Kansas-Dust in the Wind

Οι KANSAS ξεκίνησαν την καριέρα τους αρχές της δεκαετίας του '70 με το όνομα "White Clover" από την πόλη Topeka και αποτελείτο από τους Steve Walsh (φωνή, πλήκτρα) Kerry Livgren (κιθάρα.πλήκτρα) Richard Williams (κιθάρα) Robby Steinhardt (βιολί,φωνητικά) Dave Hope (μπάσο) και Phil Ehart στα ντραμς.
Το 1976 είναι η χρονιά που τους καθιερώνει για τα καλά στη παγκόσμια ροκ κοινότητα και ο λόγος είναι ότι κυκλοφορούν το εξαιρετικό "Leftoverture".

Το φοβερό σινγκλ "Carry On Wayward Son" σκαρφαλώνει ως το Νο 11 των καταλόγων επιτυχιών το οποίο όμως παραλίγο να μην μπει στο δίσκο αφού γράφτηκε την τελευταία μέρα των ηχογραφήσεων.
Οι πωλήσεις ξεπερνούν το ένα εκατομμύριο αντίτυπα ,οι συναυλίες που ακολουθούν απογειώνουν τους KANSAS και οι φίλοι του progressive rock περηφανεύονται δικαίως για το συνθετικό μεγαλείο του γκρουπ.
Ο χαρακτηριστικός ήχος του βιολιού γοητεύει όλο και περισσότερο κόσμο και τραγούδια σαν τα "The Wall", "Magnum Opus" και "Miracles Out of Nowhere" έχουν μείνει κλασικά.
Το 1977 το γκρουπ κυκλοφορεί το εξαίσιο "Point of no Return" όπου περιέχει την μεγάλη και πολυπλατινένια τους επιτυχία "Dust in the Wind".
Το κομμάτι είναι εμπνευσμένο από ένα ινδιάνικο ποίημα ενώ και αυτό το τραγούδι που τους έκανε διάσημους παραλίγο να μην μπει στο δίσκο.
Τα τελευταία χρόνια η μπάντα κυκλοφορεί μόνο συλλογές ή ζωντανά ηχογραφημένους δίσκους

"Dust in the Wind"

I close my eyes
only for a moment
and the moment’s gone
all my dreams
pass before my eyes a curiosity
dust in the wind
all we are is dust in the wind
Same old song
just a drop of water
in the endless sea
all we do
crumbles to the ground
though we refuse to see
dust in the wind
all we are is dust in the wind
Now, don’t hang on
nothing last forever
but the earth and sky
it slips away
And all your money
won’t another minute buy
Dust in the wind
all we are is dust in the wind
dust in the wind
everything is dust in the wind
Κλείνω τα μάτια μου
Μόνο για μια στιγμή και η στιγμή χάνεται
Όλα τα όνειρά μου
Λάμπουν στα απορημένα μάτια μου

Σκόνη στον άνεμο
Όλοι τους είναι σκόνη στον άνεμο

Ίδιο παλιό τραγούδι
Μόνο μια σταγόνα νερό σε μια απέραντη θάλασσα
Ότι και αν κάνουμε
συντρίμμια στο χώμα κι ας μην το βλέπουμε.

Σκόνη στον άνεμο
Το μόνο που είμαστε είναι σκόνη στον άνεμο

Τώρα
μην περιμένετε άλλο
Τίποτα δεν κρατάει παντοτεινά
εκτός από την γη και τον ουρανό
Φεύγει μακριά.
Και όλα τα λεφτά σας ούτε μια στιγμή
δεν μπορούν να αγοράσουν

Σκόνη στον άνεμο
Το μόνο που είμαστε είναι σκόνη στον άνεμο
Σκόνη στον άνεμο
Τα πάντα είναι σκόνη στον άνεμο

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΡΟΦΥΛΑΚΑ ΜΑΣ (Νο2)

Αίσθηση προκάλεσε πρόσφατη παρέμβαση του «Τριαντάφυλλου» που αφορούσε στον αγροφύλακα του τόπου μας. Η αδικαιολόγητη και ανοίκεια σε κάθε περίπτωση επίθεση της κ. Μήκα στον αγροφύλακά ΜΑΣ, ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών αλλά και κύμα συμπαράστασης προς αυτόν. Ιδιαίτερα οι γυναίκες ,όπου ως γνωστόν ο αγροφύλακας έχει μεγάλη απήχηση (αυτά ας τα βλέπουν μερικές μερικές που κάνουν τις δύσκολες) με κάθε τρόπο διατράνωσαν την αμέριστη συμπαράσταση και αλληλεγγύη τους.

Οι ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΕΣ φωτογραφίες που παραθέτουμε είναι ενδεικτικές

Μια φορά κι ένα καιρό ....το 10λεπτο του ΣΥΡΙΖΑ

Η πρωτιά της Κούκουα

Το μικρό υπόγειο διαμέρισμα στην Καισαριανή, που δεν το βλέπει ο ήλιος, φωτίζει η ελπίδα: Ο πατέρας που μας υποδέχεται χαμογελαστός, φορώντας ένα μπλουζάκι με το σήμα των Ολυμπιακών της Αθήνας, δεν ξέρει πώς να εκφράσει τη χαρά του.

