Η ανωνυμία των blogs

Έλαβα ένα σχόλιο από τη δήμαρχο Νιγρίτας κ. Μήκα αναφορικά με την ανάρτηση που αφορά στην Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΓΗΣ. Ευχαριστώ για τα καλά της λόγια . Επειδή, ευγενικά είναι αλήθεια θέτει το ζήτημα της ανωνυμίας του bloogger θα ήθελα να καταθέσω την άποψη μου για να ένα ζήτημα που είναι επίκαιρο την περίοδο αυτή
Μας ζητάνε σε όλη μας την ζωή να είμαστε Ανώνυμοι. Να μην ξεχωρίζουμε . Να μην διαφέρει η φωνή μας , αλλά και η γνώμη μας να είναι σχεδόν η ίδια με τις ομάδες που επώνυμα μας εκπροσωπούν. Να χανόμαστε μέσα στο πλήθος και για δεκαετίες να κυκλοφορούμε επιζητώντας «συνειδητά» την ανωνυμία που έραψαν στα μέτρα μας . Μέχρι που κάποια στιγμή χρησιμοποιούμε την τιμωρία-Ανωνυμία για να εκφράσουμε τις δικές μας σκέψεις, τις δικές μας θέσεις αλλά πάνω απ’ όλα τις δικές μας αλήθειες. Έρχεται όμως η στιγμή που η Επωνυμία θίγεται από την Ανωνυμία σου. Ήρθε η στιγμή που τώρα σου ζητούν να είσαι Επώνυμος όχι για να ξεχωρίσεις αλλά για να τιμωρηθείς που δεν τήρησες τα στερεότυπα και τους κανόνες
« Το διαδίκτυο -περίπου σαν επινόηση του Μπόρχες-αποβαίνει τόπος συνάντησης της ανθρωπότητας σε ό,τι ευγενές και απεχθές έχει».
Θα προσέθετα: Και ο καθένας μετέχει σε κάτι ευγενές ή σε κάτι απεχθές εφόσον το επιλέγει. Δεν υπάρχει καμιά μηχανή που σε μεταφέρει στα διαδικτυακά κανάλια. Πληκτρολογείς και μεταφέρεσαι σε αγαπημένες τοποθεσίες . Στην περίπτωση των blogs οι απόψεις δεν επιβάλλονται από τον ανώνυμο συγγραφέα τους. Γιατί περί απόψεων πρόκειται τις περισσότερες φορές. Και φαίνεται, για μένα, ότι αυτό είναι τελικά που ενοχλεί: η διατύπωση άλλων απόψεων που δεν μπορούν να ελεγχθούν από κανένα κέντρο.
Οι bloggers, στην πλειονότητά τους, με όνομα, γνωστό προσωπείο ή ψευδώνυμο εφόσον δεν πληρώνονται και δεν καθοδηγούνται από κάποιο κέντρο εξουσίας, και εφόσον δεν πλασάρουν τη δουλειά τους, είναι χομπίστες που απολαμβάνουν τις νέες μορφές και τα αγαθά της επικοινωνίας.
Γράφουν κυρίως απόψεις, σχολιάζουν με έναν άμεσο τρόπο την καθημερινότητά τους, απελευθερωμένοι από τη μάσκα της σοβαροφάνειας,.
Αυτές τις μέρες κλείνω 1 μήνα σε αυτό το blog. Είναι το πρώτο μου και δημιουργήθηκε σχεδόν φυσικά σε μια στιγμή που βίωνα εμπειρίες που ήθελα να μοιραστώ με τους άλλους,. Όλα αυτά στο περιθώριο της επαγγελματικής δραστηριότητας.
Ένα μήνα μετά, μου αρέσει να κρίνομαι όχι υπό τη φόρτιση (βλέπε προκατάληψη) του κύρους που φέρει ή δεν φέρει το όνομα. Άρα, επιλέγω σκόπιμα η προσοχή του αναγνώστη να πέφτει στις αξίες και στο ενδιαφέρον των όσων γράφω.
Μου αρέσει να κρίνομαι για τα γραφτά μου που υπηρετούν ενδεχομένως μια ατομική ματαιοδοξία, και που δεν εξαρτώνται από κάποιο άλλο συμφέρον ή ιδιοτέλεια.
Μου αρέσει να πειραματίζομαι με τα απωθημένα μου . Δεν θα βρίσω και δεν θα συκοφαντήσω ποτέ από αυτό το βήμα
Μου αρέσει λοιπόν ήσυχος πλοηγός του διαδικτύου να χαράζω πορείες, να στήνω το αυτί μου να ακούω με τον δικό μου τρόπο όσα συμβαίνουν γύρω μου και έκπληκτος να αναφωνώ:
«Ο κόσμος είναι πάντα καινούργιος μπροστά μου…»