ΤΟ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΝΑ ΥΠΕΡΙΣΧΥΣΕΙ ΤΟΥ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ

Το στρατηγικό σχέδιο πολεοδομικής και κυκλοφοριακής οργάνωσης της Νιγρίτας , το οποίο και δίνει έμφαση κυρίως στην περιοχές του κέντρου συζητήθηκε την Παρασκευή 15 Μαΐου 2009 στο δημοτικό συμβούλιο. Η πρωτοβουλία αυτή ήδη προκάλεσε αντιδράσεις κυρίως επαγγελματιών του κέντρου. Το ζήτημα δεν είναι σημερινό. Προσπάθειες για ανάπλαση κυρίως του κέντρου έγινα και στο παρελθόν. Αρχικά με πρωτοβουλία του αείμνηστου δήμαρχου Θανάση Κασιακόγια αλλά και από τις δημοτικές αρχές του των κ. Δάπη και Βλαδίκα . Οι προσπάθειες αυτές δεν ολοκληρώθηκαν γιατί προκάλεσαν αντιδράσεις καταστηματαρχών της περιοχής . Με αυτά και αυτά φτάσαμε στη σημερινή άθλια εικόνα της αυθαιρεσίας και του ετσιθελισμού. Δημότες να ανοίγουν και να κλείνουν το κέντρο κατά το «δοκούν» στελέχη του δήμου να αυτοσχεδιάζουν πρόχειρα, χωρίς σχέδιο προκαλώντας μεγαλύτερα προβλήματα από αυτά που προσπαθούν να επιλύσουν.
Δεν χωρά αμφιβολία ότι η σημερινή κατάσταση πρέπει να αλλάξει. Να αλλάξει ,αφού αφουγκραστούν οι υπεύθυνοι την πόλη και τα προβλήματά της.
Ασφαλώς χρειάζεται ένα στρατηγικό σχέδιο που θα περιλαμβάνει μια ολοκληρωμένη πολιτική θα αγγίζει τη Νιγρίτα συνολικά ,θα αγγίζει όμως και ζητήματα που θέλουν αρκετό χρόνο για να υλοποιηθούν. Μια στρατηγική που θα έχει στα χέρια του ο δήμος, έτσι ώστε όταν βρίσκει τους αντίστοιχους πόρους, να κάνει βήματα βάσει προτεραιοτήτων που θα τεθούν. Όχι αυτό που συμβαίνει μέχρι σήμερα ότι όταν βρίσκονται κάποιοι πόροι, να διατίθενται από εδώ και από εκεί, χωρίς να εξυπηρετούν ένα στόχο, τον οποίο υποτίθεται ότι σιγά-σιγά πας να χτίσεις.
Προσωπικά η πρωτοβουλία (τουλάχιστον σε επίπεδο προθέσεων ) για πολεοδομική και κυκλοφοριακή οργάνωσης της Νιγρίτας με βρίσκει σύμφωνο. Με βρίσκει αντίθετο όμως η προχειρότητα με την οποία προσπαθούν να την υλοποιήσουν. Όπως με βρίσκει αντίθετο και η στάση της αντιπολίτευσης που για να ικανοποιήσει τις επιθυμίες ορισμένων επαγγελματιών αντιδρά χωρίς να αντιπροτείνει συγκεκριμένες λύσεις. Γιατί λύση δεν είναι να παραμείνει ως έχει το σημερινό αλαλούμ..
Πρέπει να συνεννοηθούμε. Ο Δήμος θα πρέπει να ξεκινάει, κάνοντας επενδύσεις σε έργα που θα μπορούν να απολαμβάνουν όσο γίνεται περισσότεροι δημότες. Τίθεται δηλαδή, το θέμα, γιατί στο κέντρο της Νιγρίτας και όχι και στην περιφέρεια. Το θέμα είναι ότι αν προχωρήσεις πρώτα σε επενδύσεις στο κέντρο της πόλης, ουσιαστικά δεν απευθύνεσαι σε κάποιον που μένει δίπλα. Απευθύνεσαι σε όλους γιατί θέλεις να κάνεις ένα κέντρο ελκυστικό, τόπο αναφοράς για όλους τους κατοίκους του δήμου, καθώς όλοι είναι χρήστες του κέντρου του. Από εκεί πρέπει να ξεκινήσουμε, πρώτον γιατί απευθύνεται σε όλους και δεύτερον γιατί αντιμετωπίζει τα μεγαλύτερα προβλήματα λόγω συσσώρευσης αυτοκινήτων, ανθρώπων και δραστηριοτήτων. Λειτουργεί ουσιαστικά ως ένας κόμβος που όλοι συγκλίνουν εκεί. Η μοναδική λύση σε τέτοιες περιπτώσεις είναι να κρατήσεις όλους αυτούς που συγκλίνουν εκεί, λίγο πιο απ’ έξω. Να δώσεις λύσεις στο εσωτερικό του κόμβου δεν γίνεται. Οπότε ο κόμβος μπορεί να λειτουργήσει καλύτερα πιο αποφορτισμένος. Και αυτό μπορεί να γίνει με την εφαρμογή μιας πολιτικής απομάκρυνσης του αυτοκινήτου από το κέντρο της πόλης, πράγμα που θα επιτευχθεί με δημιουργία πάρκινγκ και με έργα αναπλάσεων σε βάθος χρόνου. Τα έργα λοιπόν στην πλατεία μας αφορούν ΟΛΟΥΣ. Και δεν θα είναι «προς θάνατο» μια απόφαση για απομάκρυνση των αυτοκινήτων σε μια απόσταση 200-300 μέτρων. Σε μια απόσταση τέτοια που να μπορούν οι χρήστες του αυτοκινήτου να συνεχίσουν με τα πόδια τους και να φτάσουν στις διάφορες δραστηριότητες. Πρέπει να αλλάξει η νοοτροπία σε σχέση με αυτό που έχουμε συνηθίσει μέχρι σήμερα να πηγαίνουν και να παρκάρουν απ’ έξω από τα καταστήματα .