Αγκαλιάζει την 20μηνη Κούκουα και λάμπει. Κούκουα σημαίνει Τετάρτη: η μέρα που γεννήθηκε. «Ετσι το συνηθίζουμε στην Γκάνα», εξηγεί. Το δεύτερο όνομά της, Τζίντω, είναι της γιαγιάς της: «Είναι ο τρόπος να τιμήσω τη μητέρα μου», λέει για μια κοινή μας συνήθεια.
Ο Μπομπ Γουίλιαμς μετρά 19 χρόνια στην Ελλάδα. Και η Κούκουα είναι το πρώτο του παιδί που γεννήθηκε εδώ, τον Σεπτέμβριο του 2007. Θα είναι επίσης και το πρώτο παιδί με αλλοδαπούς γονείς που θα πάψει να είναι ανύπαρκτο για τις ελληνικές αρχές, αφού τουλάχιστον σε συμβολικό επίπεδο, καθώς ο νόμος δεν δίνει άλλη δυνατότητα, θα καταγραφεί σε δημοτολόγιο. Η τελετή εγγραφής θα γίνει στον Δήμο Καισαριανής, το ερχόμενο Σάββατο στις 7 το απόγευμα.
«Η εγγραφή στο δημοτολόγιο του δήμου ενός παιδιού συμπολίτη μας μετανάστη από την Γκάνα έχει συμβολική αξία για να προβληματιστεί η πολιτεία και να τερματίσει αυτό το σκάνδαλο», λέει στην «Ε» ο δήμαρχος Σπύρος Τζιόκας: «Το πρόβλημα είναι μεγάλο γιατί δεν αποδίδεται η ελληνική ιθαγένεια στα παιδιά των μεταναστών που γεννιούνται εδώ επειδή ο Κώδικας Ιθαγένειας βασίζεται στην αρχή του αίματος και όχι στην αρχή του εδάφους. Χρειάζεται λοιπόν να τροποποιηθεί το άρθρο 27 του κώδικα. Σε αυτή την κατεύθυνση προσπαθούμε κι εμείς να συμβάλουμε για να τερματιστεί το καθεστώς των χωρίς δικαιώματα συνανθρώπων μας που γεννήθηκαν από αλλοδαπούς γονείς. Τα προβλήματά τους τα αντιμετωπίζουμε συχνά στον δήμο όπου έρχονται απελπισμένοι οι άνθρωποι αυτοί. Πρόσφατα ένα παιδί της Α' Λυκείου που γεννήθηκε εδώ από Φιλιππινέζους γονείς απειλήθηκε με απέλαση επειδή δεν είχε ανανεώσει την άδεια παραμονής του... Ελπίζουμε στη θετική ανταπόκριση και άλλων δημοτικών αρχών...».
«Και μόνον ότι χρειάζεται να οργανωθεί μια εκδήλωση σαν κι αυτή της Καισαριανής... για να γίνει γνωστό και να συγκινήσει τους αρμοδίους το ζήτημα των μεταναστών στην Ελλάδα, δείχνει πόσο τραγική είναι η σημερινή κατάσταση της χώρας μας», μας λέει η Σόνια Μητραλιά, εκπρόσωπος της καμπάνιας «Οχι στον ρατσισμό από κούνια», στο πλαίσιο της οποίας γίνεται και η τελετή: «Και το λέω αυτό επειδή μια χώρα που θα ήταν στοιχειωδώς "φυσιολογική", θα έβλεπε τα παιδιά των μεταναστών σαν ουσιαστικό μέρος του δικού της μέλλοντος. Οχι σαν πρόβλημα κάποιων "ξένων", όπως καλή ώρα το κάνει μόνιμα, αλλά σαν μέρος της λύσης του δικού της προβλήματος. Και αν το έκανε, τότε όχι μόνο θα είχε δώσει προ πολλού την ελληνική υπηκοότητα στα παιδιά των μεταναστών που γεννιούνται ή μεγαλώνουν στην Ελλάδα, αλλά θα είχε κάνει κάτι πολύ πιο χρήσιμο και αναγκαίο: θα είχε πάρει μέτρα για να βοηθήσει την ουσιαστική ένταξη αυτών των -ήδη εκατοντάδων χιλιάδων και διαρκώς αυξανόμενων- νέων στην ελληνική κοινωνία. Ο λόγος είναι προφανέστατος: επειδή αυτοί είναι το δικό της μέλλον...».
Στο υπόγειο της Καισαριανής ο Μπομπ, σιδεράς στο επάγγελμα που τώρα τελευταία δυσκολεύεται να βρει μεροκάματο, δεν βρίσκει λόγια να περιγράψει τα αισθήματα ευγνωμοσύνης που νιώθει «γι' αυτό το ιστορικό γεγονός» και είναι αισιόδοξος επειδή «υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν όλα τα παιδιά σαν δικά τους, και φαίνεται ότι τα πράγματα αλλάζουν». Μας μιλά για τα προβλήματα που έχει με τις αρχές προκειμένου να της βγάλει διαβατήριο καθώς δεν έχει πιστοποιητικό γέννησης, αφού σε αυτό το σημείο η νομοθεσία μας χρειάζεται αναθεώρηση. «Πριν αγωνιζόμασταν για τη νομιμοποίησή μας, στη μητέρα της που όποτε βρίσκει δουλεύει ως καθαρίστρια έχουν καθυστερήσει να εκδώσουν την άδειά της, αλλά αυτό το παιδί που γεννήθηκε εδώ τι χρωστά;»,

Της Ιωάννας Σωτήρχου, στην "Ελευθεροτυπία"

Χορεύοντας με τους λύκους...

Αγίου Κωνσταντίνου σήμερα.Για την γιορτή τους οι πέντε πιο γνωστοί Κωστάδες της ελληνικής πολιτικής σκηνής σε ένα θεαματικό dance show.

