Σοσιαλισμός και βαρβαρότητα

Δημοκρατία και σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα είναι το ερώτημα των ημερών μας, είπε πριν λίγες μέρες ο Γιώργος Παπανδρέου. Και προβλημάτισε πολλούς, όχι τόσο για τον σοσιαλισμό του ΠΑΣΟΚ όσο για τη βαρβαρότητα να δανείζεται κανείς συνθήματα και λέξεις ακόμα και από τη Ρόζα Λούξεμπουργκ και τον Κορνήλιο Καστοριάδη για να ντύσει μ’ αυτές την πολιτική του. Και τόσο το χειρότερο για τις καημένες τις δανεικές λέξεις, αν η σχέση τους με την πολιτική του ΠΑΣΟΚ παραπέμπει στη σχέση του φάντη με το ρετσινόλαδο.
Έτσι ήταν, έτσι είναι και προφανώς έτσι θα είναι το ΠΑΣΟΚ και με τον Γιώργο Παπανδρέου. Ο πολιτικός του λόγος, αδηφάγος και κανίβαλος, καταπίνει και χωνεύει τα πάντα, αρκεί να κρίνει ότι μπορούν να προσφέρουν κάποιους χυμούς στο ταλαιπωρημένο από τις κραιπάλες σώμα και στο ακόμα πιο ταλαιπωρημένο από τις τούμπες πνεύμα του. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από τα ατέλειωτα τσιμπούσια με λέξεις, φράσεις και συνθήματα. Έξω οι βάσεις του θανάτου (η Σούδα είναι ακόμα εδώ), στις δεκαοχτώ με σοσιαλισμό (το 1981 αυτό, κι ακόμα τον ψάχνουμε τον άφαντο), κοινωνικός μισθός, αναδομήσεις, μη προνομιούχοι, ρετιρέ, κοινωνικοποιήσεις και άλλα ων ουκ έστιν αριθμός.
Το γιατί αυτών των δανείων δεν χρειάζεται πολλή συζήτηση. Έχει πια καταντήσει βαρετό, πληκτικό και πασίγνωστο: δεν μιλάνε για να δείξουν, αλλά για να κρύψουν την ταυτότητά τους. Δεν δείχνει όμως αυτό πόση δύναμη έχει ακόμα μέσα του, πόση δυναμική ανατροπής κρύβει, το οπλοστάσιο των ιδεών όλων εκείνων των «ξεπερασμένων» επαναστατών του λόγου και της πράξης; Αν δανείζεσαι λόγια και συνθήματα που δεν εννοείς και ίσως δεν καταλαβαίνεις καν, για να κρύψεις την ασχήμια σου, δεν σημαίνει αυτό ότι αυτά τα λόγια κι αυτά τα συνθήματα εξακολουθούν και σήμερα να είναι όμορφα και να σημαίνουν κάτι;
Έχει επίσης τη σημασία του που θυμήθηκαν οι σοσιαλιστές, μέσα στη δίνη της κρίσης, τον σοσιαλισμό και που στα λόγια αναγνωρίζουν τη βαρβαρότητα. Είναι βέβαια ντροπαλοί και άδικοι -αυτοί κρατούν όλο τον σοσιαλισμό και στους συντηρητικούς χαρίζουν όλη τη βαρβαρότητα. Ενώ το δίκαιο θα ήταν να μοιραστούν εξίσου και τον σοσιαλισμό (ο κοινωνικός φιλελευθερισμός εξάλλου της Ν.Δ. βουτάει κανένα πουκαμισάκι απ’ αυτόν) και τη βαρβαρότητα…