκφρασης του μουσικού.
Κατά τη διάρκεια της μουσικής του σταδιοδρομίας, συνεργάστηκε είτε ως τραγουδιστής είτε ως τρομπετίστας, με μερικούς από τους σημαντικότερους μουσικούς της τζαζ, μεταξύ αυτών ο Ντιούκ Έλινγκτον, η Έλλα Φιτζέραλντ, ο Μπινγκ Κρόσμπι, ο Φλέτσερ Χέντερσον και η Μπέσι Σμιθ. Με την Έλλα Φιτζέραλντ ηχογράφησε συνολικά τρεις δίσκους: Ella and Louis, Ella and Louis Again και Porgy and Bess. Οι τελευταίες σημαντικές του ηχογραφήσεις καταγράφονται στη δεκαετία του 1950 ενώ το μεγαλύτερο μέρος της ύστερης δισκογραφίας του χαρακτηρίζεται συνήθως από τους κριτικούς ως υπεραπλουστευτικό ή τυποποιημένο, αν και δεν του στέρησε την εμπορική απήχηση. Μία από τις τελευταίες επιτυχίες του Άρμστρονγκ υπήρξε η ερμηνεία του στο τραγούδι What a Wonderful World (1968), το οποίο παρέμεινε στην κορυφή των βρετανικών μουσικών καταλόγων για ένα μήνα, ενώ το 1987 χρησιμοποιήθηκε στην ταινία Good Morning, Vietnam και γνώρισε ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία.
Ο Λούις Άρμστρονγκ επηρεάστηκε από ένα ευρύ φάσμα μουσικών ειδών, πέρα από την τζαζ και το μπλουζ, τη λαϊκή λατινοαμερικανική παράδοση, τις κλασικές συμφωνίες και την όπερα και ενσωμάτωσε στοιχεία αυτών στις εμφανίσεις του.

Κόμμα και επιχειρήσεις

Γινόταν από παλιά μια συζήτηση στο ΚΚΕ, αν είναι πολιτικά ορθό από κομμουνιστική άποψη να έχουν τα Κ.Κ. επιχειρήσεις. Γιατί, έλεγαν οι αμφισβητίες, μια επιχείρηση στον καπιταλισμό, ακόμα και κομματική, δεν παύει να εκμεταλλεύεται εργαζόμενους. Να ιδιοποιείται υπεραξία. Να αναπαράγει την εκμετάλλευση. Να συναλλάσσεται με τον σκληρό χρηματοπιστωτικό πυρήνα του συστήματος, να αξιοποιεί προνόμια, να παίρνει επιδοτήσεις από την Ε.Ε. κι από το κράτος, να αντλεί δάνεια με χαμηλό επιτόκιο, να απολαμβάνει φοροαπαλλαγές κ.λπ.

Ναι, έλεγε ο επίσημος λόγος, σωστά όλα αυτά, αλλά τα κέρδη πηγαίνουν στη χρηματοδότηση του κόμματος της πρωτοπορίας και των αναγκών της ταξικής πάλης. Δεν μπαίνουν στις τσέπες κάποιου καπιταλιστή, αλλά ίσα-ίσα ενισχύουν τον αγώνα εναντίον του καπιταλισμού. Και η άποψη αυτή έχει επίσης τη λογική της. Ένα κόμμα έχει τόσο μεγαλύτερες δυνατότητες, όσο μεγαλύτερη οικονομική ανεξαρτησία διαθέτει. Ακόμα και η τιμιότητά του θωρακίζεται καλύτερα, αν διαθέτει τα απαραίτητα για την ύπαρξη και δράση του χρήματα.

Υπάρχει βέβαια ένα ζητηματάκι για ένα κόμμα που είναι κάθετο, απόλυτο, άτεγκτο απέναντι στις μεγάλες τουλάχιστον επιχειρήσεις και ταυτόχρονα ιδιοκτήτης μιας τουλάχιστον τέτοιας. Το πιο σοβαρό όμως είναι ότι, με την επιχειρηματική δραστηριότητα, ένα τέτοιο κάθετο, απόλυτο και άτεγκτο κόμμα καθίσταται ευάλωτο σε καχυποψίες, πολεμικές, σενάρια διπροσωπίας και υποκρισίας. Και τον τελευταίο καιρό είμαστε μάρτυρες μιας τέτοιας κατάστασης, με το ΚΚΕ στο επίκεντρο. Το οποίο δέχεται επιθέσεις, συχνά άδικες. Λες και ντρέπεται όμως που είναι κόμμα-ιδιοκτήτης, υπεραμύνεται της επιλογής του με επιθέσεις εναντίον δικαίων και αδίκων. Βάζοντας, ας πούμε, τον Πάγκαλο και τον Καρατζαφέρη στο ίδιο τσουβάλι με τον Τσίπρα.

Τι έκανε ο τελευταίος πρόσφατα και τον έριξαν με ανακοίνωσή τους στον βάλτο των λασπολόγων; Είπε ότι εμείς δεν έχουμε κομματικές επιχειρήσεις. Ε, δεν έχουν. Ενώ άλλα κόμματα, και όχι μόνο το ΚΚΕ, έχουν. Αν υποθέσουμε ότι υπήρχε εδώ ένας υπαινιγμός, ενισχυμένος και από τα συμφραζόμενα, γιατί προστρέχουν στην ένοχη λάσπη κι όχι στο στέρεο έδαφος της έντιμης κομματικής άποψης; Ναι, έχουμε καπιταλιστικές επιχειρήσεις, που υπηρετούν το κόμμα και άρα την κατάργηση του καπιταλισμού. Αλλιώς, αν έχουν ενοχές, τι θέλουν και μπλέκουν; Αξίζει το καπιταλιστικό κέρδος τέτοια πολιτικά μπερδέματα;;;