Σοσιαλισμός και βαρβαρότητα

Δημοκρατία και σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα είναι το ερώτημα των ημερών μας, είπε πριν λίγες μέρες ο Γιώργος Παπανδρέου. Και προβλημάτισε πολλούς, όχι τόσο για τον σοσιαλισμό του ΠΑΣΟΚ όσο για τη βαρβαρότητα να δανείζεται κανείς συνθήματα και λέξεις ακόμα και από τη Ρόζα Λούξεμπουργκ και τον Κορνήλιο Καστοριάδη για να ντύσει μ’ αυτές την πολιτική του. Και τόσο το χειρότερο για τις καημένες τις δανεικές λέξεις, αν η σχέση τους με την πολιτική του ΠΑΣΟΚ παραπέμπει στη σχέση του φάντη με το ρετσινόλαδο.
Έτσι ήταν, έτσι είναι και προφανώς έτσι θα είναι το ΠΑΣΟΚ και με τον Γιώργο Παπανδρέου. Ο πολιτικός του λόγος, αδηφάγος και κανίβαλος, καταπίνει και χωνεύει τα πάντα, αρκεί να κρίνει ότι μπορούν να προσφέρουν κάποιους χυμούς στο ταλαιπωρημένο από τις κραιπάλες σώμα και στο ακόμα πιο ταλαιπωρημένο από τις τούμπες πνεύμα του. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από τα ατέλειωτα τσιμπούσια με λέξεις, φράσεις και συνθήματα. Έξω οι βάσεις του θανάτου (η Σούδα είναι ακόμα εδώ), στις δεκαοχτώ με σοσιαλισμό (το 1981 αυτό, κι ακόμα τον ψάχνουμε τον άφαντο), κοινωνικός μισθός, αναδομήσεις, μη προνομιούχοι, ρετιρέ, κοινωνικοποιήσεις και άλλα ων ουκ έστιν αριθμός.
Το γιατί αυτών των δανείων δεν χρειάζεται πολλή συζήτηση. Έχει πια καταντήσει βαρετό, πληκτικό και πασίγνωστο: δεν μιλάνε για να δείξουν, αλλά για να κρύψουν την ταυτότητά τους. Δεν δείχνει όμως αυτό πόση δύναμη έχει ακόμα μέσα του, πόση δυναμική ανατροπής κρύβει, το οπλοστάσιο των ιδεών όλων εκείνων των «ξεπερασμένων» επαναστατών του λόγου και της πράξης; Αν δανείζεσαι λόγια και συνθήματα που δεν εννοείς και ίσως δεν καταλαβαίνεις καν, για να κρύψεις την ασχήμια σου, δεν σημαίνει αυτό ότι αυτά τα λόγια κι αυτά τα συνθήματα εξακολουθούν και σήμερα να είναι όμορφα και να σημαίνουν κάτι;
Έχει επίσης τη σημασία του που θυμήθηκαν οι σοσιαλιστές, μέσα στη δίνη της κρίσης, τον σοσιαλισμό και που στα λόγια αναγνωρίζουν τη βαρβαρότητα. Είναι βέβαια ντροπαλοί και άδικοι -αυτοί κρατούν όλο τον σοσιαλισμό και στους συντηρητικούς χαρίζουν όλη τη βαρβαρότητα. Ενώ το δίκαιο θα ήταν να μοιραστούν εξίσου και τον σοσιαλισμό (ο κοινωνικός φιλελευθερισμός εξάλλου της Ν.Δ. βουτάει κανένα πουκαμισάκι απ’ αυτόν) και τη βαρβαρότητα…

ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΣ

Aπό τις αρχές της δεκαετίας του 80, που ενθρονίζεται το δίπολο Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ και γίνεται επιτέλους πράξη το δικομματικό όνειρο του Καραμανλή, είμαστε σε κάθε εκλογική μάχη στο ίδιο έργο θεατές. Η αριστερά με όλα της τα κόμματα και όλα της τα πρόσωπα καταγγέλλει το παιγνίδι των δύο μεγάλων κομμάτων, που συνεταιρίζονται στην ψήφιση των εκλογικών νόμων (με απίθανα συστήματα υπεξαίρεσης αριστερών ψήφων) και αντιπαρατίθενται στη διεκδίκηση της αυτοδυναμίας. Και ζητάει από τους πολίτες να σπάσουν αυτό το φαύλο κύκλο, που τους υποχρεώνει κάθε φορά να επιλέγουν το μικρότερο κακό, να στέλνουν έναν από τους δυο στην κυβέρνηση και έναν στην αντιπολίτευση.

Και; Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, ποτέ αυτές οι αριστερές εκκλήσεις-προτροπές δεν εισακούστηκαν. Ο δικομματισμός ξεπέρασε, με κάποιες απώλειες κατά καιρούς, αλλά χωρίς να ναυαγήσει, όλες τις δυσκολίες και κυβερνά τη χώρα κοντά τέσσερις δεκαετίες. Ακόμα και το 89, με τα εντελώς ειδικά χαρακτηριστικά του, τελικά οδήγησε σε άλλο ένα γύρο (20 χρόνια ήδη!) δικομματικής κυριαρχίας. Και σήμερα βρισκόμαστε πάλι μπροστά στο πολύ πιθανό ενδεχόμενο, μετά από μια κάμψη του δικομματισμού στις δημοσκοπήσεις, να εμφανίζεται όχι απλώς ότι ανακάμπτει, αλλά ότι δημιουργούνται και οι πιθανότητες μιας ακόμα αυτοδύναμης κυβέρνησης.

