Σοσιαλισμός ή παπαγάλοι!

Πολύ απασχόλησαν τα ΜΜΕ το σύνθημα του Γιώργου «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» και οι πράσινοι παπαγάλοι της Ν.Δ. Τόσο πολύ, που κυκλοφόρησε κιόλας το πρώτο ανέκδοτο: Ξέρετε ποιο είναι το πραγματικό δίλημμα αυτών των εκλογών; Σοσιαλισμός ή παπαγάλοι!

Όσοι δεν θέλουν ούτε τον σοσιαλισμό του ΠΑΣΟΚ ούτε τους παπαγάλους του Καραμανλή, ωστόσο, δεν χρειάζεται και να τα βάψουν μαύρα μ’ αυτή τη μαύρη κωμωδία της βαρβαρότητας. Ο ένας ξεπατικώνει τη Ρόζα, ο άλλος ξεπατικώνει τις αμερικανιές της επικοινωνίας, ρίχνουν στην αγορά πράσινα άλογα και πράσινα πουλιά και την ίδια στιγμή, οι αθεόφοβοι, εμφανίζονται με πόζα υπευθυνότητας ο ένας και ριζοσπάστη ο άλλος. Διαψεύδουν διαψευδόμενοι, καταγγέλλουν ψεύδη ψευδόμενοι, ακκίζονται λοιδορούμενοι και δεν εννοούν να καταλάβουν ότι επισπεύδουν έτσι το τέλος της μικρής τους πόλης. Κι ένα αλάνθαστο σύμπτωμα κάθε κρίσης είναι ότι οι εμπλεκόμενοι σ’αυτή δεν βλέπουν τα δυσοίωνα σημάδια της.

Καλή στιγμή. Γιατί στην πολιτική υπάρχουν και στιγμές που το χειρότερο μπορεί να γίνει θερμοκοιτίδα του καλύτερου. Από την κατάπτωση των δύο μπορεί να ενισχυθούν εκείνες οι τάσεις και οι αντιστάσεις στην κοινωνία, που θέλουν άλλη πολιτική, άλλο πολιτικό σύστημα, άλλες αξίες και άλλες κοινωνικές συμμαχίες. Μια πολιτική κρίση, όσο δυσάρεστη κι οδυνηρή κι αν είναι, μπορεί να αποδειχτεί αφετηρία αλλαγών.

Δεν φτάνει όμως να εύχεται κανείς μια ξεγυρισμένη πολιτική κρίση. Ούτε είναι έξυπνο να περιμένει ότι θα πέσει από τον ουρανό η τιμωρία για τους εμπόρους του ναού και τους παρατρεχάμενους, με μόνο το χάλι που επέδειξαν προχθές με την κοινωνική αναλγησία, χθες με τα σκάνδαλα και σήμερα με την ιλαροτραγική τους αντιπαράθεση.

Ο ουρανός, ευτυχώς, δεν έχει καμιά σχέση με την πολιτική. Η πολιτική κρίση, για να ωριμάσει, να οδηγήσει σε εκρήξεις, να πάρει διαστάσεις κατάρρευσης του δικομματισμού, θέλει ένα χεράκι από κείνους που είναι έξω από αυτή. Και που μπορούν να πείσουν ότι κανένα χάος δεν θα υπάρξει αν πάει επιτέλους καλλιά του ένα σύστημα που εδώ και καιρό δαγκώνει την ουρά του.

Για να είναι πιο καθαρό: Η Παρακμή μπορεί να ανακυκλώνεται, να αναπαράγεται, να χοντραίνει με σκάνδαλα και εισαγγελείς, να ανεβοκατεβάζει παπαγάλους στην εξουσία, να γεννάει βαρβαρότητες στην πολιτική, να εναλλάσσει δράστες και τιμωρούς στα ΜΜΕ. Να ζει δηλαδή και να βασιλεύει μασουλώντας και τον ίδιο τον εαυτό της, όπως έγινε σχετικά πρόσφατα με την αντικατάσταση του παλιού ΠΑΣΟΚ από το νέο του Σημίτη και το ακόμα πιο νέο του Παπανδρέου και της παλιάς Ν.Δ. από τη νέα του Καραμανλή.

Πολιτικό δίδαγμα των δεκαετιών: δεν πρόκειται να υπάρξει κατεδάφιση του δικομματισμού αν κάποιες πολιτικές δυνάμεις δεν είναι σε θέση να εγγυηθούν με ρεαλισμό ότι το οικόπεδο που θα αδειάσει δεν θα καταπατηθεί, δεν θα γίνει εμπορικό κέντρο, θα αξιοποιηθεί με ασφάλεια για τον πολίτη προς όφελός του.

Κι εδώ επανέρχεται η ευκαιρία των ευρωεκλογών. Έχει μεγάλη, αποφασιστική σημασία να εκφραστεί στην κάλπη το σιχτίρισμα του πολίτη για την κατάπτωση, για το δούλεμα, για τα παπαγαλάκια. Αλλά όποιος αντιλαμβάνεται το πολιτικό μας Σήμερα σαν ένα Σήμερα Παρακμής και Κρίσης, θα ήταν αφελές να παραμείνει μόνο σ’ αυτό.

Το είδαμε να συμβαίνει και άλλες φορές, οι σιχτιριζόμενοι να δηλώνουν ότι έλαβαν το μήνυμα και να κάνουν την άλλη μέρα τα ίδια. Αν όμως η αριστερά βγει από αυτή την εκλογική μάχη ως μια σημαντική, πολύ σημαντική δύναμη, αυτό μπορεί να αποδειχτεί καταλυτικό για τον δικομματισμό της κατάπτωσης και τη γέννηση επιτέλους του νέου στην πολιτική ζωή…