Ευκαιρία...

Όποιος είχε αμφιβολίες, το σαββατοκύριακο θα πείστηκε οριστικά: Καραμανλής και Παπανδρέου θα το κάνουν καλοκαιρινό το μαγαζί μέχρι τις ευρωεκλογές. Ο ένας θέλει να συσπειρώσει τους δικούς του, ο άλλος να αποδείξει ότι οι Έλληνες επιθυμούν διακαώς να τους κυβερνήσει. Ως εκ τούτου τα πήραν όλα σβάρνα και πάει καλλιά της και η εικόνα της ήρεμης δύναμης του Καραμανλή και η εικόνα του νέου ήθους του Παπανδρέου, μπροστά στις... αδήριτες ανάγκες. Αυτό το μαλλιοτράβηγμα είναι άλλη μια απόδειξη ότι δεν πάνε καλά. Διαβάζουν κι αυτοί, βλέπετε, τις δημοσκοπήσεις και μερικές φορές καλύτερα από μας. Και βλέπουν τον μεγάλο κίνδυνο αυτοί να μην μπορούν και οι Έλληνες να μη θέλουν πια να τους κυβερνούν όπως πριν. Ένα ρευστό, επίφοβο, ψυλλιασμένο εκλογικό σώμα απλώνεται κάτω από τα πόδια των δυο κομμάτων εξουσίας και κανένα τους δεν ξέρει στην πραγματικότητα τι θα βγάλει η κάλπη τον Ιούνιο. Εξ ου και παίρνουν το μαστίγιο για να αφυπνίσουν την κομματική τους βάση, να τρομάξουν όσους τρομάζουν, να φανατίσουν όσους φανατίζονται, να μαζέψουν όσο γίνεται περισσότερους ο καθένας στην κάλπη του, καταγγέλλοντας μάλιστα ο ένας τον άλλο για βουλιμία της εξουσίας! Από την άλλη όμως, βλέποντας κανείς τα ζόρια τους και τα ψιλά γράμματα των δημοσκοπήσεων, κατανοεί ότι αυτές οι εκλογές είναι μια ευκαιρία για όσους έχει μαλλιάσει η γλώσσα τους να καταγγέλλουν τα αδιέξοδα του δικομματισμού. Ευκαιρία για την αριστερά να γίνει το επίκεντρο ενός μεγάλου, πραγματικά μεγάλου, πολιτικού σεισμού, που δεν θα καταγραφεί απλώς από τους σεισμογράφους, αλλά θα γκρεμίσει μερικά ντουβάρια του συστήματος εξουσίας και θα αποσταθεροποιήσει τα θεμέλιά του. Ευκαιρία να αποτυπωθεί εκλογικά ένας νέος συσχετισμός, μια νέα δυναμική, με την ανανεωμένη και αναμορφωμένη ριζοσπαστική αριστερά σε νέο ρόλο. Αυτό βέβαια απαιτεί μεταξύ άλλων να το πιστέψει η ίδια. Και να μην περιορίσει τις φιλοδοξίες της απλώς στο εφικτό, όπως, για παράδειγμα, στο καλύτερο εκλογικό αποτέλεσμα που έχει καταγράψει ο χώρος. Στο κάτω-κάτω από ρεαλισμό του εφικτού και του καλύτερου (πέντε πάνω, πέντε κάτω) αποτελέσματος είναι χορτάτοι οι αριστεροί. Είναι παράλογο να ζητάνε από τους νέους ανθρώπους που οδηγούν την αριστερά έναν «ρεαλισμό του ανέφικτου»;