Στο διάστημα αυτό η αριστερά έχει μιλήσει ουκ ολίγες φορές για εκφυλισμό του δικομματισμού, για κρίση του, για την αρχή του τέλους του. Έχει δοκιμάσει τακτικές «διμέτωπου», τακτικές ανοχής προς έναν από τους δύο, τακτικές συνεργασίας με έναν από τους δύο, τακτικές που πίεζαν υποτίθεται το ΠΑΣΟΚ στην κατεύθυνση μιας προγραμματικής συμφωνίας με ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά. Το αποτέλεσμα ήταν πάντα ισχνό. Και οι συζητήσεις, συχνά σκληρές, για τις εκάστοτε τακτικές, για το αν καλώς ή κακώς έγινε κάποια συνεργασία, για το αν καλώς ή κακώς μπήκε στο ίδιο τσουβάλι το ΠΑΣΟΚ με τη Ν.Δ., για το αν στην τάδε περίπτωση δημιουργήθηκαν αυταπάτες που έβλαψαν, για το αν στη δείνα περίπτωση δεν αξιοποιήθηκε επαρκώς η ευκαιρία, χαρακτηρίζουν χρόνια και χρόνια την εσωτερική κίνηση στον χώρο των αριστερών σχημάτων. Προκαλώντας την εντύπωση ότι ο χρόνιος εγκλωβισμός σε ρόλο τρίτου και τέταρτου κόμματος έχει προκαλέσει ένα είδος αριστερής ψύχωσης, που δεν είναι βέβαια καλός σύμβουλος για τη χάραξη οποιασδήποτε ψύχραιμης πολιτικής. Κυρίως απέναντι στο ΠΑΣΟΚ, που αποτελεί παραδοσιακά τον πολιτικό «γείτονα», ο οποίος όχι μόνο δεν παραχωρεί σπιθαμή από τα χωράφια του, αλλά μπαίνει συστηματικά και στα χωράφια της αριστεράς.

Προσοχή όμως! Να μην παρεξηγηθούμε. Στο μακρύ διάστημα του «άγονου» αγώνα για να σπάσει ο δικομματισμός, υπήρξαν σημαντικές κατακτήσεις για τους εργαζόμενους και για τον τόπο, στις οποίες η αριστερά -μειοψηφική πάντα και συνήθως έξω από τα παιγνίδια εξουσίας- έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο. Είναι αυτό που κάνει πολλούς από τους αντιπάλους της να μιλούν για «δυσανάλογη επιρροή», τους βιομήχανους να κλαίγονται ότι είναι «παρεξηγημένος κλάδος», και τους διάφορους προοδευτικούς να την αντιγράφουν. Σε πολλά μέτωπα η αριστερά έχει το ηθικό πλεονέκτημα, ενώ βήματα και άλματα σε ζητήματα κοινωνικής πολιτικής, δημοκρατικών θεσμών, εμπέδωσης της ανοχής στη διαφορετικότητα, ευαισθησίας για το περιβάλλον και άλλα, ων ουκ έστιν αριθμός, έχουν πίσω τους πρωτοβουλίες και αγώνες που ξεκίνησαν από την αριστερά και συχνά ολοκληρώθηκαν απ' αυτή.

Θα μπορούσε να πει κανείς, ενόψει και των εκλογών του Ιουνίου, ότι αυτές οι «επενδύσεις» δεν απέδωσαν πολιτικά και ίσως αυτό να έγινε γιατί η ίδια η αριστερά τις θεωρεί λίγο-πολύ αυτονόητες. Υπήρξαν όμως. Κανείς, για παράδειγμα, δεν μπορεί να φάει το δίκιο της στην υπεράσπιση του άρθρου 16, για να θυμηθούμε κάτι πολύ πρόσφατο. (Άλλο αν η ίδια το ροκανίζει, αλλά αυτό δεν είναι το παρόντος...). Όπως κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει ότι η πρόσφατη δημοσκοπική άνοδος, έστω κι αν ψαλλιδίζεται τελευταία, οφείλεται κυρίως στην ισχυρή παρουσία της αριστεράς στα κοινωνικά μέτωπα. Το διά ταύτα αυτών των σκέψεων δεν μπορεί να έχει δυστυχώς καμιά πρωτοτυπία: Εν αρχή είναι τα πεδία των κοινωνικών αναμετρήσεων. Από κει αρδεύονται τα χωράφια της αριστεράς. Και η όποια τακτική (μέτωπα, συνεργασίες, κινήσεις κορυφής), σ' αυτά πρέπει να στηρίζεται και αυτά πρέπει να στηρίζει ...

'Non, Je Ne Regrette Rien'

Edith Piaf, μια γυναίκα, μια φωνή που σημάδεψε με την παρουσία της τη νεότερη μουσική ιστορία της Γαλλίας αλλά και την παγκόσμια.

«Δε μετανιώνω για τίποτα», λέει αυτό το τραγούδι –σταθμός στη ζωή και στη μουσική της Edith Piaf.Ένα τραγούδι που γράφτηκε στα τελευταία χρόνια της ζωής της (συγκεκριμένα το 1960), 3 μόλις χρόνια πριν το θάνατό της, το 1963.Ένα τραγούδι το οποίο είπε ενώ είχε ουσιαστικά αποσυρθεί από τις εμφανίσεις , γιατί την άγγιξε βαθιά στην ψυχή της, ένα τραγούδι που ήταν η ίδια η ζωή της.

Η λυτρωτική βαρύτητα του τραγουδιού σφραγίζει τη τελευταία της βιογραφικής ταινίας με τίτλο, La Vie en Rose,ή La Môme. Μία ταινία που συγκίνησε εκατομμύρια θεατές σε όλον τον κόσμο και έδωσε το έναυσμα σε πολλούς να ξαναψάξουν τη ζωή της αλλά και τη μουσική της.

Πρόκειται λοιπόν για την ταινία του Olivier Dahan, με την καταπληκτική Marion Cotillard στον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Edith Piaf .Μια σπάνια γυναίκα με ύψος 1.47 είχε τέτοια δυναμική παρουσία που οι άλλοι δίπλα της έμοιαζαν μικροσκοπικοί. Χωρίς μάρκετινγκ και κόλπα του hit-parade έβαλε μια ανεξίτηλη στάμπα στο γαλλικό τραγούδι, που όμοια της δεν έχει υπάρξει ξανά. Μόνο με το ταλέντο και το πάθος του, ένα σπουργιτάκι έγινε η σημαντικότερη και δημοφιλέστερη Γαλλίδα τραγουδίστρια...