Αλλά και οι καταστηματάρχες πρέπει να διδαχθούν από την εμπειρία των κατοίκων άλλων πόλεων. Όπου οι αντιδράσεις των πολιτών, μετά από μία μικρή περίοδο προσαρμογής, ήταν ιδιαίτερα θετικές. Οι μόνιμοι κάτοικοι και οι καταστηματάρχες των πεζοδρόμων στις πόλεις αυτές (Λάρισα , Τρίκαλα ,Καρδίτσα Σέρρες κλπ) είναι ικανοποιημένοι λόγω της έλλειψης θορύβου και ρύπανσης και της εξασφάλισης κοινόχρηστου χώρου, αλλά και λόγω της κατακόρυφης αύξησης του τζίρου τους και της βελτίωσης των συνθηκών εργασίας αντίστοιχα.
Κάθε σταθμευμένο αυτοκίνητο που βλέπει ένας μαγαζάτορας απ’ έξω από το μαγαζί του δεν πρέπει να το βλέπει ως ένα πελάτη που μπήκε μέσα. Πρέπει να βλέπει ότι δέκα πελάτες που θα ήθελαν να έρθουν και δεν μπόρεσαν,
Πρέπει να το βλέπει και ως μια υποβάθμιση του γενικότερου περιβάλλοντος στο οποίο βρίσκεται στο μαγαζί του.
Το θέμα είναι αυτή η φιλοσοφία να εφαρμοστεί, όπως εφαρμόζεται σε όλο τον κόσμο. Στον κυκλοφοριακό σχεδιασμό αυτό είναι μονόδρομος. Ή αυτό ή δεν κάνεις τίποτα.
Δεν λέω να φύγουν όλα τα αυτοκίνητα, αλλά όσο γίνεται αυτό να γίνει προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση. Με σχέδιο , τάξη και κανόνες. Δυστυχώς, είναι γεγονός ότι υπάρχουν σπίτια που δεν έχουν θέσεις στάθμευσης. Από την άλλη πλευρά, ξέρουμε ότι κάθε μέρα που περνάει προστίθενται κι άλλα αυτοκίνητα. Κάπου πρέπει και ο πολίτης να συσχετίσει την ιδιοκτησία του αυτοκινήτου με το χώρο που διαθέτει για στάθμευση. Υπάρχει κόσμος που ζει στα κέντρα ευρωπαϊκών πόλεων και επειδή μπορεί να κυκλοφορεί με δημόσια συγκοινωνία, με ποδήλατο ή να περπατάει χωρίς κίνδυνο κι επειδή δεν μπορεί να παρκάρει, δεν έχει αυτοκίνητο ή τουλάχιστον υπάρχουν λιγότερα αυτοκίνητα. Εδώ πέρα το μήνυμα που δίνεται, είναι γενικά παίρνετε αυτοκίνητα, δεν υπάρχει πρόβλημα πού θα το βάλετε. Κάπου θα το βάλετε, στον κήπο, στο παρτέρι, στη νησίδα, στο πεζοδρόμιο. Θεωρούν, δηλαδή, ότι δεν υπάρχει ζήτημα να σκεφτούμε, ωραία παίρνω ένα αυτοκίνητο, αλλά πού θα το βάλω; Αν δεν υπάρχει αυτό το ερώτημα, τότε ο αριθμός αυτοκινήτων που χρειάζεται ο καθένας είναι άπειρος.
Είναι λοιπόν επιτακτικό περισσότερο από κάθε άλλη φορά, η κατάσταση αυτή να αλλάξει. Και ο μόνος τρόπος για να αλλάξει είναι και η ενεργοποίηση και των πολιτών της περιοχής και των συλλογικών του εκφράσεων .Η ίδια η κοινωνία αλλά βέβαια το δημοτικό συμβούλιο ενιαία πρέπει να αντιδράσουν σε αυτή την απαξίωση του κέντρου της πόλης .
Ελπίζω το συλλογικό συμφέρον να αποδειχθεί ισχυρότερο από το ιδιωτικό.