'Non, Je Ne Regrette Rien'
Non ! Rien de rien
Non ! Je ne regrette rien
Ni le bien qu'on m'a fait
Ni le mal tout ça m'est bien égal !
Non ! Rien de rien
Non ! Je ne regrette rien
C'est payé, balayé, oublié
Je me fous du passé !
Avec mes souvenirs
J'ai allumé le feu
Mes chagrins, mes plaisirs
Je n'ai plus besoin d'eux !
Balayées les amours
Et tous leurs trémolos
Balayés pour toujours
Je repars à zéro
Non ! Rien de rien
Non ! Je ne regrette rien
Ni le bien, qu'on m'a fait
Ni le mal, tout ça m'est bien égal !
Non ! Rien de rien
Non ! Je ne regrette rien
Car ma vie, car mes joies
Aujourd'hui, ça commence avec toi !
"Όχι, τίποτα, για τίποτα δε λυπάμαι
για τίποτα, ούτε για το κακό που μου κάνανε,
ούτε για το καλό,
όλα τούτα το ίδιο μου κάνουν.
Όχι, τίποτα, με τίποτα,
όχι, δε μετανιώνω για τίποτα
Έχω πληρώσει, έχω σβήσει,
έχω ξεχάσει το παρελθόν
και σκασίλα μου μεγάλη!
Aναθυμούμενη, άναψα φωτιά
με τις χαρές και τις λύπες μου.
Διαλυμένοι οι έρωτές μου κι οι τρεμούλες τους.
Σαρωμένοι για πάντα!
Ξαναρχίζω απ' το μηδέν!
Όχι, τίποτα, για τίποτα δε λυπάμαι
για τίποτα, ούτε για το κακό που μου κάνανε,
ούτε για το καλό,
όλα τούτα μου κάνουνε το ίδιο.
Όχι, τίποτα, με τίποτα,
όχι, δε μετανιώνω για τίποτα.
Γιατί η ζωή μου, οι χαρές μου,
σήμερα ξαναρχίζουν μαζί σου...
Dumond Vaucaire (Non, Je Ne Regrette Rien)

Ο δικός μας αγροφύλακας...

Στην τελευταία συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου,σχεδόν αναίτια, η Δήμαρχος κ. Μήκα επέπληξε τον παρόντα αγροφύλακα του τόπου μας για πλημμελή άσκηση των καθηκόντων του. Ως Τριαντάφυλλος, εκφράζοντας πιστεύω την συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων της επαρχίας Βισαλτίας, καταθέτω την απόλυτη διαφωνία μου προς την συμπεριφορά αυτή Ο αγροφύλακας ,ο δικός μας αγροφύλακας ,τιμά την στολή του το λειτούργημά του, μας κάνει όλους περήφανους….

ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ κ. ΝΙΚΟΥ ΒΛΑΔΙΚΑ

Eλαβα και δημοσιεύω ,πολύ ευχαρίστως την παρακάτω επιστολή του τέως δήμαρχου Νιγρίτας κ. Νίκου Βλαδίκα

Αγαπητέ Τριαντάφυλλε (το αγαπητέ με μεγάλη επιφύλαξη, γιατί είναι ίσως ουτοπικό να συμπαθείς κάποιον ανώνυμο, ακόμη και όταν τα γραφόμενα του σου προκαλούν συναισθήματα συμπάθειας)

Σχετικά με την ανωνυμία σου, προσωπικά δε με ενοχλεί, ακόμη και όταν δεν είναι <καθωσπρέπει>, γιατί ως ανώνυμος δεν μπορείς να επωφεληθείς. Με εξοργίζει η συκοφαντία και η ύβρις, όταν προέρχεται από επώνυμους, με σκοπό να επωφεληθούν πολιτικά.

Είναι προφανές ότι είσαι καλή πέννα και ότι τοποθετείσαι στον ευρύτερο χώρο της μη ορθόδοξης αριστεράς. Αυτό μάλλον δικαιολογεί το ρομαντισμό που ξεχειλίζει από τις παραινέσεις σου προς τους ασκούντες Δημόσια Διοίκηση, αλλά και την προθυμία σου να αποδεχθείς ανατρεπτικές απόψεις, αδιαφορώντας από που προέρχονται. Πρέπει βέβαια να ομολογήσουμε ότι χωρίς ρομαντισμό, η ζωή ίσως δεν έχει καμία αξία. Αυτό όμως έχει να κάνει με τις επιλογές η τις παρορμήσεις του καθενός, αν δηλαδή θα είναι περισσότερο η λιγότερο ρομαντικός στην προσωπική του ζωή. Με δεδομένο όμως ότι η πολιτική δεν είναι τίποτε άλλο από μία διαδικασία λήψης αποφάσεων, πόσο ρεαλιστικό είναι να βάζεις το ρομαντισμό στην πολιτική; Πόσο σοβαρή είναι η πολιτική που τελικά προκύπτει, όταν στη διαδικασία λήψης αποφάσεων οι προσεγγίσεις δεν είναι μόνο ορθολογιστικές, αλλά και συναισθηματικές;

Από την άλλη εσείς οι της ευρύτερης αριστεράς, παρά το ότι είστε καλοί στην ιστορία, πως δεν αντιλαμβάνεστε, ότι με το να αποδέχεσθε εύκολα απόψεις για ανατροπές, ίσως παίζετε εν αγνοία σας το παιχνίδι κάποιων επιτήδειων; Γιατί ξεχνάτε που κατέληξαν και ποιοί εκμεταλλεύθηκαν τις αναζητήσεις μιας σύγχρονης αλλά δοκιμαζόμενης κοινωνίας, όπως αυτής της Γερμανίας, τη δεκαετία του 20; Γιατί ξεχνάτε ότι τα τελευταία 60 χρόνια στην Ελλάδα, πάμπολλοι μίλησαν προεκλογικά για ανατροπές, αλλά κανένας τους δεν προέβη σε ανατρεπτικές κινήσεις ως κυβερνών; Γιατί πρέπει με τη ρητορική και τα γραφόμενα μας να οργώνουμε επί μονίμου βάσεως το χωράφι των δημαγωγών και των πολιτικών απατεώνων; Και σήμερα που δικαιολογημένα η νεολαία είναι αηδιασμένη από την πολιτική, πόσο φρόνιμο είναι να πλειοδοτούμε σε ρομαντικές και ανατρεπτικές προσεγγίσεις; Αν μεν διαθέτουμε κάποια εναλλακτική πρόταση έχει καλώς, οφείλουμε να τη διατυπώσουμε και να την υπερασπιστούμε. Αν όμως πιστεύουμε ότι το πολιτικό μας σύστημα είναι η καλύτερη δυνατή επιλογή μας, τότε οφείλουμε με σοβαρότητα και συνέπεια να προσπαθήσουμε να το βελτιώσουμε. Και όταν μας προτείνουν ανατροπές, άτομα με απριλιανές και άλλες νοσταλγίες, καλά θα κάνουμε να χαμογελάμε και όχι να σπεύδουμε να συμφωνήσουμε.

Επειδή θεωρώ χρήσιμη την παρουσία σου στην τοπική πολιτική μας ζωή, θα χαρώ ιδιαίτερα, αν στην πορεία αποδειχθεί, ότι συμφωνούμε έστω και λίγο.

Βλαδίκας Νίκος

ΚΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ.

Αγαπητέ Δήμαρχε

Θα ήθελα να σχολιάσω της εξόχως ενδιαφέρουσα επιστολή σου. Μια επιστολή που θέτει προς συζήτηση το ζήτημα της σχέσης Αριστεράς και Ρομαντισμού.

1. Ο ρομαντισμός της αριστεράς που εγώ πιστεύω , είναι απόλυτος όσο το θαύμα της μίας, αγίας και μοναδικής μας ζωής. Για να φτάσουμε στον κήπο του, απαιτείται σκληρότητα αντίστοιχη με τον τρόπο εκείνων που τον καταστρέφουν συστηματικά. Ο ρομαντισμός δεν έχει σχέση με αγγελάκια σε λευκά χολιγουντιανά σύννεφα, δεν έχει σχέση με λογοτεχνικά σάλια ή χριστιανικές γονυκλισίες. Ο ρομαντισμός είναι η πιο σοβαρή σχολή πολέμου μέσα στην καθημερινότητα. Μόνο όσοι αγωνίζονται μπορεί να μιλούν για ρομαντισμό. Μόνο αυτοί έχουν δικαίωμα.

2. Ο ρομαντισμός της αριστεράς δεν είναι εύκολο συναίσθημα, που γρήγορα έρχεται και φεύγει. Δεν είναι ενθουσιασμός που πηγάζει από τις καλές και όμορφες ημέρες. Είναι πολεμικός, γιατί εμφανίζεται μετά την καταστροφή, όταν ο άνθρωπος έχει περάσει στην περιοχή της οδύνης. Σε δύσκολους ιστορικά χρόνους εκπροσωπείται επάξια από πλάσματα που δε ζητάνε τίποτα και τα δίνουν όλα, όπως οι Διακόσιοι της Καισαριανής.

3. Σε καιρούς απρόσωπους όπως οι δικοί μας, ο ρομαντισμός χάνεται τη στιγμή της εξαγοράς, αυτή που σήμερα είναι η κυρίαρχη μορφή του θανάτου. Αν είχες αφήσει χώρο για το ρομαντισμό, θα μπορούσες ν' αποφύγεις αυτή την εξαγορά. Τώρα πια τα μάτια σου είναι αυτά που σε δικάζουν. Ο,τι βλέπεις το πρωί στον καθρέφτη αυτό είσαι.

4. Ο ρομαντισμός στα χέρια των κρατούντων; Για τίποτα δεν μπορείς να τους έχεις εμπιστοσύνη. Τον έκαναν μελό και τον πέθαναν από την πολλή γλύκα μέσα σε διαβητικό κώμα.

5. Κατεξοχήν σύμβολο του ρομαντισμού στη ζωγραφική είναι το νησί των Κυθήρων: Ένα καράβι με πανιά σε φουρτουνιασμένη θάλασσα και πάνω του οι ναύτες να δείχνουν το νησί। Ωστόσο, αυτή η τόσο χαρακτηριστική αποτύπωση του ρομαντισμού μάς έδειξε πως τα Κύθηρα δεν έχουν σχέση με τη γεωγραφία, αλλά βρίσκονται μόνο μέσα μας. Όταν δεν τα βλέπουμε, είναι επειδή εμείς έχουμε χαθεί.

6. Έπρεπε ο ρομαντικός Πιερ Πάολο Παζολίνι να γυρίσει τα Κατά Ματθαίον Πάθη για ν' ανατρέψει τη χολιγουντιανή εικόνα του Χριστού. Ο Χριστός του Πιερ Πάολο είναι κι αυτός άνθρωπος, κυρίως τη στιγμή της σταύρωσης και της πτώσης του.

7. Ο ρομαντισμός είναι πράξη. Με την πράξη αντιμετωπίζεις τον κίνδυνο, που μπορεί να σε πλησιάσει με διάφορες μορφές: Ο φίλος που σου ψιθυρίζει πως είναι καιρός να συμβιβαστείς, η θέση - που τελικά, όπως φαίνεται, δεν έχεις, και ας είσαι στο Δημόσιο - που σου φωνάζει να καταπίνεις τα πάντα για να μην τη χάσεις.

8. Άφησε το ρομαντισμό να μιλήσει. Όταν εμφανίζεται, κοιτάζει το αίμα σου και όχι το εγώ σου. Γι' αυτό το χρώμα του είναι κόκκινο

Corsica

Ο Petru Guelfucci είναι ένας Κορσικανός καλλιτέχνης που έδωσε στην παραδοσιακή μουσική της Κορσικής τον τρόπο να γίνει γνωστή παγκοσμίως. Γεννημένος το 1954 σε ένα μικρό χωριό του νησιού ο Guelfucci απέδειξε ότι τα βράχια μπορεί να μην είναι τόσο σκληρά όσο φαίνονται ακούγοντας την βελούδινη φωνή του. Στο δίσκο “Corsica” του 1996 κατάφερε να κάνει την κορσικάνικη γλώσσα και μουσική γνωστή παγκοσμίως. Πούλησε 1,000,000 αντίτυπα και βραβεύθηκε με χρυσό δίσκο στον Καναδά. Μία γεύση από την “Κορσική” μέσα από τα μάτια του δημιουργού είναι οι στίχοι που έγραψε και τραγουδά γι’ αυτήν: «Μοναδική, μοναχική και αγαπημένη».

ΤΟ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΝΑ ΥΠΕΡΙΣΧΥΣΕΙ ΤΟΥ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ

Το στρατηγικό σχέδιο πολεοδομικής και κυκλοφοριακής οργάνωσης της Νιγρίτας , το οποίο και δίνει έμφαση κυρίως στην περιοχές του κέντρου συζητήθηκε την Παρασκευή 15 Μαΐου 2009 στο δημοτικό συμβούλιο. Η πρωτοβουλία αυτή ήδη προκάλεσε αντιδράσεις κυρίως επαγγελματιών του κέντρου. Το ζήτημα δεν είναι σημερινό. Προσπάθειες για ανάπλαση κυρίως του κέντρου έγινα και στο παρελθόν. Αρχικά με πρωτοβουλία του αείμνηστου δήμαρχου Θανάση Κασιακόγια αλλά και από τις δημοτικές αρχές του των κ. Δάπη και Βλαδίκα . Οι προσπάθειες αυτές δεν ολοκληρώθηκαν γιατί προκάλεσαν αντιδράσεις καταστηματαρχών της περιοχής . Με αυτά και αυτά φτάσαμε στη σημερινή άθλια εικόνα της αυθαιρεσίας και του ετσιθελισμού. Δημότες να ανοίγουν και να κλείνουν το κέντρο κατά το «δοκούν» στελέχη του δήμου να αυτοσχεδιάζουν πρόχειρα, χωρίς σχέδιο προκαλώντας μεγαλύτερα προβλήματα από αυτά που προσπαθούν να επιλύσουν.
Δεν χωρά αμφιβολία ότι η σημερινή κατάσταση πρέπει να αλλάξει. Να αλλάξει ,αφού αφουγκραστούν οι υπεύθυνοι την πόλη και τα προβλήματά της.
Ασφαλώς χρειάζεται ένα στρατηγικό σχέδιο που θα περιλαμβάνει μια ολοκληρωμένη πολιτική θα αγγίζει τη Νιγρίτα συνολικά ,θα αγγίζει όμως και ζητήματα που θέλουν αρκετό χρόνο για να υλοποιηθούν. Μια στρατηγική που θα έχει στα χέρια του ο δήμος, έτσι ώστε όταν βρίσκει τους αντίστοιχους πόρους, να κάνει βήματα βάσει προτεραιοτήτων που θα τεθούν. Όχι αυτό που συμβαίνει μέχρι σήμερα ότι όταν βρίσκονται κάποιοι πόροι, να διατίθενται από εδώ και από εκεί, χωρίς να εξυπηρετούν ένα στόχο, τον οποίο υποτίθεται ότι σιγά-σιγά πας να χτίσεις.
Προσωπικά η πρωτοβουλία (τουλάχιστον σε επίπεδο προθέσεων ) για πολεοδομική και κυκλοφοριακή οργάνωσης της Νιγρίτας με βρίσκει σύμφωνο. Με βρίσκει αντίθετο όμως η προχειρότητα με την οποία προσπαθούν να την υλοποιήσουν. Όπως με βρίσκει αντίθετο και η στάση της αντιπολίτευσης που για να ικανοποιήσει τις επιθυμίες ορισμένων επαγγελματιών αντιδρά χωρίς να αντιπροτείνει συγκεκριμένες λύσεις. Γιατί λύση δεν είναι να παραμείνει ως έχει το σημερινό αλαλούμ..
Πρέπει να συνεννοηθούμε. Ο Δήμος θα πρέπει να ξεκινάει, κάνοντας επενδύσεις σε έργα που θα μπορούν να απολαμβάνουν όσο γίνεται περισσότεροι δημότες. Τίθεται δηλαδή, το θέμα, γιατί στο κέντρο της Νιγρίτας και όχι και στην περιφέρεια. Το θέμα είναι ότι αν προχωρήσεις πρώτα σε επενδύσεις στο κέντρο της πόλης, ουσιαστικά δεν απευθύνεσαι σε κάποιον που μένει δίπλα. Απευθύνεσαι σε όλους γιατί θέλεις να κάνεις ένα κέντρο ελκυστικό, τόπο αναφοράς για όλους τους κατοίκους του δήμου, καθώς όλοι είναι χρήστες του κέντρου του. Από εκεί πρέπει να ξεκινήσουμε, πρώτον γιατί απευθύνεται σε όλους και δεύτερον γιατί αντιμετωπίζει τα μεγαλύτερα προβλήματα λόγω συσσώρευσης αυτοκινήτων, ανθρώπων και δραστηριοτήτων. Λειτουργεί ουσιαστικά ως ένας κόμβος που όλοι συγκλίνουν εκεί. Η μοναδική λύση σε τέτοιες περιπτώσεις είναι να κρατήσεις όλους αυτούς που συγκλίνουν εκεί, λίγο πιο απ’ έξω. Να δώσεις λύσεις στο εσωτερικό του κόμβου δεν γίνεται. Οπότε ο κόμβος μπορεί να λειτουργήσει καλύτερα πιο αποφορτισμένος. Και αυτό μπορεί να γίνει με την εφαρμογή μιας πολιτικής απομάκρυνσης του αυτοκινήτου από το κέντρο της πόλης, πράγμα που θα επιτευχθεί με δημιουργία πάρκινγκ και με έργα αναπλάσεων σε βάθος χρόνου. Τα έργα λοιπόν στην πλατεία μας αφορούν ΟΛΟΥΣ. Και δεν θα είναι «προς θάνατο» μια απόφαση για απομάκρυνση των αυτοκινήτων σε μια απόσταση 200-300 μέτρων. Σε μια απόσταση τέτοια που να μπορούν οι χρήστες του αυτοκινήτου να συνεχίσουν με τα πόδια τους και να φτάσουν στις διάφορες δραστηριότητες. Πρέπει να αλλάξει η νοοτροπία σε σχέση με αυτό που έχουμε συνηθίσει μέχρι σήμερα να πηγαίνουν και να παρκάρουν απ’ έξω από τα καταστήματα .
Αλλά και οι καταστηματάρχες πρέπει να διδαχθούν από την εμπειρία των κατοίκων άλλων πόλεων. Όπου οι αντιδράσεις των πολιτών, μετά από μία μικρή περίοδο προσαρμογής, ήταν ιδιαίτερα θετικές. Οι μόνιμοι κάτοικοι και οι καταστηματάρχες των πεζοδρόμων στις πόλεις αυτές (Λάρισα , Τρίκαλα ,Καρδίτσα Σέρρες κλπ) είναι ικανοποιημένοι λόγω της έλλειψης θορύβου και ρύπανσης και της εξασφάλισης κοινόχρηστου χώρου, αλλά και λόγω της κατακόρυφης αύξησης του τζίρου τους και της βελτίωσης των συνθηκών εργασίας αντίστοιχα.
Κάθε σταθμευμένο αυτοκίνητο που βλέπει ένας μαγαζάτορας απ’ έξω από το μαγαζί του δεν πρέπει να το βλέπει ως ένα πελάτη που μπήκε μέσα. Πρέπει να βλέπει ότι δέκα πελάτες που θα ήθελαν να έρθουν και δεν μπόρεσαν,
Πρέπει να το βλέπει και ως μια υποβάθμιση του γενικότερου περιβάλλοντος στο οποίο βρίσκεται στο μαγαζί του.
Το θέμα είναι αυτή η φιλοσοφία να εφαρμοστεί, όπως εφαρμόζεται σε όλο τον κόσμο. Στον κυκλοφοριακό σχεδιασμό αυτό είναι μονόδρομος. Ή αυτό ή δεν κάνεις τίποτα.
Δεν λέω να φύγουν όλα τα αυτοκίνητα, αλλά όσο γίνεται αυτό να γίνει προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση. Με σχέδιο , τάξη και κανόνες. Δυστυχώς, είναι γεγονός ότι υπάρχουν σπίτια που δεν έχουν θέσεις στάθμευσης. Από την άλλη πλευρά, ξέρουμε ότι κάθε μέρα που περνάει προστίθενται κι άλλα αυτοκίνητα. Κάπου πρέπει και ο πολίτης να συσχετίσει την ιδιοκτησία του αυτοκινήτου με το χώρο που διαθέτει για στάθμευση. Υπάρχει κόσμος που ζει στα κέντρα ευρωπαϊκών πόλεων και επειδή μπορεί να κυκλοφορεί με δημόσια συγκοινωνία, με ποδήλατο ή να περπατάει χωρίς κίνδυνο κι επειδή δεν μπορεί να παρκάρει, δεν έχει αυτοκίνητο ή τουλάχιστον υπάρχουν λιγότερα αυτοκίνητα. Εδώ πέρα το μήνυμα που δίνεται, είναι γενικά παίρνετε αυτοκίνητα, δεν υπάρχει πρόβλημα πού θα το βάλετε. Κάπου θα το βάλετε, στον κήπο, στο παρτέρι, στη νησίδα, στο πεζοδρόμιο. Θεωρούν, δηλαδή, ότι δεν υπάρχει ζήτημα να σκεφτούμε, ωραία παίρνω ένα αυτοκίνητο, αλλά πού θα το βάλω; Αν δεν υπάρχει αυτό το ερώτημα, τότε ο αριθμός αυτοκινήτων που χρειάζεται ο καθένας είναι άπειρος.
Είναι λοιπόν επιτακτικό περισσότερο από κάθε άλλη φορά, η κατάσταση αυτή να αλλάξει. Και ο μόνος τρόπος για να αλλάξει είναι και η ενεργοποίηση και των πολιτών της περιοχής και των συλλογικών του εκφράσεων .Η ίδια η κοινωνία αλλά βέβαια το δημοτικό συμβούλιο ενιαία πρέπει να αντιδράσουν σε αυτή την απαξίωση του κέντρου της πόλης .
Ελπίζω το συλλογικό συμφέρον να αποδειχθεί ισχυρότερο από το ιδιωτικό.